Όλα αυτά τα χρόνια οι εργάτες έχουν αποδείξει ότι δεν κοιτάνε μόνο τη δουλειά και το δικό τους στενό συμφέρον. Αφουγκράζονται τις ανάγκες της κοινωνίας, ανταποδίδουν την αλληλεγγύη και στέκονται έμπρακτα στο πλευρό εκείνων που το χρειάζονται περισσότερο.
Χαρακτηριστική και πιο πρόσφατη είναι η πρωτοβουλία τους να παρασκευάσουν πάνω από 1.500 σαπούνια και κρεμοσάπουνα για να στηρίξουν τους πρόσφυγες στη Μόρια, οι οποίοι έχουν εγκαταλειφθεί από το κράτος στο έλεος της πανδημίας.
«Η ΒΙΟ.ΜΕ. δίνει μια πρόταση για το πώς μπορούμε να επιβιώσουμε συλλογικά» σημειώνει στην “Αυγή” της Κυριακής ο Μάκης Αναγνώστου, ένας από τους εργαζόμενους του συνεργατικού σχήματος. Με αφορμή την αιφνίδια διακοπή του ρεύματος στη μονάδα από την κυβέρνηση το ξημέρωμα της 30ής Μαρτίου, εξηγεί γιατί ενοχλεί τόσο πολύ την εξουσία η ύπαρξη της ΒΙΟ.ΜΕ., αλλά και γιατί ένα διαφορετικό μέλλον για τον κάθε εργαζόμενο εκεί έξω είναι εφικτό.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ
* Γιατί το κράτος συνεχίζει ακόμη να σας θεωρεί απειλή ύστερα από τόσα χρόνια, σε σημείο που επιστρατεύει τα ΜΑΤ για να σας κόψουν το ρεύμα;
Κοίτα, η ΒΙΟ.ΜΕ. είναι απειλή γενικά γι’ αυτό που λέμε εξουσία. Είτε αυτή είναι κρατική, είτε συνδικαλιστική, είτε οικονομική. Κυρίως για την οικονομική. Κατά πρώτον βάζει έναν άλλο τρόπο λειτουργίας στις σχέσεις εργασίας. Έναν τρόπο ότι δεν υπάρχει αυτός που σε πληρώνει και σε καταναγκάζει να κάνεις κάτι, αλλά το κάνεις εσύ από μόνος σου, με κανόνες αλλά ελευθεριακά, με κόπο αλλά και με δημιουργία.
Υπάρχει μια άλλη φιλοσοφία, που καταργεί την εξουσία. Όταν μπαίνεις σε μία τέτοια διαδικασία, δεν υπάρχει κανείς που να διατάζει, αλλά και κανένας που να διατάζεται. Εκείνοι λοιπόν που θέλουν να διατηρηθεί ένα παλιό καθεστώς αντιδρούν.
* Γιατί τώρα, γιατί μέσα στην πανδημία;
Επέλεξαν τη συγκεκριμένη εποχή επειδή δεν υπήρχε τρόπος αντίδρασης. Δεν μπορούσε να μαζευτεί κάπου ο κόσμος και ν’ αντιδράσει. Επίσης έγινε πολύ πρωί και δεν βρισκόταν κανένας στον δρόμο. Απ’ όσους δηλαδή είχαν απομείνει να δουλεύουν ακόμη.
* Ούτε τους πτόησε το ότι είστε ένα εργοστάσιο που παράγει σαπούνια.
Ακριβώς. Είναι αισχρό το ότι έκλεισαν ένα εργοστάσιο που παράγει σαπούνια και γενικά προϊόντα ατομικής - οικιακής υγιεινής ενώ βρισκόμαστε στη μέση μιας διαδικασίας ώστε να απαλλαχθούμε από έναν ιό που μεταδίδεται όπως μεταδίδεται κι ενώ η πρώτη κουβέντα του εθνικού μας λοιμωξιολόγου ήταν «πλένετε τα χέρια». Πρόθεσή τους είναι να πουληθούν από άλλα μαγαζιά. Το ’χουμε καταλάβει.
Από την άλλη πρέπει να πούμε εδώ ότι βρήκαν μια αφορμή να επέμβουν, διότι υπήρχε απόφαση από την προηγούμενη κυβέρνηση να πληρώνεται πλέον ο λογαριασμός για το ρεύμα από τον συνεταιρισμό των εργαζομένων, χωρίς όμως να έχει γίνει προηγουμένως καμία αλλαγή στο συμβόλαιο. Το 2016 μάλιστα μας το είχαν κόψει πάλι το ρεύμα, αλλά μετά από διαμαρτυρίες επανασυνδέθηκε.
Εμείς αρνηθήκαμε να αναλάβουμε τα χρέη της προηγούμενης διοίκησης στη ΔΕΗ, ύψους πολλών χιλιάδων ευρώ, η οποία και πήρε τα λεφτά και δεν πλήρωσε τον λογαριασμό. Από το 2013 το αίτημά μας είναι να γίνει μια νέα σύνδεση και να πληρώνουμε το ρεύμα κανονικά. Το ίδιο για το νερό και το αέριο.
* Η καμπάνια ενίσχυσης #powertoviome για να αποκτήσετε τη δική σας γεννήτρια πώς εκτυλίσσεται; Υπάρχει η ανταπόκριση που χρειάζεστε;
Μόλις είπαμε ότι μας έκοψαν το ρεύμα, άρχισαν να μας παίρνουν τηλέφωνα για να μας προσφέρουν βοήθεια. Η αλήθεια είναι ότι η ΒΙΟ.ΜΕ. δίνει μια πρόταση για το πώς μπορούμε να επιβιώσουμε συλλογικά. Ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται επειδή είμαστε οι συγκεκριμένοι εργαζόμενοι, αλλά επειδή βλέπει κι αισθάνεται τον ίδιο του τον εαυτό στη διαδικασία. Διότι αύριο, που πάλι θα εγκαταλείψουν τις επιχειρήσεις οι τριπλά πλέον χρεωμένοι εργοδότες, θα βρεθεί στην ίδια θέση με εμάς πριν από εννιά χρόνια. Αυτό που λέμε στους εργαζόμενους είναι να μην αφήσουν τις επιχειρήσεις, να τις πάρουν στα χέρια τους.
* Τι θα λέγατε στον εργάτη που φοβάται να πάρει την κατάσταση στα χέρια του;
Σ’ έναν εργάτη μόνο δεν μπορώ να πω τίποτα, αλλά συλλογικά μπορούμε να πετύχουμε πάρα πολλά. Κι εμείς πριν από ένα μήνα δεν πιστεύαμε ότι θα υπάρχει τέτοιο κύμα αλληλεγγύης. Είδαμε όμως να αναζωπυρώνεται μια κατάσταση που μας θύμισε το 2013. Μπορούμε να πετύχουμε πάρα πολλά, αρκεί να αλλάξουμε τον εαυτό μας πρώτα. Να υποχωρούμε, να μην είμαστε εγωιστές.
Δεν είναι εύκολο να διοικείται μια επιχείρηση συλλογικά, είναι πολύ πιο δύσκολο απ’ ό,τι συμβαίνει με ένα αφεντικό. Εδώ όμως είναι που μπαίνει ακριβώς η διαδικασία της επανάστασης και ο έρωτας γι’ αυτό που κάνεις. Όταν είσαι ερωτευμένος με αυτό που κάνεις, αρχίζεις να μπαίνεις σε μια άλλη φιλοσοφία, δεν ενεργείς καταναγκαστικά, αλλά κάνεις κάτι επειδή εσύ το αγαπάς, όχι επειδή το αφεντικό σε υποχρέωσε.
* Έχει βάση η κριτική που λέει ότι δεν έχει νόημα να αναπτύσσονται εγχειρήματα όπως η ΒΙΟ.ΜΕ. μέσα σ’ ένα καπιταλιστικό περιβάλλον;
Μακάρι να γινόταν σ’ ένα άλλο πολιτικό περιβάλλον. Είμαι 52 χρόνων. Αυτή η Αριστερά είναι η αφετηρία μας. Από τον πατέρα και τον παππού μου αυτά άκουγα πάντα. Μέχρι πότε να περιμένω όμως και για να γίνει τι; Ας γυρίσουμε πίσω στην Ιστορία.
Εκείνοι που κάνουν την κριτική ας κοιτάξουν τι έγινε πριν από την Οκτωβριανή Επανάσταση. Πόσα εργοστάσια ήταν κατειλημμένα κατά την προεπαναστατική διαδικασία; Πόσοι συνεταιρισμοί; Πόσοι άνθρωποι μέσα σε αυτό το διάστημα, προτού γίνει επανάσταση, απέκτησαν ταξική συνείδηση μέσα σε αυτά τα εγχειρήματα; Δεχόμαστε τη διαφορετική άποψη. Δεχόμαστε την κριτική, εκείνη όμως που θέλει να μας κάνει να σκεφτούμε παραπέρα, όχι αυτή που μας «χτυπά».
* Τα μεροκάματα δεν είναι πολύ μεγάλα και οι κυβερνήσεις σας κυνηγάνε συνεχώς. Τι σας κάνει να επιμένετε;
Μπαίνουμε στα οκτώ χρόνια αυτοδιαχείρισης. Οι συνάδελφοι από τη μητρική εταιρεία, που βρισκόταν δίπλα, προτίμησαν να βγουν στην ανεργία τότε και να πάρουν το επίδομα από το ταμείο ανεργίας. Οι συνάδελφοι ήταν τότε πλησίον των 50 και δεν κατάφεραν να βρουν δουλειά στη συνέχεια λόγω της ηλικίας τους. Κρατούσαν στάση αναμονής περιμένοντας πότε θα πουληθεί το οικόπεδο κι αν θα μείνει κάνα φράγκο απ’ αυτά για να πάρουν κάτι.
Πέρασαν εννιά χρόνια από τότε, επειδή ο αγώνας ξεκίνησε πολύ πιο μπροστά, από την άνοιξη του 2011, με τους εργαζόμενους από τότε απλήρωτους, και έχουν πάρει μόνο εκείνο το επίδομα. Εμείς επί οκτώ χρόνια φέρνουμε στο σπίτι κάθε μέρα έστω και αυτό το λιγοστό μεροκάματο. Το κουτάλι, πριν φτάσει κάτω στο πιάτο, βρίσκει κάτι. Στο πιάτο των συναδέλφων δεν βρίσκει. Δεν το λέω αυτό με κακία, αλλά το καταθέτω προς προβληματισμό.
Στηρίξτε την έγκυρη και μαχητική ενημέρωση. Στηρίξτε την Αυγή. Μπείτε στο syndromes.avgi.gr και αποκτήστε ηλεκτρονική συνδρομή στο 50% της τιμής.
