Αποτιμώντας τις εκλογές τα τελευταία χρόνια θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να μπορούσαμε να έχουμε μία μελέτη που θα αναλύει τη σχέση του ψηφοφόρου με το βιβλίο και την ανάγνωση. Μας προκαλεί εντύπωση το ότι "φαιδρές" προσωπικότητες καταφέρνουν να παίρνουν θέσεις στην πολιτική ζωή, εκλεγμένοι με ποσοστά που ακόμα και σε οργανωμένα πολιτικά κόμματα με σαφές ιδεολογικό υπόβαθρο δεν τα καταφέρνουν.
Όμως τις προσωπικότητες αυτές τις επιλέγουν διά της ψήφου τους συμπολίτες μας. Μπορούμε να πιθανολογήσουμε ότι αυτοί οι πολίτες δεν έχουν καμία σχέση με την ανάγνωση βιβλίων και τη χρήση βιβλιοθηκών. Πιθανολογούμε, γιατί η πεποίθησή μας είναι ισχυρή, ότι δεν υπάρχει περίπτωση άνθρωπος που στοιχειωδώς διαβάζει βιβλία και επισκέπτεται βιβλιοθήκες θα πειστεί να στηρίξει με την ψήφο του κάποιον που γράφει ανιστόρητα και γεμάτα ψεύδη βιβλία. Πιθανώς οι αναγνώστες του. Κατά συνέπεια οι ψηφοφόροι του είναι αναγνώστες βιβλίων. Οπότε ο όλος συλλογισμός πάσχει.
Η μόρφωση και η κριτική σκέψη έρχονται με χρόνια ανάγνωσης διαφορετικών αναγνωσμάτων. Αναγνώσματα που εύκολα μπορεί να βρει κανείς στα ράφια μιας δημόσιας βιβλιοθήκης, όπου οι εργαζόμενοι εκεί έχουν κάνει ήδη μια πρώτη επιλογή και εκκαθάριση του τι βρίσκεται στα ράφια. Συνήθως με κριτήρια την εγκυρότητα ή την καλλιτεχνική αξία, την επίδραση, τη ζήτηση εκ μέρους του κοινού, την αξιολόγηση του εκδοτικού οίκου και άλλα πολλά.
Μπορεί βέβαια να φαντάζει ως λογοκρισία αυτό σε κάποιους, αλλά η κριτική αξιολόγηση των πηγών είναι μία από τις δουλειές των βιβλιοθηκονόμων. Αδιάφορη η πολιτική ή η ιδεολογική ταυτότητα του συγγραφέα, αποδεκτή η συνεισφορά του στο δημόσιο λόγο όταν αυτή εδράζεται σε μελέτη και έρευνα.
Επανερχόμαστε λοιπόν στην αρχική πρόταση του παρόντος σημειώματος. Ποια μπορεί να είναι η σχέση των ψηφοφόρων / πολιτών με την ανάγνωση και τις βιβλιοθήκες; Πόσο καλά είναι πληροφορημένος ο πολίτης πριν επισκεφθεί το εκλογικό του τμήμα; Σε τι βαθμό έχει αναπτύξει την κριτική του ικανότητα;
Συλλογιζόμενοι τα παραπάνω ερωτήματα δεν μπορούμε να δούμε παρά μόνο, εδρασμένοι στην πεποίθηση που είπαμε για τη σχέση αυτή, ότι χρειάζονται εκ μέρους της Πολιτείας ακόμα πιο ενεργές πολιτικές ανάγνωσης, φιλαναγνωσίας και βιβλιοθηκών.
Επειδή το κριτήριο της μόρφωσης (βαθμίδα εκπαίδευσης) δεν είναι χρήσιμο εργαλείο για πολλούς (και πολλές φορές ταξικούς) λόγους, η Πολιτεία πρέπει να επενδύσει στους θεσμούς αυτούς της διά βίου προσωπικής ανάπτυξης των πολιτών της, της αναλυτικής και κριτικής στάσης τους απέναντι στις πληροφορίες. Και οι θεσμοί αυτοί είναι και οι βιβλιοθήκες. Όχι μόνον αυτές, αλλά κατά κύριο λόγο.
Η πρόσβαση στη μνήμη της κοινωνίας θα αποτρέψει πολλούς συμπολίτες μας από τις "φαιδρές" και κυρίως τις επικίνδυνα φασιστικές επιλογές μπροστά στην κάλπη.
