Έφυγε από τη ζωή στις 6 Ιουνίου έπειτα από μάχη με τον καρκίνο ο σκηνοθέτης Νίκος Τριανταφυλλίδης. Έφυγε πολύ πρόωρα, πριν ακόμα συμπληρώσει (τον Σεπτέμβριο) τα πενήντα του χρόνια, σίγουρα όμως η σύντομη ζωή του ήταν πολύ γεμάτη.
Ο Νίκος Τριανταφυλλίδης ήταν το πρώτο από τα τρία παιδιά του Βασίλη Τριανταφυλλίδη -Χάρρυ Κλυνν– και της χορεύτριας Χαρίκλειας Μακρή. Γεννήθηκε στο Σικάγο όπου εργάζονταν τότε οι γονείς του. Σπούδασε Κοινωνιολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και κινηματογράφο στο London International Film School. Έκανε την πρώτη του δουλειά στη διάρκεια των σπουδών του, ένα μουσικό ντοκιμαντέρ, και συνέχισε να εργάζεται σ’ αυτό τον χώρο μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα. Το ’95 πέρασε και στις ταινίες μυθοπλασίας με το «Ράδιο Μόσχα», στο οποίο, μεταξύ άλλων, πρωταγωνιστούσε ο πατέρας του. Το κινηματογραφικό του σύμπαν ήταν αυστηρότατα προσωπικό και αρκούντως σκοτεινό, το διέτρεχε όμως ένα υπόγειο, σαρκαστικό χιούμορ.
Οι μουσικόφιλοι γνωρίζουν βέβαια τον Νίκο Τριανταφυλλίδη ως ιδρυτή και διευθυντή του Gagarin 205 και παράλληλα διοργανωτή συναυλιών, αν και από μια στιγμή και μετά περιορίστηκε στη διαχείριση του club της Λιοσίων. Πολύ πριν από αυτό όμως, είχε υπάρξει κριτικός και αρθρογράφος περί μουσικών θεμάτων και ραδιοφωνικός παραγωγός. Έχοντας μάλιστα συνυπάρξει μαζί του στο ιστορικό μουσικό περιοδικό της δεκαετίας του ’80 «Ήχος & Ηi Fi», νομίζω ότι μπορώ να πω με σιγουριά πως, αν και ασχολήθηκε με τον κινηματογράφο, η μεγάλη του αγάπη ήταν και παρέμεινε η μουσική.
Οι προτιμήσεις του σ’ αυτή –και πολύ κοντινές τότε με τις δικές μου, οφείλω να το πω– ήταν αρκετά ακραίες. Το ίδιο ακραίος άλλωστε ήταν και ο ίδιος σαν άνθρωπος, εσωτερικά και συχνά εξωτερικά. Του το είχα πει αυτό πολύ αργά μια νύχτα καθώς τρώγαμε οι δυο μας, μετά από μια συναυλία στο επίσης ιστορικό «Ρόδον», σε ένα πατσατζίδικο κοντά στην Ομόνοια που συνήθιζε να πηγαίνει μόνο και μόνο γιατί ο ιδιοκτήτης ήταν φανατικός ΠΑΟΚτζής, όπως ο ίδιος. Ανασήκωσε αδιάφορα τους ώμους και συνέχισε να μιλάει για τους αγαπημένους του «καταραμένους» ήρωες, τον Nick Cave και τον Screamin’ Jay Hawkins, που θα αποτελούσε αργότερα και το θέμα του τελευταίου του ντοκιμαντέρ «I Put A Spell On Me». Ας πιούμε ένα τελευταίο για τον δρόμο, Νικόλα, κι ελπίζω να βρεις good rockin’ every night εκεί που πήγες...
