Η Polly Jean επιστρέφει δριμύτερη μετά από πέντε χρόνια σιωπής, αλλά όχι εφησυχασμού.
Το «The Hope Six Demolition Project» είναι μια ειρωνική ματιά στα ομότιτλα μεγαλεπήβολα σχέδια της αμερικανικής κυβέρνησης να αναστηλώσει τις κατεστραμμένες εργατικές κατοικίες στις υποβαθμισμένες συνοικίες της Ουάσινγκτον την ίδια στιγμή που φρόντιζε να γεμίσει ερείπια τις γειτονιές της Καμπούλ και της Πρίστινα.
Το δικό της project ήταν μια ζωντανή, σχεδόν διαδραστική παραγωγή: Το στούντιο, ένα πολυδιάστατο γυάλινο κουτί απ' όπου το κοινό μπορούσε να παρακολουθήσει τον πυρετό της δημιουργικότητας, στήθηκε στο Somerset House, εκεί που χτυπάει η καρδιά της σύγχρονης λονδρέζικης κουλτούρας. Γνωρίζοντας βεβαίως τις παραξενιές της PJ, αναρωτιόμαστε αν ήθελε να μοιραστεί την εμπειρία τής δημιουργικής διαδικασίας ή αν απλώς ήθελε να δημιουργήσει ένα εντυπωσιακό live χωρίς έξωθεν παρεμβάσεις.
Όποια κι αν ήταν τα κίνητρα, το αποτέλεσμα όχι μόνο δεν είναι μοναχικό, αλλά αντιθέτως είναι ένα χάδι όλο φροντίδα, μια δήλωση συμπαράστασης σ' αυτούς που έχασαν τα πάντα και μια δυνατή φωνή διαμαρτυρίας που θα αποτρέψει τη λήθη.
Ξεχνώντας την αυταρέσκεια των πρώιμων χρόνων της και στον απόηχο τριών πολύ καλών δίσκων στα τελευταία εννιά χρόνια, ο καθένας εκ των οποίων μουσικά είχε τη δική του ταυτότητα και ιδιαίτερη θεματική ευαισθησία -καθόλου κακός απολογισμός αλήθεια-, η Harvey αποδεικνύει ότι δεν έπαψε ποτέ να είναι πανκ και ασυμβίβαστη.
Η περιπλάνησή της στο Κόσοβο, το Αφγανιστάν και στην Ουάσιγκτον, πρωτεύουσα - “μήτρα” αρκετών συμφορών του πλανήτη, δεν ήταν παρά μια αναζήτηση αυτού που θα γιατρέψει αρχέγονες πληγές και θα απαλύνει τα προβλήματα. Ο δίσκος είναι μια διαμαρτυρία για έναν κόσμο που χτίζεται πάνω στις δημόσιες και όχι τις ανθρώπινες σχέσεις, που στηρίζεται πάνω σε φτηνές δικαιολογίες για αναίτιους φόνους και ανείπωτη εξαθλίωση, για ανδρείκελα που, κλεισμένα στους καλά προστατευμένους μικρόκοσμους - γυάλες τους, φτάνουν σε οργασμό ξεπλένοντας χρήματα και ορίζοντας την τύχη των άλλων. Η Harvey είναι ο θηλυκός Phil Ochs της δεύτερης χιλιετίας, είναι όμως πολύ πιο άγρια και οργισμένη, είναι η φωνή του ανθρώπου της διπλανής πόρτας που κουράστηκε να είναι αμέτοχος μάρτυρας της καθημερινής αγριότητας.
Το άλμπουμ ακολουθεί τη δομή του «Let England Shake», σφύζοντας από ενέργεια και δύναμη. Το αποτέλεσμα είναι ένας καταιγισμός από κρουστά, κιθάρες και αγριεμένα beats, αναρχικά σαξόφωνα, ένα ράπισμα που τις πληγές του απαλύνει η υπέροχη φωνή της PJ σε μυστικιστικές συνομιλίες με τα χορωδιακά μέρη, τα διάσπαρτα ξύλινα πνευστά και μια ακουστική κιθάρα.
Η οικειότητα με τους παραγωγούς John Parish και Mark Ellis είναι εμφανής και ανακουφιστική: στα καταιγιστικά ριφς του «Ministry of Defence» και του «The Wheel», στη μεταμφιεσμένη απόγνωση του «Chain of Keys» και τη δηκτική ειρωνεία του «Orange Monkey». Εφιαλτικά caprichos του Goya κρύβονται πίσω από τη συμμετοχή του Mick Harvey (Bad Seeds) και το μιξαζ του Rob Kirwan, αλλά το πραγματικό πρόσωπο του δίσκου αντικατοπτρίζεται στις φωνές των παιδιών, των ζητιάνων, των ξεδοντιασμένων νοικοκυρών που ηχογραφήθηκαν σε ανύποπτο χρόνο σε παζάρια και σε σκονισμένους φασαριόζικους δρόμους και κυρίως στον θρήνο του σαξόφωνου της Polly Jean στον επίλογο.
