Κατ' αρχάς ηθοποιός, με συμμετοχές σε παραστάσεις που στην πλειονότητά τους ξέφευγαν από τα συνηθισμένα, η Χριστίνα Μαξούρη δεν άργησε να εκδηλώσει ενδιαφέρον και για το τραγούδι με εξίσου διαφορετικό τρόπο. Η σόλο παράστασή της «Δανεικά παπούτσια», με ιδιωματικές a capella διασκευές περισσότερο ή λιγότερο γνωστών τραγουδιών διαφόρων ιδιωμάτων, απέσπασε εγκωμιαστικά σχόλια τόσο τις αρκετές φορές που παρουσιάστηκε τα τελευταία χρόνια στην Αθήνα και σε άλλες ελληνικές πόλεις όσο και στο εξωτερικό (Λονδίνο, Παρίσι και Μιλάνο) και το ίδιο συνέβη και με το « 20+1 λαϊκά μεταπολεμικά τραγούδια με μπαρόκ σύνολο» που παρουσίασε στο πλαίσιο του «Ανοίγματος στην πόλη» του Φεστιβάλ Αθηνών. Σε λίγες ημέρες θα κυκλοφορήσει από τη Μικρή Άρκτο του Παρασκευά Καρασούλου ο πρώτος δίσκος της «Το άσπρο μαμά νοσταλγώ», μια σειρά τραγουδιών σε μουσική Άγγελου Τριανταφύλλου και στίχους Ελένης Φωτάκη, που, διακριτικά και δίχως να το επιδιώκουν, διαφοροποιούνται αισθητά από το σημερινό περιβάλλον του εγχώριου λόγιου τραγουδιού. Συνομιλήσαμε μαζί της για αυτό τον δίσκο αλλά και για τη σχέση δύο τόσο διαφορετικών εκφραστικών οδών, σαν την υποκριτική και το τραγούδι, όπως τη βιώνει έμπρακτα η ίδια.
Συνέντευξη στον Θάνο Μαντζάνα
* Ίσως σε έχουν ρωτήσει και άλλες φορές, αλλά δεν γίνεται να μην ξεκινήσω με αυτή την ερώτηση. Αισθάνεσαι και είσαι περισσότερο ηθοποιός, τραγουδίστρια ή εξίσου και τα δύο;
Αισθάνομαι ότι είμαι και τα δύο, είναι ο - πιο ταιριαστός σε εμένα - τρόπος να αναπτύσσομαι πνευματικά και ψυχικά, να ανακαλύπτω διαρκώς την ανθρώπινη συμπεριφορά και να προσπαθώ να ζω αρμονικά και συμφιλιωμένα με την πραγματικότητα που συνήθως είναι φάλτσα, φρενήρης και παράλογη.
* Ανεξάρτητα από αυτό και αφού έχεις και τις δύο ιδιότητες, προσεγγίζεις το τραγούδι διαμέσου της υποκριτικής, με τη μεθοδολογία δηλαδή με την οποία υποδύεσαι έναν ρόλο ή εντελώς διαφορετικά και μόνο βιωματικά/συναισθηματικά;
Όχι, δεν προσεγγίζω το τραγούδι διαμέσου της υποκριτικής. Προσπαθώ κάθε φορά να αφεθώ, χωρίς φόβο και περιττές σκέψεις, στη μελωδία και στους στίχους.
* Ασχολείσαι αρκετά χρόνια με το τραγούδι, αλλά αυτός είναι ο πρώτος δίσκος σου. Ήταν καθαρά θέμα συγκυριών το ότι δεν κυκλοφόρησε νωρίτερα ή δεν το επιδίωξες;
Δεν το επεδίωξα νωρίτερα. Συνέβη τη στιγμή που ένιωσα ότι χρειάζεται να κάνω επιπλέον ένα βήμα προκειμένου να εξελίξω και να εμπλουτίσω τον τρόπο με τον οποίο πορευόμουν μέχρι τώρα ως ερμηνεύτρια. Ήταν η ίδια ακριβώς στιγμή που ένιωσα την απόλυτη ανάγκη να «συναντηθώ» με τους συγκεκριμένους δημιουργούς, τον συνθέτη Άγγελο Τριανταφύλλου και τη στιχουργό Ελένη Φωτάκη.
* Ως προς το πνεύμα που τα διαπνέει φυσικά και μόνο ο δίσκος έχει καμία σχέση με την παράσταση «Δανεικά παπούτσια» ή ακόμα και σ' αυτό δεν θα μπορούσαν να είναι περισσότερο διαφορετικά projects;
Αν και η θεματολογία ορισμένων τραγουδιών του δίσκου είναι συγγενική με κάποια τραγούδια του «Δανεικά παπούτσια», το υφολογικό αποτέλεσμα του album είναι αρκετά συμπαγές και πυκνό και δεν σχετίζεται με αυτό της παράστασης όπου επικρατεί η «γυμνή» συνθήκη της a capella ερμηνείας.
* Πώς ξεκίνησε, συνεχίστηκε και ολοκληρώθηκε η διαδικασία της δημιουργίας των τραγουδιών; Είχες και εσύ ανάμειξη σε αυτή και, αν ναι, σε ποιο και πόσο βαθμό;
Η διαδικασία ξεκίνησε από την επιθυμία μου να συνεργαστώ με τον Άγγελο Τριανταφύλλου και την Ελένη Φωτάκη. Η Ελένη μας έδωσε στίχους, διαλέξαμε ορισμένους από αυτούς και ξεκίνησε η σύνθεση. Μόλις ετοιμαζόταν ένα κομμάτι, το ακούγαμε μόνο με πιάνο και οι τρεις μαζί και ακολουθούσαν ερμηνευτικές δοκιμές Ύστερα ο Άγγελος προχώρησε στην ενορχήστρωση, τα τραγούδησα και μετά ακολούθησαν πολλαπλές ακροάσεις για εντυπώσεις και διορθώσεις. Σ' αυτό το σημείο να πω πόσο σημαντικό ρόλο έπαιξε η συνεργασία μας με τους ηχολήπτες Γιάννη Παξεβάνη και Βαγγέλη Σαπουνά, που ανέλαβαν όλα τα στάδια της επεξεργασίας του υλικού μέχρι την τελική μορφή του.
* Οι αναφορές στην παραδοσιακή μουσική μας που υπάρχουν σε ορισμένα σημεία είναι καθαρά στιλιστικό θέμα ή υπονοούν κάτι περισσότερο και βαθύτερο;
Ενδεχομένως να σου δημιουργήθηκε αυτή η εντύπωση από την παρουσία κάποιων οργάνων που τα συνδυάζουμε συνήθως με την παραδοσιακή μουσική, ωστόσο δεν θεωρώ πως υπάρχουν διακριτές αναφορές σε αυτή ούτε συνθετικά ούτε ενορχηστρωτικά.
* Αντίστοιχα, το ότι σε αυτά τα σημεία η ενορχήστρωση προσεγγίζει πολύ την jazz είναι απλά ένα παιχνίδι μεταξύ των ιδιωμάτων ή δείχνει και προσπαθεί να επιτύχει μια όσμωση των δύο ιδιωμάτων;
Είναι θέμα αισθητικής επιλογής του Άγγελου Τριανταφύλλου, που οι επιρροές του είναι ευρείς και συνεπώς έχει την ικανότητα να προσδώσει ποικίλες χροιές υφολογικά αν κρίνει πως το «ζητάει» το τραγούδι. Όμως το κύριο χαρακτηριστικό του δίσκου δεν είναι σε καμία περίπτωση η όσμωση παραδοσιακών και jazz στοιχείων.
* Γενικότερα, οι ενορχηστρώσεις έγιναν με μόνο γνώμονα το να αναδεικνύουν τα τραγούδια ή υπό μια έννοια επίσης τα «σχολιάζουν»;,
Κρίνοντας από τη συχνή συνεργασία μου με τον Άγγελο Τριανταφύλλου, μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι πάντα δημιουργεί εμπνεόμενος από τον λόγο, στην προκειμένη περίπτωση τον στίχο, και τον αναδεικνύει όσο καλύτερα μπορεί.
* Προσπαθήσατε συνειδητά ο δίσκος να είναι εξαιρετικά πολυσυλλεκτικός, δηλαδή κάθε τραγούδι να διαφέρει από όλα τα υπόλοιπα αυτό ήταν δευτερεύον αίτημα ή απλά προέκυψε έτσι;
Πιθανόν να φαίνεται πολυσυλλεκτικός σε μια πρώτη ακρόαση, όμως στην πραγματικότητα δεν είναι. Το κάθε τραγούδι φέρει έναν δικό του κόσμο, που όμως συγγενεύει με αυτόν των υπολοίπων διαμέσου των στίχων και της ενορχήστρωσης.
* Περνώντας στο πολύ σημαντικό στιχουργικό σκέλος, ποιο τραγούδι του δίσκου είναι το αγαπημένο σου;
Το «Κάθε Κυριακή», που ήταν το πρώτο το οποίο μελοποίησε ο Άγγελος και το πρώτο που άκουσα. Ήταν ένα μικρό δείγμα αυτού που επρόκειτο να γεννηθεί και να αποτελέσει έναν ολοκληρωμένο κύκλο οκτώ τραγουδιών ο οποίος με στιγμάτισε.
* Βλέπεις στον δίσκο και συνολικά στη μέχρι τώρα δουλειά σου μια «εκλεκτική συγγένεια» με αυτό που κάνει κάποιος ή κάποια άλλος/η στη χώρα μας ή όχι;
Ασφαλώς και ναι. Άλλωστε, χωρίς αυτή την «εκλεκτική συγγένεια» δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί τίποτα το ίδιο εύρυθμα και αποτελεσματικά, ούτε στο θέατρο ούτε στο τραγούδι. Νομίζω πως όλοι με έναν τρόπο αναζητούμε, συνειδητά ή μη, «εκλεκτούς συγγενείς» για να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να μπορέσουμε να πάμε παρακάτω.
* Και τα σχέδιά σου για τον χειμώνα, σχετικά με τον δίσκο και ίσως όχι μόνον;
Θα πραγματοποιηθεί μια σειρά συναυλιών στο Club του Σταυρού του Νότου τη Δευτέρα 22 Οκτωβρίου και για τις επόμενες δύο Δευτέρες, που θα έχουν τον τίτλο του album και ως κεντρικό άξονα τα τραγούδια του και άλλα, ευρέως γνωστά και συναφούς θεματολογίας. Παράλληλα, βρίσκομαι σε πρόβες για τη «Χριστουγεννιάτικη ιστορία» του Καρόλου Ντίκενς, που θα ανέβει στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου στις αρχές Δεκεμβρίου σε σκηνοθεσία Γιάννη Μόσχου και μουσική Θοδωρή Οικονόμου.
Οι δύο διαδρομές της Χριστίνας Μαξούρη σίγουρα θα συνεχίσουν να εξελίσσονται και να ωριμάζουν καθώς προχωρούν παράλληλα, επιδρώντας αλλά και αλληλοτροφοδοτώντας η μία την άλλη...
