Του Τάκη Γεωργακόπουλου
Εκεί που η ζωή συναντιέται με τον θάνατο, στον χώρο κάθε νοσοκομείου, έρχεται το "Ανκόρ" της Πέλας Σουλτάτου (εκδ. Καστανιώτης) να μας δείξει και να μας θυμίσει ότι ο θάνατος, δεν είναι ανίκητος, αρκεί να τον αντιπαλέψουμε. Η Σουϊτι κι ο Αμούρ, κεντρικοί ήρωες στο "Ανκόρ", διαπλέκονται με πλήθος άλλων, επίσης κεντρικών ηρώων, σε ένα "μίγμα" ερωτικών χαρακτηριστικών και ιατρικών εκφράσεων, για να σμιλευτούν έτσι οι χαρακτήρες του αφηγήματος που αφήνουν "όπως πάντα την επιθυμία να γιγαντώνεται". Ιστορίες καθημερινές με τον ασθενή να αντιπαλεύει τον φυσικό θάνατο και τον συγγενή του να αντιμάχεται τον πολιτικό θάνατο που εκφράζεται μέσα από το κυνηγητό των νυχτερινών αποκλειστικών από φασίζουσες ομάδες, αυτόκλητων υπερασπιστών της... νομιμότητας.
Στα δεκατρία κεφάλαια του βιβλίου η συγγραφέας παιχνιδίζει τη ζωή και τον έρωτα με τον θάνατο κι ο "θάνατος χαμογελάει πάντα σαδιστικά". Κάθε κεφάλαιο και μια ιστορία, μια ξεχωριστή περιπέτεια με φόντο το νοσοκομειακό περιβάλλον στον καμβά του οποίου εξυφαίνονται παιχνίδια της ζωής και του έρωτα, με τον θάνατο. Σ' αυτό το περιβάλλον οι ήρωες του "Ανκόρ" έρχονται αντιμέτωποι και με τον φυσικό θάνατο αλλά και με την πολιτική ενσάρκωση του θανάτου, τον φασισμό που επιχείρησε να εισφρύσει και στα νοσοκομεία αλλά αντιμετωπίστηκε αποτελεσματικά από όσους δεν κάνουν διακρίσεις ανάμεσα στην αρρώστια και στον θάνατο. Ο έρωτας που "ενσαρκώνει" τη ζωή, αναζητάει διέξοδο στους ήρωες του "Ανκόρ" που στοχαστικοί και ταυτόχρονα κυνικοί, σαρκάζουν τον θάνατο, μέσα κι από τις περιπέτειες των άλλων ηρώων που περιστρέφονται ωσάν τα ηλεκτρόνια γύρω από τον πυρήνα του "διπόλου" Αμούρ - Σουϊτι, σαρκάζοντας ταυτόχρονα τον γιατρό και την ιατρική αυθεντία. Σκηνές από το...μέλλον, περιγραφές από το παρελθόν.
Γιατρικό η τιβί
Η Φράου, τύπισσα κωλοπετσωμένη, έκανε πλάτες στον τηλεορασά "Ομάρ Σαρίφ", γιατί το γιατρικό συγγενών και ασθενών είναι η τιβι, εκτός από τους ραντσάτους που δεν τους ενδιαφέρει το θέαμα αφού η ιδιωτικότητά τους είχε χαθεί στις συνθήκες νοσηλείας των διαδρόμων! Ο άντρας με το γιώτα κι η γυναίκα με το πι, περπατούσαν αργά, ταλαντευόμενοι, με καταπονημένους σκελετούς... αλλά με ισχυρή και ολοζώντανη την επιθυμία να συνεχίσουν να υπάρχουν μέσα στην αγκαλιά της ζωής... Ο ασπρομάλλης με τα άφιλτρα βρίσκεται σε αυτοσχέδιο μονόκλινο... τώρα γερό μεθύσι απ' τα ενδοφλέβια παυσίπονα... εκεί οι τελευταίες του στιγμές...κι ο κουρέας με το ποντικομουστάκι του σχολίασε: το να γενεί κανείς παππούς, αυτό δεν είναι πράμα / το να κοιμάσαι με γριά, είναι μεγάλο δράμα. Το χλωμό πρόσωπο κι ο ηλικιωμένος με τους καταρράκτες ακούνε τον βιολιστή μέσα στο νοσοκομείο και απορούν... "Δεν αντέχω να την ακούω γιατρέ", είπε η κόρη της ασθενούς με τα πολλαπλά εγκεφαλικά κι ο γιατρός με κυνισμό κι ένα σαρδόνιο χαμόγελο της απάντησε: μουγκρίζει η καθηγήτρια, ε; Ο άντρας με το τραύμα στην πλάτη... Πακιστανός που ζητούσε τα μεροκάματά του, μαχαιρώθηκε σε ενέδρα από τα αφεντικά... Κι η αδελφή με την Ηπειρώτικη προφορά που έφερνε φυσιογνωμικά στη μάννα του, στα νιάτα της... μπήκε μπροστά στην επέλαση των φασιστών στο νοσοκομείο (τον εφιάλτη της Ιστορίας που επανέρχεται και) που θέλησαν να ελέγξουν την ύπαρξη αλλοδαπών αποκλειστικών και τους απέτρεψε... όλα πρόσωπα της ίδιας κλινικής που "παρουσίαζε επανειλημμένα μιαν αδεξιότητα ως προς τη διευθέτηση των ενεργειών γύρω από το αναπόφευκτο τέλος της ζωής"...
Ένας ανομοιογενής θίασος από αφανείς και φανερούς ήρωες συμβιώνει στο "οικοσύστημα" της ασθένειας, κάνοντας τις διαφορετικές όψεις της προσωπικής ιστορίας του καθενός, να αποκαλύπτονται μέσα από μια ιδιότυπη αλληλοσχέση των ηρώων του μυθιστορήματος. Αν μέσα στις 210 σελίδες του "Ανκόρ" καταφέρνει κάτι η Πέλλα Σουλτάτου, αυτό είναι το "ρέκβιεμ του αόρατου βιολιστή" για τη ζωή, τον έρωτα και τον θάνατο... Το κακό, όχι μόνο ως αρρώστια αλλά και ως πολιτικό κακό, ο φασισμός που ενσαρκώνει τον θάνατο, πάντα νικιέται. Το "Ανκόρ" περιμένει τη δικαίωση των αναγνωστών του, όντας ένα μυθιστόρημα με διπλό μήνυμα, την πάλη του ανθρώπου με τον φυσικό θάνατο και ταυτόχρονα την πολιτική του ενσάρκωση, τον φασισμό.
