Το ντεμπούτο των A victim of society, το «Distractions» του '14, ήταν ένας από τους πιο ξεχωριστούς, δυναμικούς μα και απολαυστικούς ελληνικούς δίσκους κιθαριστικού rock, κερδίζοντας επιπλέον όχι μόνο την εκτίμηση αλλά ακόμα και τον θαυμασμό μας για τον τόσο «γεμάτο» ήχο δύο μόνο μουσικών, που συμπλήρωναν τα υπόλοιπα όργανα με ηλεκτρονικά. Στο ενδιάμεσο, στον τραγουδιστή και κιθαρίστα Βαγγέλη Μακρή και τον κιθαρίστα Φώτη Ντούσκα προστέθηκε ο ντράμερ Παντελής Καρασεβδάς και έτσι, τρία χρόνια ακριβώς μετά το «Distractions», έρχεται το «Freaktown» που διευρύνει κατά πολύ τον ήχο τους δίχως όμως αυτός να χάνει ούτε το ελάχιστο από τη δυναμική και την έντασή του! Δύο μόλις ημέρες μετά την κυκλοφορία του, οι A victim of society μιλούν πρώτα στην "Αυγή" για το πώς έφτασαν στο θαυμάσιο δεύτερο album τους αλλά και, σε ένα βαθμό, για το τι θα ακολουθήσει.
* Στη συνέντευξη που είχαμε κάνει όταν κυκλοφόρησε το πρώτο σας album, σας είχα ρωτήσει αν ήσασταν ντουέτο γιατί δεν είχατε βρει τους κατάλληλους μουσικούς για να συμπληρώσουν το γκρουπ. Τότε είχατε απαντήσει ότι ήταν συνειδητή απόφαση, γιατί δεν χρειαζόσασταν κανέναν άλλο. Τι άλλαξε και αποφασίσατε να διασπάσετε το δίδυμό σας προσθέτοντας έναν τρίτο και γιατί αυτός είναι ντράμερ και όχι, ας πούμε, μπασίστας;
Μας ενδιαφέρει πολύ η «κίνηση», τη θέλουμε ως φυσικό επακόλουθο τη στιγμή που η μουσική μας έρχεται σε επαφή με τον ακροατή. Μετά τον πρώτο δίσκο είδαμε σαν φυσική συνέχεια αυτού που κάναμε το να συμμετέχει στη σύνθεση αλλά και στην εκτέλεση της μουσικής μας ένας ντράμερ, ώστε να επενδύσουμε περισσότερο στη γενικότερη έννοια της «κίνησης». Προσπαθήσαμε με έναν πιο οργανικό τρόπο, λόγω της φύσεως των ντραμς, να κινηθούμε προς αυτήν την κατεύθυνση.
* Τι άλλο μεσολάβησε για εσάς στα τρία χρόνια από την κυκλοφορία του πρώτου δίσκου, εκτός φυσικά από το ότι αποκτήσατε τρίτο μέλος;
Ο πρώτος χρόνος πέρασε πολύ γρήγορα και ευχάριστα. Μετά την ολοκλήρωση του πρώτου δίσκου, και αφού είχαμε περάσει τον περισσότερο χρόνο μας στο στούντιο, ακολούθησαν πολλές ζωντανές εμφανίσεις εντός αλλά και εκτός Ελλάδος οι οποίες ήταν από τις πιο όμορφες εμπειρίες που έχουμε βιώσει, γιατί είδαμε μέρη και γνωρίσαμε κόσμο που μάλλον δεν θα βλέπαμε και δεν θα γνωρίζαμε ποτέ. Ο δεύτερος χρόνος δυστυχώς δεν ήταν τόσο ευχάριστος. Συζητούσαμε πολύ για το πώς θα ήταν ο επόμενος δίσκος, αλλά κάθε φορά φτάναμε σε κάποιο νέο αδιέξοδο, με αποτέλεσμα να απογοητευόμαστε και η άρνηση να παίρνει τη θέση της δημιουργίας. Περίπου στο τέλος του δεύτερου χρόνου ένας φίλος μας πρότεινε να προσθέσουμε στο σχήμα ένα ακόμα μέλος, μας γνώρισε τον Παντελή και από τότε όλα άλλαξαν.
* Πόσο διαφορετικός ήταν λοιπόν ο τρόπος που γράφτηκαν αλλά και ενορχηστρώθηκαν και παίχτηκαν αυτήν τη φορά τα τραγούδια σε σχέση με την προηγούμενη;
Ήταν μια διαφορετική διαδικασία. Μια παραγωγική διαδικασία σε δύο επίπεδα, όπου ο Βαγγέλης ερχόταν με κάποιες ιδέες στο στούντιο και ως σύνολο αλληλεπιδρούσαμε αυτοσχεδιαστικά πάνω στην εκάστοτε ιδέα. Ανάλογα με το αν μας άρεσε το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας, αποφασίζαμε αν θα συνεχίζαμε να δουλεύουμε σε αυτήν την ιδέα ή θα προχωρούσαμε σε μιαν επόμενη. Οι ιδέες που μας άρεσαν στη συνέχεια πήραν τη μορφή τραγουδιών, πάντα σύμφωνα με την αισθητική μας. Επίσης τα πράγματα συμβαίνουν κάπως αβίαστα στο υπόγειό μας!
* Οι μουσικές πηγές έμπνευσής σας, τα ακούσματα δηλαδή που αγαπάτε περισσότερο, παραμένουν ίδια ή έχουν διαφοροποιηθεί δραστικά;
Πάντα επιδιώκουμε να ακούμε καινούργια μουσική, άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο, και πολλές φορές φέρνουμε κάτι καινούργιο σε συναντήσεις εντός ή εκτός στούντιο. Το καλό είναι ότι πλέον εκτός από τη μουσική ως κοινό παρονομαστή έχουμε δημιουργήσει μεταξύ μας μια σχέση που βασίζεται στη φιλία και τον σεβασμό, και αυτό βοηθά στην έμπνευση και την ελευθερία της έκφρασης. Με αυτό τον τρόπο έχουν διαφοροποιηθεί και οι επιρροές μας, καθώς καθένας μας προσθέτει κάτι σε αυτές του άλλου.
* Θα λέγατε ότι λειτουργείτε έστω και στο ελάχιστο αναβιωτικά, ακόμα και αποτίοντας φόρο τιμής στις επιρροές σας από το παρελθόν ή αισθάνεστε -και είστε- ένα απολύτως σημερινό συγκρότημα;
Το θέμα της επιρροής είναι σύνθετο. Αν είναι επιτηδευμένη υπάρχει ο κίνδυνος του να μπεις σε μια λούπα όπου στην ουσία δεν δημιουργείς κάτι δικό σου αλλά απλώς αναπαράγεις τη μουσική άλλων. Αυτό βέβαια δεν είναι απαραιτήτως κακό, αρκεί να ξέρεις ότι το κάνεις. Αλλά για εμάς δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Δεν θεωρούμε ότι το να είσαι μέλος ενός σημερινού συγκροτήματος αρκεί για να σε κάνει επίκαιρο. Ταυτόχρονα είναι φανταστικό να έχεις αναφορές, αρκεί να έχεις τη διάθεση να τις προσαρμόσεις στα «μέτρα σου», και σίγουρα η μουσική που έχουμε ακούσει μας έχει επηρεάσει, θέλοντας και μη. Για εμάς δεν υπάρχει εκατό τοις εκατό συγκρότημα του σήμερα. Υπάρχουν συγκροτήματα που γράφουν μουσική που τους χαρακτηρίζει τώρα, και με τη σειρά της αποτελεί το soundtrack του παρόντος.
* Και πώς από τις «αποσπάσεις της προσοχής» φτάσατε στην «πόλη των φρικιών»; Με άλλα λόγια, ποιες και πόσο διαφορετικές από την πρώτη φορά ήταν οι στιχουργικές πηγές έμπνευσής σας σε αυτόν τον δίσκο;
Στον πρώτο δίσκο μιλήσαμε για τα εμπόδια και τους τοίχους που συναντά κάποιος στη ζωή και τον δυσκολεύουν στο να καταλάβει και να δει. Στον καινούριο μιλάμε για αυτά που βλέπει και καταλαβαίνει κάποιος όταν έχει πλέον ξεπεράσει τα εμπόδια και έχει γκρεμίσει τους τοίχους.
* Είχαμε πει και στην πρώτη συνέντευξη ότι θύματα της κοινωνίας είμαστε, κατά μία έννοια, όλοι μας, αλλά το θέμα είναι το πώς αντιδρούμε σε αυτό. Ποιος είναι ο δικός σας τρόπος αντίδρασης -επιθετικός, αμυντικός, με αγάπη, με μίσος, με αδιαφορία, με διάθεση εκδίκησης ή κάτι άλλο;
Όποιος τρόπος θεωρήσουμε ότι είναι κατάλληλος, ανάλογα με τη στιγμή που συμβαίνει κάτι, αλλά αυτό αφορά κυρίως τον καθένα μας προσωπικά. Ως ομάδα ανθρώπων που κάνει μουσική, ό,τι κάνουμε δεν αφορά μόνον εμάς αλλά και όποιον ακούει τη μουσική μας. Ως μουσικοί λοιπόν αντιδρούμε με όποιο αίσθημα προκαλείται σε αυτόν που την ακούει.
* Θα λέγατε ότι το συναίσθημα που κυριαρχεί στη μουσική σας είναι η οργή ή κάποιο άλλο; Αν ναι, από αυτή την πλευρά και μόνον αισθάνεστε κοντά στο πνεύμα του αυθεντικού punk ή όχι;
Και πάλι το συναίσθημα που κυριαρχεί δεν έχει καμία σημασία να το ορίσουμε εμείς. Καλύτερα να το κάνει καθένας για τον εαυτό του όταν ακούσει τη μουσική μας. Το καλό από την άλλη είναι ότι το punk υπάρχει σε όλους!
* Πιστεύετε ότι ο τίτλος «Freaktown» περιγράφει και χαρακτηρίζει όχι μόνο την Αθήνα αλλά συνολικά την Ελλάδα και την κοινωνία της τα τελευταία χρόνια ή, έστω, ότι εσείς οι ίδιοι τη βιώνετε ως τέτοια;
Ο δίσκος σίγουρα έχει πολλές επιδράσεις από την Αθήνα και την Ελλάδα γενικότερα αλλά με πολύ διαφορετικό τρόπο, κυρίως γιατί ο καθένας βιώνει την πραγματικότητα από τη δική του οπτική γωνία. Σίγουρα πάντως ως «υπέρτιτλος» στην Ελλάδα θα ταίριαζε πολύ το «Freaktown». Και όχι μόνο τώρα αλλά διαχρονικά, γιατί είμαστε λίγο... χρυσόψαρα από πλευράς συλλογικής μνήμης! (γέλια)
* Ποια είναι η θετική και ποια η αρνητική στιγμή που θυμάστε περισσότερο από τη μέχρι τώρα διαδρομή σας και γιατί;
Η πιο αρνητική σίγουρα ήταν όταν είχε κλαπεί ο μισός εξοπλισμός μας από ένα αυτοκίνητο και είχαμε μια κακή αίσθηση απώλειας, κυρίως γιατί εξαρτώνται πολλά πράγματα στη μουσική μας από αυτόν. Οι θετικές στιγμές μέχρι τώρα αντικαθιστούν η μία την άλλη. Είμαστε στην ευχάριστη θέση να περνάμε όλο και καλύτερα παίζοντας μουσική. Ελπίζουμε η καλύτερη έως τώρα στιγμή να είναι η ζωντανή παρουσίαση του δίσκου που θα γίνει στο «Ρομάντσο» την Πέμπτη 4 Μαΐου.
* Πόσο διαφορετική είναι η εμπειρία σας στη σκηνή ως τρίο σε σχέση με όταν ήσασταν δύο και πώς νομίζετε ότι αντιλαμβάνεται και βιώνει αυτή την διαφορά το κοινό;
Είναι μια εντελώς διαφορετική διαδικασία. Όταν ήμασταν δύο στην σκηνή παίζαμε δυνατά γιατί μας άρεσε, τώρα πια παίζουμε δυνατά για να μπορέσουμε να ισοσταθμίσουμε την ένταση των τυμπάνων! Η μουσική διαμορφώθηκε έτσι ώστε να απαιτεί από όλους μας να παίζουμε στο εκατό τοις εκατό από άποψη έντασης, ταχύτητας αλλά και διάθεσης. Και νομίζουμε ότι αυτό φτάνει στο κοινό και προκαλεί μιαν ανάλογη αντίδραση.
* Και τα προσεχή σας σχέδια, για το καλοκαίρι αλλά και αργότερα;
Αυτήν τη στιγμή προτεραιότητα έχει ο δίσκος. Είμαστε πολύ χαρούμενοι που έχουμε κάποιους μήνες μπροστά ώστε να μπορέσουν να τον ακούσουν όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι. Μετά την παρουσίασή του θα παίξουμε σε κάποια φεστιβάλ στην Ελλάδα τα οποία θα ανακοινωθούν σύντομα. Όσον αφορά τα μακροπρόθεσμα σχέδιά μας, ανυπομονούμε για όλα τα στάδια που θα ακολουθήσουν την κυκλοφορία του «Freaktown» και, μετά την ολοκλήρωση αυτών, το ξεκίνημα της δημιουργίας νέου υλικού.
Για κάποιο λόγο η ανυπομονησία μας για το τελευταίο μάλλον συναγωνίζεται εκείνη των ιδίων, κάτι που ομολογουμένως μπορούμε να πούμε για ελάχιστα πλέον άλλα ελληνικά rock συγκροτήματα...
