Η United Nations Population Fund (UNFPA) δημιουργήθηκε από τα Ηνωμένα Έθνη με στόχο «να βοηθήσει να δημιουργηθεί ένας κόσμος όπου κάθε εγκυμοσύνη θα είναι επιθυμητή, κάθε γέννηση θα προστατεύεται και κάθε νέος θα μπορεί να αναπτύξει τις δυνατότητές του». Στην τελευταία της έκθεση, 30 χρόνια από τη Διεθνή Διάσκεψη του Καΐρου για τον Πληθυσμό και την Ανάπτυξη, καταγράφεται μια σειρά από θετικούς -στατιστικούς- δείκτες μαζί όμως με μια αρνητική τάση, που λέει πολλά για τις κοινωνίες μας.
Τα θετικά, πρώτα. Από το 1994 έχει μειωθεί σχεδόν κατά 20% παγκοσμίως το ποσοστό των ανεπιθύμητων κυήσεων, καθώς έχει διπλασιαστεί ο αριθμός των γυναικών που χρησιμοποιούν σύγχρονες μεθόδους αντισύλληψης. Ακόμη, μειώθηκαν περίπου κατά το ένα τρίτο οι γεννήσεις από έφηβες μητέρες, ενώ κατά την τελευταία δεκαετία μειώθηκε κατά ένα -μικρό μεν, αλλά όχι ασήμαντο- 7% το ποσοστό των κοριτσιών που υποβάλλονται σε ακρωτηριασμό των γυναικείων γεννητικών οργάνων. Παράλληλα, σε θεσμικό επίπεδο τουλάχιστον 162 χώρες έχουν υιοθετήσει νόμους κατά της ενδοοικογενειακής βίας, ενώ σε περισσότερες από 60 χώρες έχει βελτιωθεί η πρόσβαση σε ασφαλείς αμβλώσεις.
Δυστυχώς υπάρχει και ένα σοβαρό «αλλά» στα θετικά στατιστικά δεδομένα διότι, όπως τονίζεται από τη Ναταλία Κανέμ, εκτελεστική διευθύντρια του UNFPA, οι ανισότητες στο εσωτερικό των κοινωνιών έχουν μετατρέψει σε αβύσσους τις υπάρχουσες διαφορές, με τις περιθωριοποιημένες γυναίκες να έχουν ωφεληθεί λιγότερο από τις προόδους. Ακόμα και σήμερα το ένα τέταρτο των γυναικών δεν είναι σε θέση να λάβει αποφάσεις για την αναπαραγωγική του υγεία ή να πει «όχι» στις σεξουαλικές επαφές με τον σύζυγο ή τον σύντροφό του. Ακόμα χειρότερα: Στο διάστημα 2015-2022 το 40% των γυναικών είδε να μειώνεται η δυνατότητά του να ασκεί εξουσία λήψης αποφάσεων για το ίδιο του το σώμα. Και αυτό δεν αφορά μόνο τον λεγόμενο Τρίτο Κόσμο, αλλά και τη Δύση, με πιο κραυγαλέα περίπτωση την απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ κατά των εκτρώσεων. Μια απόφαση που εμπνέει τις δεξιές δυνάμεις και σε άλλες δυτικές χώρες.
Το καμπανάκι είναι ηχηρό. Η ψήφος δεν πρέπει να εγκλωβιστεί σε ιδεολογήματα επιπέδου «πατρίς - θρησκεία - οικογένεια» γιατί μετά θα κλαίμε, όπως έλεγε ο Τορνές, όλοι μαζί με τις γυναίκες.
