Αν συνεχίσουμε να ακολουθούμε το βασικό επιχείρημα του ΔΝΤ για την εφαρμογή της εσωτερικής υποτίμησης, τότε θα πρέπει οι συντάξεις να αντιστοιχούν στο 55% του μέσου μισθού. Με άλλα λόγια, αν συνεχίσουμε να ακολουθούμε στο ακέραιο την ίδια λάθος συνταγή, οι απολαβές των απόμαχων της εργασίας θα πρέπει να πέσουν κοντά στα 400 ευρώ, παρόλο που έχουν ήδη μειωθεί κατά 40% την περίοδο 2010 - 2015.
Δεν πρόκειται για σενάριο επιστημονικής φαντασίας, αλλά για το προϊόν της μελέτης των καθηγητών Σ. Ρομπόλη και Β. Μπέτση, που αποδεικνύει πώς από τα από τα δίδυμα ελλείμματα της ελληνικής οικονομίας (προϋπολογισμού και εξωτερικού ισοζυγίου) φτάσαμε, κυρίως μέσω των εμμονών του ΔΝΤ (όπως αποτυπώθηκαν στα δύο πρώτα Μνημόνια), στη δίδυμη φτωχοποίηση "μισθών - συντάξεων".
Όπως αναφέρουν οι δύο καθηγητές, το βασικό επιχείρημα για την εφαρμογή της εσωτερικής υποτίμησης εκ μέρους του ΔΝΤ το 2010 αφορούσε κυρίως τη σχέση μεταξύ μισθών και συντάξεων και κυρίως τον περίφημο "συντελεστή αναπλήρωσης". Τι υποστηριζόταν τότε εκ μέρους του βασικού πρωταγωνιστή των δύο πρώτων Μνημονίων; Ότι ο στιγμιαίος συντελεστής αναπλήρωσης μισθών - συντάξεων το 2010 ήταν στο 84% και το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας δεν είναι βιώσιμο. Και σήμερα, μετά από σχεδόν επτά χρόνια της ίδιας ασκούμενης πολιτικής λιτότητας, ύφεσης και περικοπών μισθών και συντάξεων, ο ίδιος συντελεστής, από το 84% το 2010, στο 98% το 2016!
Ας πάρουμε όμως με τη σειρά τα δεδομένα:
1. Το 2010, οι δανειστές υποστήριζαν ότι ο συντελεστής αναπλήρωσης του 85% ήταν πολύ υψηλός και ως εκ τούτου θεωρούσαν ότι ένας εργαζόμενος των 1.300 ευρώ μηνιαίως δεν μπορεί να χρηματοδοτεί μία μέση μηνιαία μεικτή σύνταξη ύψους 1.100 ευρώ, υποστηρίζοντας ότι δεν μπορεί να είναι βιώσιμο το κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα στη χώρα μας. Έτσι, θεωρούσαν ότι ο συντελεστής αναπλήρωσης που μπορεί να εξασφαλίσει τη βιωσιμότητα του κοινωνικο-ασφαλιστικού συστήματος στην Ελλάδα θα πρέπει να είναι 50%-55% (κύρια σύνταξη). Στη βάση αυτής της εκτίμησης των δανειστών και των ελληνικών κυβερνήσεων βασίστηκαν οι συντελούμενες διαδοχικά μειώσεις των συντάξεων.
2. Το 2016, από την κατανομή των εισοδημάτων ο μέσος μηνιαίος μεικτός μισθός ανέρχεται στα 735 ευρώ. Ταυτόχρονα, εάν λάβουμε υπόψη και τα πρόσφατα στατιστικά στοιχεία του συστήματος ΗΛΙΟΣ, η μέση μηνιαία μεικτή σύνταξη ανέρχεται στα 722 ευρώ. Δηλαδή, ο στιγμιαίος συντελεστής αναπλήρωσης το 2016 (ο στιγμιαίος συντελεστής αναπλήρωσης συγκρίνει το επίπεδο διαβίωσης των εργαζομένων και των συνταξιούχων) είναι 98%! Ο αντίστοιχος στιγμιαίος συντελεστής αναπλήρωσης το 2010 ήταν 84,5% (1.100 ευρώ μέση μηνιαία μεικτή σύνταξη και 1.300 ευρώ μέσος μηνιαίος μεικτός μισθός).
3. Τα δεδομένα αυτά αποκαλύπτουν με τον πιο εύληπτο τρόπο τη στρατηγική αλλά και τα λάθη των ασκούμενων πολιτικών των Μνημονίων. Η συνταξιοδοτική δαπάνη κατά το διάστημα 2010-2016 μειώθηκε κατά μέσο όρο 35%. Αν διαιρέσουμε τα 722 ευρώ, που είναι σήμερα η μέση μηνιαία μεικτή σύνταξη, με τα 1.300 ευρώ, που ήταν ο μέσος μηνιαίος το 2010, διαπιστώνουμε ότι ο στιγμιαίος συντελεστής αναπλήρωσης είναι 55%, γεγονός που αποκαλύπτει τη στρατηγική στόχευση των δανειστών και την ακολουθούμενη πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων από το 2010, που δεν είναι άλλη από τη σημαντική μείωση του επιπέδου των συντάξεων. Όμως, το λάθος στους υπολογισμούς τους ήταν και είναι οι σημαντικές απορρυθμιστικές παρεμβάσεις στις εργασιακές σχέσεις, και γενικότερα στην αγορά εργασίας, παράλληλα με τις ασκούμενες πολιτικές της ύφεσης, της λιτότητας και της αύξησης της ανεργίας, οι οποίες, μεταξύ άλλων, επέφεραν σοβαρές μειώσεις των εισοδημάτων των εργαζομένων, με τον μέσο μεικτό μισθό του εργαζόμενου να διαμορφώνεται στα 735 ευρώ τον μήνα και τον στιγμιαίο συντελεστή αναπλήρωσης να αυξάνεται από 84,5% το 2010 στο 98% το 2016.
4. Οι δύο καθηγητές, κατά συνέπεια, θέτουν το ερώτημα: "Εάν το κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα στη χώρα μας δεν ήταν βιώσιμο το 2010 με 84% συντελεστή αναπλήρωσης, πώς μπορεί να είναι σήμερα και στο μέλλον με 98% συντελεστή αναπλήρωσης"; Όπως υποστηρίζουν, "η απάντηση των δανειστών και των ελληνικών κυβερνήσεων, όπως εκφράστηκε μέχρι σήμερα με την ασκούμενη κοινωνικοασφαλιστική πολιτική, είναι ότι η 'βιωσιμότητά' του θα επιτευχθεί με τις συνεχείς μειώσεις των συντάξεων. Γι’ αυτό θεσπίστηκε νομοθετικά 'κόφτης' και στις κύριες συντάξεις, με αποτέλεσμα το κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα στην Ελλάδα να μετεξελίσσεται σε μηχανισμό εξυπηρέτησης του χρέους, πτωτικής σύζευξης μισθών -συντάξεων και επιδείνωσης του επιπέδου διαβίωσης των εργαζομένων - συνταξιούχων, δηλαδή σε μηχανισμό δίδυμης φτωχοποίησης".
