Του Μάκη Μηλάτου
Διέγραψε μία ελλειπτική τροχιά και πήρε τη θέση που της αναλογεί και της αξίζει στο μουσικό σύμπαν, εκεί που φέγγουν τα αστέρια, οι σπουδαίοι δημιουργοί, οι αξιόλογοι άνθρωποι και είναι ακριβώς στην αντίθετη πλευρά από κείνη που πέφτουν και εξαφανίζονται οι διάττοντες αστέρες.
Πενήντα χρόνια μουσικής ιστορίας για ένα κορίτσι που τραγουδούσε τυχαία στην Ύδρα την εποχή που ο Λέοναρντ Κοέν ζούσε στο νησί και έγραφε τα τραγούδια του εκεί και που έμπλεξε «κατά λάθος» με τη μουσική, γιατί η ζωγραφική ήταν που την ενδιέφερε πιο πολύ, όπως ακριβώς έκανε και ο Captain Beefheart. Μόνο που αυτός τα παράτησε γρήγορα και επέστρεψε οριστικά στη ζωγραφική, όμως την Αρλέτα την κέρδισε για πάντα η τραγουδοποιία κι αυτή η δημιουργική σχέση έζησε μισό αιώνα και καρποφόρησε πάνω από είκοσι δίσκους.
Συνειδητή αντιστάρ, χωρίς ούτε στιγμή να επιδιώξει καριέρα, επιτυχίες και σουξέ, γεύτηκε απ’ όλα, καθώς αυτά της χτύπησαν την πόρτα όχι μία, αλλά πολλές φορές. Τους άνοιξε, αλλά ποτέ δεν τους επέτρεψε να της διαταράξουν τον ήρεμο, χαλαρό, μοναχικό της βίο και το προσωπικό στιλ που την ακολουθούσε πάντα. Έκανε μια σπουδαία καριέρα, χωρίς ποτέ να κάνει καριέρα και άφησε το μουσικό της αποτύπωμα χωρίς ποτέ να βαδίσει στον δρόμο της δόξας.
Δεν είναι τυχαίο που κατόρθωσε να ξεφύγει από την ετικέτα του «νέου κύματος» και να μη σκεπαστεί από τη σκόνη του χρόνου, όπως έγινε με πολλούς από τους συνοδοιπόρους της εκείνης της εποχής.
Θεωρώντας μουσικούς της γονείς τον Χατζιδάκι και τον Θεοδωράκη, ανοιχτή στη διεθνή τραγουδοποιία της εποχής αλλά και στην ελληνική μουσική παράδοση του λαϊκού και του δημοτικού τραγουδιού, έγραψε και τραγούδησε τραγούδια που ο χρόνος δεν μπορεί να τα νικήσει και συνεργάστηκε με ικανούς δημιουργούς, γράφοντας μια προσωπική μουσική ιστορία που θα ζει για πάντα με την ελαφράδα (αλλά όχι ελαφρότητα) που η ίδια της προσέδωσε επειδή ποτέ δεν τη βάρυνε με την αίσθηση της «σπουδαίας δημιουργίας». Έκανε με υπευθυνότητα και δημιουργικό τρόπο τη δουλειά της, χωρίς ποτέ να της δίνει μεγαλύτερες διαστάσεις από αυτές που είχε πραγματικά, έχοντας πάντα τη δυνατότητα να αυτοσαρκάζεται και να τροφοδοτεί με χιούμορ ό,τι έκανε.
Έζησε με τον τρόπο της, διάλεξε αυτό που ήθελε, δεν επέτρεψε στη σόου μπίζνες να φθείρει τη ζωή της. Με αισθητική αξιοπρέπεια, με ήθος, με τη χαλαρότητα του ανθρώπου που δεν υπερεκτιμάει τον εαυτό του αλλά και χωρίς ποτέ να επιτρέψει σε κάποιον να την υποτιμήσει, έβαλε η ίδια τους κανόνες για τη ζωή και την τέχνη της.
Και νομίζω πως είναι αυτή η στάση ζωής, η αισθητική αξιοπρέπεια, η απροθυμία να κυνηγήσει μια καριέρα, η χαλαρή και ανθρώπινη σχέση της με την επαγγελματική διάσταση της μουσικής που έκαναν τόσους πολλούς να την εκτιμούν -όπως φάνηκε και από το τι γράφτηκε στα κοινωνικά δίκτυα αυτές τις μέρες- και να την παραδέχονται ακόμη κι αν δεν άκουγαν συστηματικά τα τραγούδια της. Η Αρλέτα κατόρθωσε να κερδίσει τον σεβασμό και την αποδοχή όχι μόνο με την τέχνη αλλά με τον συνολικό βίο της. Και ίσως αυτό είναι το μεγαλύτερο σουξέ της.
