Το ότι ο Πέτρος Μάλαμας είναι γιος του τραγουδοποιού και ερμηνευτή ο οποίος καθόρισε την ανάλογη σκηνή της Θεσσαλονίκης στη μετά τον Νίκο Παπάζογλου εποχή, αν όχι παίρνοντας τη σκυτάλη από αυτόν, του Σωκράτη Μάλαμα, δηλαδή, είναι βεβαίως γνωστό. Πλην τούτου, όμως, δεν διαφέρει σε τίποτα από οποιονδήποτε νέο άνθρωπο ο οποίος ασχολείται με τη δημιουργία και την έκφρασή της ακριβώς επειδή έχει το χάρισμα για να το κάνει.
Έπαιζε μουσική και έγραφε τραγούδια από μικρός, όμως προτίμησε να σπουδάσει αρχικά υποκριτική και μάλιστα υπηρέτησε για ένα διάστημα το θέατρο πριν αποφασίσει ότι η κλίση του τελικά ήταν σε αυτό με το οποίο άρχισε. Φρόντισε να σπουδάσει και μουσική και μάλιστα σε ανώτατο επίπεδο (στο ανάλογο τμήμα του Πανεπιστημίου Μακεδονίας) και, εφοδιασμένος πλέον τόσο με θεωρητική όσο και με πρακτική γνώση της, ξεκίνησε τραγουδώντας, πρώτα σε μικρούς χώρους της γενέθλιας πόλης του, και σιγά - σιγά, καθώς γινόταν γνωστός, σε μεγαλύτερους και πλέον και στην Αθήνα. Έκανε και λίγες, αλλά εκλεκτές συναυλιακές συνεργασίες, ποτέ όμως με τον πατέρα του, όπως ίσως θα ανέμενε κανείς.
Με την κυκλοφορία του πρώτου δίσκου του με τίτλο «Καναδέζα», πέρυσι, στον οποίο υπέγραφε τη μουσική και τους στίχους όλων των τραγουδιών, ο ερμηνευτής μας αποκάλυψε πως είναι επίσης και ένας προικισμένος και πολύ ενδιαφέρων δημιουργός με ικανά διαμορφωμένη προσωπική στιχουργική άποψη και συνθετική γραφή που προσεγγίζει το rock και άλλα σύγχρονα ιδιώματα, αλλά με έναν επίσης καθαρά δικό του, κάποιες φορές μάλιστα και ιδιοσυγκρασιακό, τρόπο. Αν όμως ο πρώτος δίσκος του ήταν μια μικρή έκπληξη, ο δεύτερος, το «Κοιτάσματα», που κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό, είναι ακόμη μεγαλύτερη. Ο λόγος είναι ότι σε αυτόν ο Πέτρος Μάλαμας λειτουργεί μόνον ως ερμηνευτής σειράς τραγουδιών που έγραψε ο Λεωνίδας Μπαλάφας, σε στίχους του Πάνου Δημητρόπουλου.
Οι εκπλήξεις δεν σταματούν εδώ, καθώς ο Λ. Μπαλάφας, αντίθετα με ό,τι κάνει στους δικούς του δίσκους, συνθέτοντας πρώτη φορά για άλλον έχει αφήσει εντελώς εκτός όλες τις σύγχρονες επιρροές του και έχει γράψει σχεδόν αμιγώς λαϊκά τραγούδια, ή έστω ό,τι πιο κοντινό σε αυτό μπορεί να υπάρξει σήμερα. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με τα δικά του και αποδεικνύοντας την ευρύτατη γκάμα του και τις πολύ μεγάλες δυνατότητές του, ο Πέτρος Μάλαμας όχι απλώς τα ερμηνεύει άψογα, αλλά επιτυγχάνει και να τα αναδείξει ακόμα περισσότερο, σε βαθμό που να αρχίσεις να σκέφτεσαι ότι το επώνυμό του περισσότερο «βάρος» παρά πλεονέκτημα είναι γι’ αυτόν, καθώς το μόνο που έχει πάρει από τον διάσημο ομότεχνο πατέρα του είναι ίσως το ταλέντο που του κληροδότησε γονιδιακά!
Στη συζήτηση μαζί του αποδεικνύεται επίσης ένας συμπαθέστατος νέος άνθρωπος της εποχής μας, με άφθονο χιούμορ, ήθος και δίχως ίχνος έπαρσης. Το είδος δηλαδή του σεμνού «εργάτη» της μουσικής, που τόσο ανάγκη έχει η τελευταία σε καιρούς κυριαρχίας της αλαζονικής κενοδοξίας...
Συνέντευξη στον Θάνο Μαντζάνα
* Η πρώτη ερώτηση είναι μάλλον αναπόφευκτη, αλλά τουλάχιστον θα προσπαθήσω να σας τη θέσω με διαφορετικό τρόπο απ’ ό,τι άλλοι. Θα είχατε και πάλι ασχοληθεί με τη μουσική αν πατέρας σας δεν ήταν ο Σωκράτης Μάλαμας;
Τι να σου πω; Κάποιος, όμως, θα ήταν μπαμπάς μου, οπότε αναλόγως. Βέβαια, αν τον διάλεγε πάλι η μαμά μου, θα ήταν επίσης ωραίος τύπος (γέλια). Αν είχα, όμως, άλλους γονείς, σίγουρα θα ήμουν άλλος άνθρωπος.
* Γιατί ξεκινήσατε με την υποκριτική; Δεν μπορούσατε αρχικά να διαλέξετε ανάμεσα σε αυτήν και τη μουσική; Πιστεύετε ότι κρατήσατε κάτι από την ενασχόλησή σας με το θέατρο στον τρόπο που γράφετε τραγούδια, και κυρίως στο πώς τα ερμηνεύετε;
Εκείνη την εποχή δεν είχα ιδέα. Μουσική παίζαμε, και στο μηχανογραφικό δήλωσα 156 σχολές. Πήγα από περιέργεια και η μία ερώτηση τροφοδοτούσε μία άλλη και έτσι πέρασε μια δεκαετία. Όσον αφορά τη σύνθεση, 14 ετών έφτιαξα ένα τραγούδι, σαφώς όμοιο με τα τωρινά, όμως για χρόνια δεν αναλάμβανα την ευθύνη του. Για την ερμηνεία, σίγουρα η άρθρωση ασκήθηκε σε... τραγικά μεγέθη (γέλια).
* Πέραν από την υποσυνείδητη επιρροή από τον πατέρα σας -που θα ήταν αδύνατο να μην υπάρχει- βλέπετε ο ίδιος να έχετε επηρεαστεί συνειδητά από αυτόν, κυρίως στο πώς γράφετε τραγούδια, αλλά και στο ερμηνευτικό σκέλος;
Μα φυσικά. Κάνω το ίδιο πράγμα. Τραγούδια φτιάχνω με άλλα υλικά, με τα υλικά που έχω. Μαθαίνεις να μιλάς και να περπατάς ρουφώντας σαν σφουγγάρι τα παραδείγματα που έχεις μπροστά σου από την ώρα που γεννιέσαι.
* Ο πρώτος και ο δεύτερος δίσκος σας έχουν τόση διαφορά όσο ελάχιστων άλλων. Ξεκινήσατε με ένα album όπου είχατε γράψει ο ίδιος όλα τα τραγούδια και άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Έναν χρόνο αργότερα επανέρχεστε με ένα άλλο, στο οποίο απλώς τραγουδάτε. Και επειδή δεν μπορώ να πιστέψω ότι, ακόμα και αν δεν είχατε ήδη έτοιμα τραγούδια, δεν θα μπορούσατε να γράψετε καινούργια, θα σας ρωτήσω, πολύ απλά: τόσο πολύ σας κέρδισαν αυτά του Λεωνίδα Μπαλάφα;
Τα τραγούδια αυτά ήρθαν ως απάντηση στις ερωτήσεις μου. Έψαχνα να βρω έναν τόπο κοινό μεταξύ των ανθρώπων και ήρθε ο Πάνος Δημητρόπουλος και ο Λεωνίδας Μπαλάφας και μου έδειξαν ότι ψάχνουμε πολλοί μαζί το ίδιο πράγμα. Πέραν από το «γράφω», το «ερμηνεύω» και άλλα τέτοια σοβαρά στη μουσική, υπάρχει και το ρήμα «παίζω», και αυτό είναι το πιο σοβαρό από όλα.
* Τελικά σε ποιον από τους δύο δίσκους βλέπουμε περισσότερο τον αληθινό Πέτρο, στον πρώτο ή τον δεύτερο; Ή μήπως εξίσου και στους δύο;
“Τίποτα από εμένα δεν φαίνεται” (γέλια) έγραψε ο Σαίξπηρ, και αυτή είναι η αλήθεια. Αλλά εντάξει, στον πρώτο δίσκο η μουσική και οι στίχοι είναι δικοί μου οπότε δηλώνει μέρος των σκέψεων και των συναισθημάτων μου. Αλλά μέρος αυτών μοιράζεσαι και εσύ, όπως μέρος του δεύτερου μοιράζομαι και εγώ. Σε κάθε περίπτωση υπάρχει και κάτι ακόμα.
* Ο πρώτος δίσκος μού είχε δώσει την αίσθηση ότι τα ακούσματά σας, γενικότερα η μουσική που προτιμάτε, κινείται προς το rock. Πιο σύγχρονα πράγματα τέλος πάντων. Ακούγοντας, όμως, τα ελληνικά στοιχεία, περισσότερο ή λιγότερο τυπικά λαϊκά, που κυριαρχούν στον καινούργιο αναρωτιέμαι και γι’ αυτό σας ρωτάω αν έκανα λάθος την πρώτη φορά.
Το ροκ είναι μάλλον ζήτημα χαρακτήρα παρά μουσικής κατεύθυνσης. Πολλοί ρεμπέτες ήταν πολύ ροκ. Έχω ακούσει πολύ μπουζούκι και κάποτε θα βγει κι αυτό. Τώρα, κάθε τραγούδι, ή μάλλον κάθε κύκλος τραγουδιών, ίσως πηγαίνει κάπου. Το βλέπεις και το ντύνεις κατάλληλα. Μπορεί να καταλήξει άβολο το φόρεμα και αργότερα να επανασχεδιάσεις ένα άλλο.
* Γνωρίζατε το έργο του πρώτιστα, αλλά και προσωπικά τον Λεωνίδα Μπαλάφα, πριν κάνετε τον δίσκο; Εκείνος πώς αποφάσισε να γράψει έναν ολόκληρο κύκλο τραγουδιών για άλλον, κάτι που κάνει για πρώτη φορά;
Συμπτώσεις μαγικές! Μου χάρισε μία φίλη τον δίσκο του «Απηλιώτης», μου άρεσε ένα τραγούδι του και άρχισα να το παίζω στις ζωντανές εμφανίσεις μου. Μια φορά το έπαιζα στην μπουάτ «Απανεμιά» -της οποίας ιδιοκτήτης είναι ο Πάνος Δημητρόπουλος που έγραψε τους στίχους- την ώρα που μπήκε στο μαγαζί ο Λεωνίδας. Μείναμε μέχρι το πρωί και μας έμεινε κάτι ωραίο ύστερα από όλο αυτό.
* Τι σας προσέλκυσε περισσότερο σε αυτά τα τραγούδια, πρώτα μουσικά και μετά στιχουργικά;
Έχουν καθαρή καρδιά και στις προθέσεις και στα αποτελέσματά τους. Από το πρώτο άκουσμα με πήραν μαζί τους και τώρα που κυκλοφορούν αρχίζω και εγώ να καταλαβαίνω πού μας πάνε.
* Υπάρχουν άλλοι εκτός από τον Λεωνίδα Μπαλάφα που θα θέλατε να συνεργαστείτε μαζί τους σε πιο ουσιαστικό επίπεδο;
Πολλούς ανθρώπους θαυμάζω και πιστεύω στη στιγμή που οι επιθυμίες συντονίζονται.
* Ποια αίσθηση σας άφησαν οι εμφανίσεις σας με τη Μελίνα Κανά και τον Γόη Του Θησείου; Είναι κάτι που θα ξανακάνατε στο μέλλον;
Ήταν μεγάλο σχολείο για εμένα και σίγουρα θα έκανα ό,τι μπορεί να με κεντρίσει για να παίζω και να μαθαίνω, τόσο στη ζωή όσο και στη μουσική.
* Γράφοντας τραγούδια, και ακόμα πιο πολύ όταν τραγουδάτε, μιλάτε, απευθύνεστε στον εαυτό σας ή σε άλλους, στο κοινό;
Απευθύνομαι στο σημείο που εφάπτεται ο εαυτός μου με όλο τον κόσμο. Σε ένα κοινό σημείο.
* Και τα προσεχή σχέδιά σας, τα άμεσα και ίσως και λίγο πιο μακροπρόθεσμα;
Σε κάποιο αγρόκτημα, με ψωμί, τυρί, καρπούζι και κιθάρα. Ευτυχώς έχω ακόμα ελεύθερο χρόνο. Έχω φτιάξει ερωτικά τραγούδια και είμαι ερωτευμένος μαζί τους!
Όπως επίσης και με την ίδια τη μουσική, και αυτό είναι το πρώτο και σημαντικότερο για όποιον ασχολείται μαζί της ώστε όχι μόνο να προχωρήσει, αλλά και να εξελιχθεί. Ό,τι δηλαδή προβλέπουμε ότι θα συμβεί αναμφίβολα με τον Πέτρο Μάλαμα...
