Η Ιστορία, έγραφε ο Καρλ Μαρξ στο πρελούδιο της 18ης Μπριμέρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη -ξέρετε, όχι εκείνου του θρυλικού ηγέτη που κατήγαγε συμβολικές και μεγάλες νίκες και ήττες κι έπειτα του ήρθε και το Βατερλό στο κεφάλι-, επαναλαμβάνεται. Την πρώτη φορά, έγραφε για την Ιστορία ο Καρλ Μαρξ, επαναλαμβάνεται ως τραγωδία κι έπειτα ως φάρσα.
Βέβαια, ο Καρλ Μαρξ δεν ευτύχησε να συναντήσει ένα ορθά δομημένο κράτος, και δη το ελληνικό, για να κατανοήσει ότι καμιά φορά η Ιστορία, εκτός από φάρσα, μπορεί να επαναληφθεί εκ νέου ως τραγωδία.
Οι φοιτητές και οι μαθητές που ξαναβγήκαν στους δρόμους την Πέμπτη, όπως και κάθε Πέμπτη, με κόκκινες μπογιές και πινέλα, γονατισμένοι στα μάρμαρα μπροστά από τη Βουλή, ξανάγραψαν τα 57 ονόματα των θυμάτων των Τεμπών που την προηγούμενη μέρα έσβησε ο κρατικός μηχανισμός και που φυσικά καθόλου άγνωστα δεν είναι. Όπως και οι στρατιώτες φυσικά που έπεσαν στα πεδία των μαχών και που στήθηκε και ένα μνημείο για λογαριασμό τους και ονομάστηκε του Άγνωστου Στρατιώτη, αλλά δεν αναφέρει κανένα όνομα, παρά μονάχα τα ονόματα των μαχών, καθιστώντας έτσι το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη μνημείο γνωστών μαχών και ανώνυμων πεσόντων.
Ετσι λοιπόν, η ιστορία της μη αναγραφής των ονομάτων των πεσόντων επαναλήφθηκε στο κέντρο της Αθήνας έπειτα από επέμβαση του κρατικού μηχανισμού, όπως και το «σβήσιμο» του χώρου της τραγωδίας, που μπαζώθηκε ώστε τίποτα να μην θυμίζει τι έχει συμβεί, όπως και για να μην ανακαλυφθεί -όπως υποστηρίζουν οι οικογένειες των θυμάτων και οι επιζήσαντες- το τι ακριβώς συνέβη εκείνο το βράδυ του Φλεβάρη του 2023.
Αλλά και στα Τέμπη στήθηκε ένα μνημείο. Ένα μικρό εκκλησάκι υπέρ των θυμάτων, που, σύμφωνα με τις πληροφορίες, είναι αυθαίρετο, όπως αυθαίρετα κυκλοφορούσαν επί χρόνια τα τρένα στους ελληνικούς σιδηρόδρομους. Και κάτω από το εκκλησάκι και πάνω από όλα τα στοιχεία που διασώθηκαν από το μπάζωμα του τόπου της τραγωδίας, μια τσιμεντένια πλάκα για να εξασφαλίζει τη σταθερότητα του οικοδομήματος.
Και μιας και οι επαναλήψεις, ως επαναλήψεις που είναι, δεν τελειώνουν ποτέ, ήρθε στη συνέχεια και η λάσπη και το περπάτημα από το πάρκινγκ μακριά από το σημείο της τραγωδίας μέχρι και το σημείο της τραγωδίας, υποχρεώνοντας όσους επιζήσαντες κατάφεραν να βγουν από εκείνο το τρένο που συγκρούστηκε και εξερράγη να περπατήσουν την ίδια διαδρομή ανάποδα. Από την ασφάλεια προς τον τόπο της τραγωδίας. Έτσι, για να επαναλάβουν κι αυτοί μες στο μυαλό τους όλη την ιστορία που δυστυχώς επαναλαμβάνεται.
