Της Βασιλικής Χριστοπούλου*
Με την έναρξη της πανδημίας και την αναγγελία των πρώτων περιοριστικών μέτρων αντιληφθήκαμε δυστυχώς ότι δεύτερη ταχύτητα εργαζομένων σημαίνει και δεύτερη ταχύτητα στην εφαρμογή των προστατευτικών μέτρων. Έτσι, σε πολλές περιπτώσεις οι επιλογές της τηλεργασίας ή/και της εργασίας με εναλλασσόμενες βάρδιες, που επιλέχθηκαν ως μέτρο προστασίας, δόθηκαν με μεγάλη καθυστέρηση στους ενοικιαζόμενους / εργολαβικούς εργαζόμενους και μόνο ύστερα από επίμονες παρεμβάσεις του σωματείου μας.
Για την ακρίβεια, υπάρχουν προϊστάμενοι που έχουν εξαφανιστεί από την πρώτη ημέρα από το γραφείο, δουλεύουν με τηλεργασία από το σπίτι και δίνουν από την ασφάλεια της οικίας τους εντολές και οδηγίες σ’ αυτούς που έμειναν πίσω για να τρέξουν υποθέσεις οι οποίες έχουν προθεσμία διεκπεραίωσης τον επόμενο Οκτώβριο(!). Αντιμετωπίσαμε έναν ιδιότυπο ρατσισμό στους χώρους δουλειάς, ένα καθεστώς διακρίσεων με μοναδική αιτία το όνομα του εργοδότη πάνω στη σύμβαση εργασίας. Σε μια πιο ακραία περίπτωση, δεν εκκενώθηκε κτήριο τηλεφωνικού κέντρου ακόμα κι όταν εντοπίστηκε εκεί επιβεβαιωμένο κρούσμα κορωνοϊού, ενώ στη συνέχεια η απολύμανση του κτηρίου έγινε χωρίς να απομακρυνθεί όλο το προσωπικό από εκεί.
Την κατάσταση δυσχέραναν η επιλεκτικότητα και η αποσπασματικότητα των διατάξεων των ΠΝΠ (Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου) της κυβέρνησης και η ασάφεια που τις συνόδευε. Το σωματείο μας χρειάστηκε να παρέμβει σε πολλές περιπτώσεις, π.χ. για δοθεί χωρίς (μεγάλη) καθυστέρηση άδεια σε άτομα με σοβαρά προβλήματα υγείας ή για να συμπεριληφθεί εργαζόμενος με σακχαρώδη διαβήτη στις ευπαθείς ομάδες. Έπρεπε να φτάσουμε σε καταγγελία στην Επιθεώρηση Εργασίας για να αντιληφθεί εργολάβος ότι τα μέτρα δεν είναι μόνο για το Δημόσιο, όπως έλεγε, αλλά ότι οι άδειες ειδικού σκοπού αφορούν όλους τους εργαζόμενους.
Ωστόσο, είναι οι ίδιες οι ρυθμίσεις που δημιουργούν αποκλεισμούς, όπως η διατύπωση που εξαιρεί από την άδεια ειδικού σκοπού, χωρίς λόγο, τους γονείς που τα παιδιά τους δεν έχουν κάνει ήδη εγγραφή σε παιδικό σταθμό. Οι γονείς δεν τη δικαιούνται και τα παιδιά αυτά μένουν σπίτι συνήθως υπό την επίβλεψη παππούδων και γιαγιάδων. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός στο διάγγελμά του πολύ πειστικά προέτρεπε παππούδες και γιαγιάδες να μένουν μακριά από τα παιδιά, αλλά μάλλον δεν το εννοούσε...
Τα μέτρα προστασίας της εργασίας και της αποτροπής των απολύσεων είναι πλασματικά, αφού (μεταξύ άλλων) δεν προστατεύονται εργαζόμενοι που εργάζονται με συμβάσεις ορισμένου χρόνου ακόμα κι αν αυτές εκτείνονταν στη διάρκεια πολλών ετών. Ακόμα και σε τηλεφωνικά κέντρα, όπου ο φόρτος εργασίας κατά κανόνα έχει αυξηθεί κατακόρυφα, δεν ανανεώνονται συμβάσεις συναδέλφων - ίσως γιατί οι εργοδότες προσβλέπουν σε νέες, ακόμα πιο φθηνές προσλήψεις;
Δεν πέσαμε από τα σύννεφα όταν ο ΣΕΒ (Σύνδεσμος Ελλήνων Βιομηχάνων), μη χάνοντας την ευκαιρία, φανέρωσε το «όραμά» του για εργαζόμενους "λάστιχο" που θα δανείζονται / παραχωρούνται από εταιρεία σε εταιρεία, ώστε η μέθοδος της εικονικής εργολαβίας που σιωπηρά εφαρμόζεται εδώ και δεκαετίες να συμπεριλάβει το σύνολο των εργαζομένων.
Πολλές φορές χρειάστηκε να απαντήσουμε σε συναδέλφους που δικαιολογημένα ρωτούν γιατί υπάρχει αυτή η αντιμετώπιση. Γιατί δεν επικρατεί η κοινή λογική; Γιατί δεν εφαρμόζονται ενιαία και ξεκάθαρα μέτρα προστασίας των εργαζομένων που θα κρατήσουν την κοινωνία όρθια; Απαντάμε και προσπαθούμε να δείξουμε τη μοναδική κατά τη γνώμη μας λύση του αδιεξόδου μέσα από την οργάνωση των ίδιων των εργαζομένων, την ένταξή τους στα σωματεία ως αντίδοτο στις ορέξεις και τις ιδεοληψίες εκείνων που αμετανόητα υποστηρίζουν ακόμα και σήμερα τους δήθεν αλάθητους κανόνες της αγοράς.
* Η Βασιλική Χριστοπούλου είναι πρόεδρος του Συλλόγου Δανειζομένου Προσωπικού Τραπεζικού Τομέα
Στηρίξτε την έγκυρη και μαχητική ενημέρωση. Στηρίξτε την Αυγή. Μπείτε στο syndromes.avgi.gr και αποκτήστε ηλεκτρονική συνδρομή στο 50% της τιμής.
