Αμφιλεγόμενη ίσως φυσιογνωμία ο Ρούφους Γουέινραϊτ, όμως σίγουρα είναι από τις ελάχιστες μουσικές προσωπικότητες της εποχής μας τις οποίες θεωρούν ενδιαφέρουσες ακόμα και όσοι δεν τον συμπαθούν ιδιαίτερα! Πριν καν περάσει ένας χρόνος από τη συναυλία του στο Ηρώδειο που προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις (από υπερθετικές μέχρι αρνητικές) επιστρέφει στην Αθήνα, αυτή τη φορά για δύο εμφανίσεις στο «Gazarte», την Παρασκευή 2 και το Σάββατο 3 Ιουνίου.
Ο γιος του Αμερικανού τραγουδοποιού και ερμηνευτή Λούντον Γουέινραϊτ III και της Καναδής ερμηνεύτριας και τραγουδοποιού Κέιτ ΜακΓκάριγκλ είχε δείξει βέβαια από πολύ μικρός ότι θα γινόταν ένας πολύ παράξενος μουσικός, ακριβώς διότι από νωρίς αποκάλυψε την ιδιόρρυθμη ψυχοσύνθεση του. Παιδί χωρισμένων γονιών, μεγάλωσε με την οικογένεια της μητέρας του στον Καναδά. Έχοντας κληρονομήσει το ταλέντο και από τους δύο γονείς του μάλλον ήταν αναπόφευκτο να ασχοληθεί με τη μουσική, ο τρόπος όμως που το έκανε ήταν διαφορετικός σχεδόν από οποιουδήποτε άλλου.
Ξεκίνησε με σπουδές κλασικού πιάνου από έξι ετών, στις οποίες είχε και λαμπρές επιδόσεις. Ταυτόχρονα, όμως, είχε αρχίσει και να τραγουδάει και έτσι η κλασική παιδεία του ουδόλως τον εμπόδισε να συμμετάσχει ήδη από τα δεκατρία του στους McGarrigle Sisters And Family, ένα οικογενειακό γκρουπ το οποίο συναποτελούσαν η μητέρα του, η θεία του και η αδελφή του.
Κάτι άλλο που διαμόρφωσε το μουσικό του ύφος είναι η αγάπη για την όπερα, την οποία έδειξε στην εφηβική του ηλικία και ειδικά για τις ντίβες του ιδιώματος, σπουδαίες σοπράνο, όπως η Μαρία Κάλλας την οποία λατρεύει. Δεν θα είναι παράξενο να σκεφτεί κανείς ότι αυτή η -μάλλον ασυνήθιστη για μουσικό της ποπ- προτίμησή του σχετίζεται μάλλον και με την ομοφυλοφιλία του, την οποία συνειδητοποίησε την ίδια περίοδο, αν και τη δημοσιοποίησε αρκετά αργότερα.
Όπως κι αν έχει πάντως, ήδη με την κυκλοφορία του πρώτου του άλμπουμ, που είχε σαν τίτλο το όνομά του το ’98, τα πολύ προσωπικά, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά, κάποτε και άκρως ιδιοσυγκρασιακά τραγούδια του κέρδισαν ένα μεγάλο μέρος του εναλλακτικού κοινού και καταξιώθηκε σχεδόν αμέσως. Έχει κυκλοφορήσει μόλις οκτώ δίσκους, που όλοι όμως απέσπασαν τις καλύτερες κριτικές. Όχι μόνο για την ποιότητα αλλά και για την ποικιλία τους, καθώς διαφοροποιεί το στιλ του σχεδόν κάθε φορά, μη μένοντας μόνο στα τραγούδια, αλλά αναλαμβάνοντας την πρόκληση της σύνθεσης ακόμα και του αγαπημένου του ιδιώματος, δηλαδή της όπερας. Κάτι ανάλογο επιχείρησε να κάνει και στο τελευταίο του άλμπουμ, το περυσινό «Take All My Love», αυτή τη φορά μελοποιώντας εννέα σονέτα του Σαίξπηρ!
Οι εμφανίσεις του χαρακτηρίζονται από το πολύ έντονο, συχνά αυτοσαρκαστικό χιούμορ του και για τις επερχόμενες στην Αθήνα λέει ότι ουσιαστικά θα είναι... χωρίς πρόγραμμα, το οποίο θα καθοριστεί σε καθεμία από τις δύο συναυλίες από τη διάθεσή του αλλά και από εκείνη του κοινού. Ο Ρούφους Γουέινραϊτ -που τον Ιούλιο θα συμπληρώσει τα σαράντα τέσσερα χρόνια του- αναμφίβολα βρίσκεται στην καλύτερη περίοδό του και όσοι και όσες τον παρακολουθήσουν στο «Gazarte» την Παρασκευή και το Σάββατο σίγουρα, αν μη τι άλλο, θα διασκεδάσουν πραγματικά, απολαμβάνοντας πολύ αξιόλογα και σπάνιας καλαισθησίας τραγούδια από κάποιον που δεν δηλώνει απλά αλλά όντως είναι διαφορετικός!
