Της ΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΤΑΤΟΥ ΔΕΔΕ
Τι είναι για εσένα η μουσική και πώς αποφάσισες να ασχοληθείς μαζί της;
Εμένα η μουσική είναι το ψυχοφάρμακό μου. Αυτό βασικά. Δηλαδή με βοηθάει να την παλεύω. Στην αρχή ξεκίνησα, σαν παιδάκι κι εγώ, να πάω στο ωδείο. Πήγα στην Τρίτη Δημοτικού και άρχισα να παίζω πιάνο. Οι γονείς μου ήταν πολύ μουσικόφιλοι και υπήρχε το κλίμα και η αποδοχή για κάτι τέτοιο. Έπειτα, στην Πρώτη Γυμνασίου, πήγα στο μουσικό γυμνάσιο της Παλλήνης και εκεί νομίζω ότι, ήδη από τόσο νωρίς, αποκρυσταλλώθηκε μέσα μου ότι αυτό θα κάνω. Έτσι ώστε, μόλις έφτασα στην Τρίτη Λυκείου, έβαλα στο μηχανογραφικό μου μόνο το Τμήμα Μουσικών Σπουδών. Γενικότερα, ήδη είχα προχωρήσει τις σπουδές στο ωδείο, έγραφα τραγούδια και έπαιζα κιθάρα μαθαίνοντας μόνος μου, προσπαθώντας να απελευθερωθώ από την καταπίεση των μαθημάτων πιάνου - που όσοι έχουν κάνει ξέρουν τι σημαίνει…
Πώς βλέπεις σήμερα τη μουσική; Σε τι κατάσταση βρίσκεται εν μέσω κρίσης;
Όλα τα πράγματα χρειάζονται και ένα σύστημα που τα στηρίζει. Δηλαδή, αυτή τη στιγμή, οποιοσδήποτε γράφει μουσική, και μιλάω πάντα για τις μουσικές τις δικές μας, όχι την εμπορική, δεν υπάρχει κανένα σύστημα να τον στηρίξει. Οπότε, ουσιαστικά τεστάρουμε τις αντοχές και τη δύναμη που έχει ο καθένας σε πάρα πολλούς τομείς. Μπορεί να υπάρχει εδώ δίπλα ένα παιδί που γράφει μουσική, αλλά δεν έχει κανέναν τρόπο να την παρουσιάσει. Εκτός από το YouTube κ.λπ. Είναι πρόβλημα. Παλιότερα βρίζαμε το σύστημα, τις δισκογραφικές, ότι είναι ο μπαμπούλας, από την άλλη, όμως, το να μην έχεις κανέναν φορέα για να σε βοηθήσει είναι μια άλλη καταδίκη. Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Για τους ανθρώπους, κυρίως, που δεν έχουν χρήματα. Τελικά, ασχολούνται παιδιά που έχουν πλάτες από το σπίτι τους. Δηλαδή, παιδιά που πρέπει να δουλέψουν ένα οχτάωρο για να βγάλουν 300 ευρώ δεν έχουν τη δυνατότητα να αγοράσουν μηχανήματα για να τα κάνουν μόνοι τους. Τι να κάνουν μόνοι τους; Με τι λεφτά να τα κάνουν μόνοι τους; Ούτε υπάρχει κάποιο σύστημα που μπορείς να πας σε κάποιον κι αν αξίζεις, να υπάρχει μια ελπίδα και να επενδύσει πάνω σου, όπως γινόταν παλιότερα σε κάποιους ανθρώπους. Άρα υπάρχουν άνθρωποι που είναι σε απελπισία. Δεν ξέρουν τι να κάνουν. Είναι δύσκολα. Όποιος, βέβαια, έχει ψυχική ανάγκη, θα βρει τι να κάνει τελικά. Όχι να πετύχει απαραίτητα, αλλά να μπορέσει να το κάνει.
Πώς νιώθεις για τη νίκη σου στoν διαγωνισμό τού Jumping Fish; Ποια η εμπειρία σου από τη διαδικασία;
«Κοίτα, κατ' αρχάς ήταν μια επιτυχία και τη χαρήκαμε όλη η ομάδα, γιατί προσπάθησε πολύς κόσμος γι' αυτό. Όμως, δεν σου κρύβω ότι η κατάσταση της ψηφοφορίας και αυτού του ανταγωνισμού δεν μου άρεσε καθόλου. Ήταν ένας μήνας που δεν τον ευχαριστήθηκα καθόλου. Πιέστηκα πάρα πολύ. Παρ' όλα αυτά, το χάρηκα για τη νίκη. Συνδυάζεται, όμως, με τα προηγούμενα που λέγαμε, το σκέφτηκα πολύ αν έπρεπε να το κάνω, αλλά, από την άλλη, είδα ότι κάποια πράγματα δεν γίνονταν αλλιώς. Άλλοι τρόποι δεν υπάρχουν, όπως είπαμε.
Ποια είναι τα σχέδιά σου για το μέλλον;
Αυτή είναι μια χρονιά που έχει στο πρόγραμμα, κατά βάση, την ηχογράφηση του νέου υλικού. Έχω αρκετά νέα τραγούδια και από τη στιγμή που υπάρχει τόση ευκολία, περιμένω πώς και πώς γι' αυτό. Και τις τρεις πρώτες Δευτέρες του Νοεμβρίου ετοιμάζουμε ένα μεγάλο event με την Cosmote στο πλαίσιο του Jumping Fish.
Πες μας το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό για κάθε κομμάτι του τελευταίου σου δίσκου «Θα το ‘κανα ξανά».
“Αλάνα” -Λεωνίδιο.
“Ανοιχτά” - Ίσως το πιο χαριτωμένο μου κομμάτι.
“Επαρχία” - Απομόνωση στο δωμάτιο.
“Χαραμάδα” - Φως.
“Κάνω ό,τι μπορώ” - Αλήθεια, αυτό κάνω.
“Να μην πονάς” - Ίως και το αγαπημένο μου
“Κοντεύει έξι” - Στενοχωριέμαι που δεν το ηχογραφήσαμε έτσι όπως το παίζουμε τώρα στο live.
“Γι’αυτούς που δεν ανήκουν” - Κάτι που ήθελα να το πω πολλά χρόνια με αυτό τον τρόπο.
“Μάρτης” - Ρίζωσε βαθιά σ’ αυτούς που αγαπάς.
“Θα το 'κανα ξανά” - Θα το ξανάκανα...
