«Δεν άγγιζα τίποτα. Δεν διάβαζα τα σημειώματά τους, δεν γύριζα στην ηλεκτρονική τους συνομιλία, δεν έβλεπα φωτογραφίες τους. Κάποτε άνοιγε η βαλίτσα και χύνονταν κάτω όνειρα ξεσκλίδια, επιθυμίες πορφυρές, πληγωμένα e-tickets. Μήπως ήμουν αναίσχυντη χάκερ; [...] Κι ύστερα άρχιζα να γράφω όσα νόμιζα πως είχαν να πουν, να συνθέτω τις σκέψεις τους, να προδιαγράφω το μέλλον τους. Η συνέχεια έμοιαζε αναμενόμενη. Ή μήπως τους αγάπησα πολύ;».
Από το τελευταίο ποίημα της ποιητικής σύνθεσης «Εποχή αφής» της Κούλας Αδαλόγλου, όπου η «Τρίτη φωνή», του αφηγητή, τοποθετείται εκτός και εντός του ποιητικού κειμένου, αναστοχάζεται πάνω στα κατάλοιπα των υπάρξεων -δύο ερώμενο- τους οποίους έχει με τη γραφή της (του) εμψυχώσει. Ολόκληρη η ποιητική σύνθεση είναι μια ιδεατή συνάντηση των εκπορεύσεων της υποκειμενικότητάς της. Σαρξ εκ της σαρκός της, βιωμένες εμπειρίες, καταγραφές, μνήμες, υποθέσεις, «όσα νόμιζα πως είχαν να πουν», ένα μέλλον που θα προδιαγραφεί, πρόσωπα ή προσωπεία και φωνές που εμπλέκονται σε μια αριστοτεχνικά τεχνουργημένη ποιητική μυθιστορία, η οποία απλώνεται από τη λεπταίσθητη εξιστόρηση του ρίγους των δακτύλων μιας συνάντησης έως τη δραματοποιημένη παραφορά αισθήσεων και ψυχών (και των σωμάτων) στο βυθό της απώλειας...
Η δύναμη της αγάπης εν κατακλείδι -προς όλες τις κατευθύνσεις- ερήμην του λόγου και της έκφρασης, συνθέτει την ιστορία, τραβά στα βρόχια της το σύμπλεγμα αφηγητή και χαρακτήρων.
Τρεις παράλληλοι, αντιστικτικοί μονόλογοι - τρεις φωνές, ο άνδρας, η γυναίκα, ο αφηγητής / αφηγήτρια που υποκλέπτει ή επινοεί την ιστορία («μήπως ήμουν αναίσχυντη χάκερ»). Τα πρόσωπα του δράματος ενσαρκώνονται μέσα από τα επεισόδια μιας μυθοπλασίας. Μετά τη διαίρεση, την αποκόλληση από το σώμα της αφήγησης δημιουργούν τόπους συνάντησης και αναμνήσεων, δημιουργούν χρονικότητα, ιστορία με αρχή και τέλος.
Όλα αρχίζουν τότε που η αφηγήτρια:
Πάλι σε ένα καφέ θα καταφύγω / τη χαλαρή προσποιούμενη/ενώ με άγρυπνο μάτι παρατηρώ και καταγράφω.
Μια συνάντηση σε ένα καφέ, το ρίγος και η συγκίνηση «δάκτυλα που αγγίζονται» και «η προϊούσα οσμή απομάκρυνσης» των δυο ερωτευμένων όπως αποτυπώνονται στις ενδόμυχες συνομιλίες τους -εκείνη η φωνή Α' εκείνος η φωνή Β'. Με σημειώματα, μηνύματα στο κινητό -θυμίζουν το «text» της Κάρολ Αν Ντάφφυ, τόσο οικεία στην ποίηση της Κούλας Αδαλόγλου- να θυμηθούμε τα e-mail που αντάλλασσε η Πηνελόπη με τον Οδυσσέα (πρβλ. “Οδυσσέας τρόπον τινά”, 2013).
«Ρίχνω ψιχουλάκια στο Διαδίκτυο / να τσιμπήσεις να πλησιάσεις / μη σε χάσω στην παγωνιά εσωέξω».
Η ποιητική σύνθεση πλέκει με τους μονολόγους έναν ιστό απομάκρυνσης. Από το ζενίθ της πραγμάτωσης -«μου χαρίζεις φεγγάρια, σου χαρίζω στίχους» το παιχνίδι της ευωχίας και της ερωτικής εκπλήρωσης «κι αυτός που βεβαιώθηκε εκείνη τη στιγμή / πως για κείνον ομόρφαινε / έβαλε την ψυχή του στα μάτια / και της τη δώρισε» στις ρωγμές της απομάκρυνσης, της αμφιβολίας - «το σύννεφο είχε καθίσει πάνω από το σπίτι»...
Ένα κρεσέντο λεπτότατων αισθημάτων, τονισμών, χρωματισμών, πένθους, απώλειας, παραφοράς, εφιάλτη - κυρίαρχο το νερό «σε βλέπω μέσα στο νερό / να πασχίζεις μη σε πάρει το ρέμα» ο ανεξέλεγκτος κίνδυνος, η απειλή, η απόσταση «σε βλέπω από απέναντι /με κυάλια όπερας /το πρόσωπό σου λιγοστεύει / κουκκίδα έμεινε» η αμοιβαία εξαφάνιση «τα χέρια μου πέφτουν».
Μια υποκειμενικότητα όπου χωρούν τόσες αναμνήσεις, φαντάσματα, μετανάστευση - ο ποταμός Havel του Βερολίνου... Το βαθύ παγωμένο πένθος, ο πνιγμός, η απώλεια έως θανάτου, ο παγωμένος έρωτας έως την απεγνωσμένη ελπίδα μιας ανάστασης.
«Ύστερα με ένα παρατεταμένο φιλί / θα πάρω από το στόμα σου όλο αυτό το χώμα που τα πέτρωσε
Και τότε θα τις πούμε από την αρχή τις λέξεις».
Κούλα Αδαλόγλου
Εποχή αφής
Σαιξπηρικόν, 2016
56 σελ.
Τιμή 7,00 ευρώ
