Για στάσου, κύριε Μητσοτάκη μας. Για τον «παράνομο» διαγωνισμό του Παππά έσκιζες τα ρούχα σου. Πάει στον διάολο. Τα καταφέρατε, πήραν τα λεφτά τους πίσω οι άνθρωποι, επανήλθαν με τη συνδρομή σου στο τζάμπα...
Και όμως. Εσωτερικά καλά, εξωτερικά καλά, κι ο Νικόλας πάντα μέσα, που έλεγαν οι παλιοί φυλακισμένοι ειρωνευόμενοι τις αισιόδοξες κομματικές αναλύσεις. Διότι το θέμα του χρέους παραπέμφθηκε πάλι στο μέλλον, έστω το άμεσο, και απόφαση επ’ αυτού δεν υπήρξε. Ενώ αναδείχτηκαν πάλι οι δύο αιμοβόρες σταθερές του ελληνικού δράματος...
Η πραγματικότητα αυτή δεν αλλάζει με κατάρες, ούτε με ευχές. Δύο κόμματα συγκρούονται βασικά σήμερα. Ο ΣΥΡΙΖΑ και η Ν.Δ. Με τους συμμάχους του το καθένα. Και, όσο κι αν σε κάποιους κακοφαίνεται, η σύγκρουση εκφράζεται από δυο πρόσωπα.
Σε λίγο δεν θα ξεχωρίζει κανείς αν η Φώφη και ο Σταύρος μιλούν ως εκπρόσωποι άλλων κομμάτων -κεντρώων!- ή ως εκπρόσωποι σκληρών τάσεων της σκληρής Δεξιάς...
Και όμως, ο Κωστής Χατζηδάκης εμφανίστηκε χτες στη Βουλή με εντελώς άλλο πρόσωπο. Όχι απλώς δεν απεχθάνεται την ψυχή μας. Όχι μόνο δεν θέλει να μας τη βγάλει. Αλλά και εξέφρασε ευθαρσώς έναν γνήσιο πόνο, ου μην αλλά και οργή, για τη βάσκανο μοίρα της.
Φαίνονται λίγο της σχολής Κυριάκου αυτά τα μαθηματικά, αλλά δεν έχω και το θάρρος να ασχοληθώ μαζί τους. Κι αν, σκέφτομαι, μου ριχτεί ο υπεράνω πάσης υποψίας αυτός αγωνιστής της Αριστεράς και με καταγγείλει για τις μαύρες τρύπες στο βιογραφικό μου, όπως έκανε με τον άλλο, τι γίνεται;
Εδώ κάτω, όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο ρόδινα. Θέλετε την αλήθεια ή να παίζουμε τις κουμπάρες; Τούνελ σκοτεινό για πολύ κόσμο, που έχει, ή προσπαθεί να έχει, ένα εισόδημα. Δεν ξέρω αν έχει ζήσει η κοινωνία τέτοιο σαφάρι όπως αυτό που ζει τώρα. Πιτσιλής και ΕΦΚΑ έχουν, όπως φαίνεται, βάλει κάτω τα κιτάπια τους και όποιον πάρει ο χάρος.
Τέλος πάντων, επί τη ευκαιρία, και χωρίς καμιά διάθεση να προσβάλω κανέναν, ας κοιτάξει ο τυχόν εκπρόσωπος της κυβέρνησης, που τυχόν θα τιμήσει το σκήνωμα, να εκμεταλλευτεί την περίσταση. Διότι ο Θεός των Ελλήνων δεν κάνει, απ’ όσο ξέρω, διακρίσεις μεταξύ δεξιών και αριστερών, πιστών και μη, εθνικοφρόνων και μη.
Μήπως τους αδικώ, και τον μεν και τους δε, όταν βαφτίζω το θηρίο Τζήμερο "δικό τους";
Τέλος πάντων. Πιο πολύ, πάντως, μου άρεσε η φράση -αλήθεια, είναι σίγουρα του Σκουρλέτη;- για την «υπερχειλή πολιτικής σκοπιμότητας κριτική προς την κυβέρνηση, με αφορμή ένα θέμα» κ.λπ.. Υπερχειλή! Αρχαΐζουσα, καθαρευουσιάνικη, ψιλοβελονιά από πατρόν Δημητράκου...
Όταν ο Τσίπρας είπε στο υπουργικό συμβούλιο ότι ακόμα και αυτή η συμφωνία, που είναι τέλος πάντων ισορροπημένη, βρίσκεται στο πλαίσιο της κατάστασης επιτροπείας, αυτό μάλλον εννοούσε.
Έτσι πάει η υπόθεση, εδώ και καιρό. Της τα φόρεσε της Ν.Δ. ο αρχηγός τα κέρατα και δεν γίνεται να μένουν αναξιοποίητα. Κυνηγούν, καρφώνουν, σέρνουν, παρασέρνουν, κάνουν τέλος πάντων ό,τι προορίζονται να κάνουν. Εκείνο που δύσκολα καταλαβαίνει κανείς ορισμένες φορές είναι ο τρόπος με τον οποίο εμείς απαντάμε.
Η αλήθεια είναι ότι πέτσινα γκολ έχουμε δει ουκ ολίγα. Και όχι μόνο πέτσινα, αλλά και λούτρινα, και πάνινα, και πήλινα. Όπως και φάουλ μεταξωτά, και οφσάιντ φουντωτά. Αλλά πρώτη φορά πολιτικός αρχηγός, που προορίζει μάλιστα τον εαυτό του για πρωθυπουργό, είχε το θάρρος να μπει στα χωράφια του Βαρούχα...
Να η νέα κατάσταση. Η Αριστερά έχει την ευθύνη πια όχι μόνο για τον εαυτό της, τα κινήματα, την ιδεολογία. Αλλά για τη χώρα. Αυτό είναι σήμερα κυρίαρχο, αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί. Και δεν μιλάμε για εξουσία με όρους κάποιας επανάστασης, αλλά με όρους δημοκρατικής τάξης, σεβασμού των νόμων, αποδοχής της συνέχειας του (αστικού) κράτους.
Αν δεις τι γίνεται στο ποδόσφαιρο καταλαβαίνεις τι γίνεται παντού, λέω. Και το πολιτικό συμπέρασμα είναι ένα: Ούτε ψύλλος στον κόρφο του Βασιλειάδη. Του κάθε Βασιλειάδη.
Γκαγκάν, μάλιστα. Η πολεμική κραυγή των πιτσιρικάδων σε κάποιες γειτονιές της Θεσσαλονίκης τη δεκαετία του '60, όταν εξορμούσαν εναντίον εχθρών από τη διπλανή γειτονιά. Αυτή τη σχεδόν άναρθρη ιαχή έχει μετατρέψει ο Κυριάκος σε πολιτική στρατηγική...
Προσέξτε. Το πρωί ο Άδωνις δηλώνει ότι ο Σαββίδης είναι ευπρόσδεκτο πρόσωπο για τη Ν.Δ. Το βράδυ, μετά από μεσημβρινές φάπες προφανώς, δηλώνει το αντίθετο. Στην ψηφοφορία για τη διαβόητη τροπολογία ο Σαμαράς απουσιάζει επιδεικτικά. Όπως και ο Καραμανλής. Και οι άνθρωποί τους κατεβάζουν στους διαδρόμους καντήλια για τον Κυριάκο...
Πάει η λατρεία για τους επενδυτές. Πάει η αγάπη για τον ΠΑΟΚ. Πάει ο πόνος για τις τετρακόσιες οικογένειες που τρώνε ψωμί στη Θράκη. Πάνε οι χιλιάδες καπνοπαραγωγοί. Πάνε και οι υποσχέσεις που έδωσαν στον Ιβάν. Τώρα υπογράφουν συμβόλαια ηθικής του δολοφονίας. Κατηγορούν τον Τσίπρα που τον «διευκολύνει»...
Με τόσα που έχουμε περάσει ώς τώρα, με τις κυβερνήσεις των «άλλων», αλλά και με τη δική μας, όλα αυτά μοιάζουν πολύ καλά για να είναι αληθινά. Να δούμε, λένε συλλογισμένοι πολλοί άνθρωποι, που έχει τρομάξει το μάτι τους με όσα κλείνουν, μένοντας ανοιχτά. Εκτός από τους εγχώριους, που κάθε μέρα κατασκευάζουν άλλη μια ιστορία της πλερέζας, προσπαθώντας να συντηρήσουν το κλίμα ανασφάλειας και φόβου, και οι έξω δεν είναι οι πιο αξιόπιστοι.
Αφορμή για τις αγχώδεις σκέψεις, οι τελευταίες εξελίξεις. Η εταιρεία, λέει, άρχισε νέα γεώτρηση, πλάι σε γεώτρηση νερού, το οποίο πίνουν 3.000 άνθρωποι. Και το υπουργείο, λέει, ανανέωσε το 2016 την άδεια για γεώτρηση που είχε δοθεί το 2010. Και η αστυνομία, λέει, φυλάγει το γεωτρύπανο της εταιρείας...
