Μέχρι το κεραμικό βάζο, τα λουλούδια και το φλιτζάνι
να βγουν από το σκοτάδι,
εγώ θα εκρήγνυμαι,
θα είμαι μέσα στο όλον που διερευνά άκρα και οπλές.
Κι όταν ξημερώσω,
εάν τα μάτια δώσουν την κατάφαση στο φως
μετά την ονειρική υπηκοότητα
ίσως αρχίσει ένας άνεμος καλοσύνης να φέρνει βροχή,
νερό στα μάτια μου,
για να λυτρωθώ από το βάρος των μεταφορών
όσα με τα χρόνια έσφιξαν τα χαλινάρια.
Τρέχω σε ένα χάος
που αφήνουν ελεύθερο τα έπη των σπασμών,
κλαίω ξαφνικά,
θα ’λεγες πως δεν πατώ συμπλέκτη,
ενώ τα μάτια μού μετρούν τα άστρα μετά το ξεκαθάρισμα.
Εκρήγνυμαι
