Δεν είναι πολλοί εκείνοι που γνωρίζουν πως ο Αργύρης Χιόνης άφησε πίσω του, εκτός από τα ποιητικά και πεζά του κείμενα και δοκίμια, μια σειρά ζωγραφικών έργων που από σήμερα παρουσιάζονται στο Poems ‘n’ Crimes, το βιβλιοπωλείο και μπαρ των εκδόσεων Γαβριηλίδης στην οδό Αγίας Ειρήνης στο Μοναστηράκι.
Όσοι αγαπούν την ποίηση του Χιόνη, βλέποντας τις ζωγραφιές του, θα νιώσουν την ίδια απλή, φωτεινή, αέρινη και συγκινητική ευαισθησία των ποιημάτων του. Πρόκειται για περίπου είκοσι πέντε έργα μικρών διαστάσεων, το μεγαλύτερο είναι 35x26 και το μικρότερο 15x10, ζωγραφισμένα με υδατοχρώματα, συνήθως πάνω σε χαρτόνια.
Στα αποψινά εγκαίνια της έκθεσης στις 7 μ.μ. η συγγραφέας Ηρώ Νικοπούλου θα μιλήσει για τον εικαστικό Αργύρη Χιόνη. Τίτλος της ομιλίας της “Ακριβά ζατρίκια και φωτεινή ευαισθησία στη ζωγραφική του Αργύρη Χιόνη”: “Η εικονοποιία στην ποίηση του Αργύρη Χιόνη κινείται στην ατμόσφαιρα του παραμυθιού. Οι ζωγραφιές του ακολουθούν αυστηρά τους νόμους της προοπτικής· εξωτερικοί και εσωτερικοί χώροι, πατώματα οργανωμένα με ακριβή ζατρίκια που πάνω τους τριγυρνούν χορευτικά οι αγαπημένες του γάτες, ξεκάθαρα φωτεινά χρώματα, σκηνές γεμάτες τρυφερή παρατηρητικότητα και λεπτομέρεια. Πάντα η μοναχικότητα είναι παρούσα, αδειανές πάνινες πολυθρόνες, μακρινά θαλασσινά τοπία, ακατοίκητα δωμάτια με μοναδικό παρατηρητή τον καθρέφτη του τοίχου.
Ανθρώπινη φιγούρα υπάρχει μόνο σε τρία έργα και πάντοτε με γυρισμένη την πλάτη στον θεατή. Χρονολογικά οι ζωγραφιές του ξεκινούν από το 1958 (μία νεκρή φύση) και οι υπόλοιπες μοιράζονται στις δεκαετίες του ογδόντα, του ενενήντα και στις αρχές του 2000. Ωστόσο, πέρα από τα έργα που είχε χρησιμοποιήσει σε πέντε από τα βιβλία του, με τελευταίο το ‘Ό,τι περιγράφω με περιγράφει’ το 2010, δεν είχε εκθέσει ποτέ”.
Ήταν η χαραμάδα που άφηνε
για να περνά μέσα του το φως
“Η πρώτη φορά που εκτέθηκαν κάποια έργα του ήταν -τέσσερα χρόνια μετά τον θάνατό του- το 2015 στην ξεχωριστή έκθεση που οργάνωσε η Εταιρεία Συγγραφέων, της οποίας ήταν μέλος, στο Κέντρο του Δήμου Αθηναίων, με τίτλο ‘Βίοι Παράλληλοι’, παρουσιάζοντας έργα διφυών καλλιτεχνών, συγγραφέων, δηλαδή που διακονούν παράλληλα δύο ή και περισσότερες μορφές τέχνης.
Κοιτώντας τους πίνακες του Αργύρη αισθάνομαι πως η ζωγραφική ήταν γι’ αυτόν η χαραμάδα που άφηνε για να περνά μέσα του το φως. Όσο για τη Σκοτεινή Κυρία της ποίησής του, εδώ μάλλον δεν έχει πρόβλεψη γι’ αυτήν. Στη ζωγραφική του κυριαρχεί το φως ως ισότοπο του σκότους” καταλήγει η κ. Ηρώ Νικολοπούλου.
