Τον γνωρίσαμε ως βασικό κιθαρίστα του όχι απλά ιστορικού αλλά εμβληματικού για τα δεδομένα του ελληνικού rock συγκροτήματος από τη Θεσσαλονίκη Τρύπες και, χωρίς να βιάζεται και μετά από λίγες, χαρακτηριστικές αλλά και ξεχωριστές συνεργασίες, - σαν μουσικός αλλά και ενορχηστρωτής - όπως πριν απ' όλα με τον τραγουδιστή των Τρύπες Γιάννη Αγγελάκα αλλά και με τον Θανάση Παπακωνσταντίνιυ, από το '08 ξεκίνησε την καθαρά προσωπική, θα μπορούσες να πεις ακόμα και μοναχική, διαδρομή του. Η αρχή έγινε με το «Σκηνές Από Ενα Ταξίδι» στο οποίο ο ίδιος είχε συνθέσει, ενορχηστρώσει και παίξει τα πάντα, ηλεκτρικά, ακουστικά μα και ηλεκτρονικά, «ένα ταξίδι προς τα έξω αλλά κυρίως έσωθεν» όπως είχαμε γράψει τότε για αυτό, μια διατύπωση με την οποία και εκείνος συμφωνεί απόλυτα. Ακολούθησε το '10 το απολύτως διαφορετικό «Απ' Τη Σπηλιά Του Δράκου», μια προσωπικκότατη προσέγγιση στο ρεμπέτικο , εμπλουτισμένη και με λίγες δικές του συνθέσεις οι οποίες έδιναν την δική του εκδοχή για το ιδίωμα, εξολοκλήρου ακουστική και αυτή τη φορά μαζί με δύο ακόμα μουσικούς, στο μπουζούκι και το κοντραμπάσο.
Αφού λοιπόν μεσολάβησε στις αρχές της χρονιάς το soundtrack του για την ταινία του Γιάννη Οικονομίδη «Το Μικρό Ψάρι» (ξανά ακουστικό, μόνον ο ίδιος με την κιθάρα του και σε φόρμες που έφερναν στο νου τον Αμερικανό βιρτουόζο του οργάνου Ry Cooder) τώρα επιστρέφει με το τρίτο album του «Μέσα Στον Πόνο Είν' Η Χαρά Μεσ' Στη Χαρά Είναι Ο Πόνος». Επιμένει και πάλι στον ακουστικό ήχο, με τα λιτότερα των μέσων αλλά έχοντας κάνει πλέον το σχήμα του προηγούμενου δίσκου τετραμελές προσθέτοντας στο μπουζούκι και το κοντραμπάσο την βιόλα και το βόλι του σπουδαίου σολίστα Φώτη Σιώτα και ένα δεύτερο βιολί, για άλλη μια φορά με αποκλειστικά ορχηστρικό υλικό το οποίο όμως στην περίπτωση αυτή είναι γραμμένο μόνον από τον ίδιο. Και το υλικό αυτό ανοίγει ξανά νέους δρόμους με το να δανείζεται ευφυώς στοιχεία από αναρίθμητα μουσικά είδα και στιλ, διεθνή και ελληνικά αλλά καταλήγοντας αταλάντευτα, αδιάψευστα και καθοριστικά προσωπικό, επενδύοντας στο απλό «παιχνίδι» ανάμεσα σε λίγα σετ χορδών για να απεικονίσει ένα σαγηνευτικά μεγάλο πλούτο διαθέσεων και συναισθημάτων. Ο λόγος φυσικά για τον Μπάμπη Παπαδόπουλο ο οποίος, έχοντας πλέον παραιτηθεί από την εργασία του ως καθηγητής μουσικής στην μέση εκπαίδευση στην Αρτα, έχει επιστρέψει στο «ορμητήριο» του, την Θεσσαλονίκη και μας μίλησε από εκεί, με την ίδια ψύχραιμη αλλά όχι αποστασιοποιημένη, στοχαστική και γεμάτη αυτογνωσία διάθεση που χαρακτηρίζει την μουσική του, για την ίδια αλλά και για τον περιβάλλοντα χώρο και την ατμόσφαιρα του τα οποία την τροφοδοτούν τόσο γόνιμα.
Συνέντευξη στον Θάνο Μαντζάνα
Θα λέγατε ότι ο νέος σας δίσκος είναι πιο κοντά στον πρώτο ή τον δεύτερο σας;
Πολύ κοντά σε κανέναν από τους δύο, από την άλλη όμως υποχρεωτικά σε αμφοτέρους καθώς όλοι τους...είμαι εγώ! Ηχητικά σίγουρα συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε ο δεύτερος αλλά σαν προσέγγιση και νοοτροπία είναι συγγενής με τον πρώτο. Ταυτόχρονα όμως δεν θα μπορούσε να είναι περισσότερο διαφορετικός από εκείνον και ένας πολύ βασικός λόγος για αυτό είναι ότι ενδιάμεσα πέρασα από την διαδικασία υλοποίησης του δεύτερου.
Και το soundtrack του «Το Μικρό Ψάρι»; Ποια θέση επέχει μέσα σε αυτή την ακολουθία;
Αυτό ήταν κάτι πολύ διαφορετικό από όλα τα υπόλοιπα...Φυσικά είμαι και πάλι εγώ, είναι κομμάτι του εαυτού μου αλλά όταν καλείσαι να επενδύσεις μουσικά κάτι το οποίο είναι ήδη σχεδόν έτοιμο και επιπλέον το έχει δημιουργήσει κάποιος άλλος που έχει μια απόλυτα ξεκάθαρη θεώρηση για αυτό αναγκαστικά το προσεγγίζεις με έναν εντελώς άλλο τρόπο. Δεν είναι ότι έθεσε κανένας όρια στην δημιουργική και εκφραστική μου ελευθερία, ο ίδιος το έκανα γιατί σε μιαν τέτοια περίπτωση είναι ο μόνος τρόπος που μπορείς να λειτουργήσεις.
Για άλλη μια φορά λοιπόν μόνον ορχηστρικά θέματα...Δεν σας ενδιαφέρει το τραγούδι, δεν αισθάνεστε την ανάγκη να εκφραστείτε και μέσα από τον λόγο, τους στίχους και τις φωνητικές φόρμες;
Εδώ και πολύ καιρό όχι, αισθάνομαι πολύ καλά με την πρχηστρική μουσική, μου δίνει αυτό που θέλω και με καλύπτει απόλυτα. Δεν ξέρω και δεν μπορώ να προβλέψω βέβαια αν αυτό θα ισχύει πάντα αλλά σίγουρα θα συνεχιστεί για ένα μεγάλο ακόμα διάστημα...
Και η ηλεκτρική κιθάρα; Δεν σας λείπει το, επί πολλά χρόνια στους Τρύπες, βασικό όργανο σας;
Όχι γιατί πριν απ' όλα δεν την έχω εγκαταλείψει, την χρησιμοποιώ και με το παραπάνω στις σόλο ζωντανές εμφανίσεις μου. Αλλά και τότε την πλησιάζω με εντελώς διαφορετικό τρόπο από ό,τι έκανα στους Τρύπες, έχει αλλάξει πάρα πολύ το πως βλέπω και παίζω το όργανο...Αλλά και όσον αφορά στους δίσκους μου δεν μου λείπει καθόλου, εκεί πάλι είναι απολύτως συνειδητή επιλογή μου να μη την χρησιμοποιώ καθώς η ακουστική μορφή της, γενικότερα ο ακουστικός ήχος, επίσης προς το παρόν με εκφράζει και με καλύπτει απόλυτα.
Δεν αισθάνεστε αλήθεια την επιθυμία να χρησιμοποιήσετε και κάποια άλλα όργανα εκτός από ακουστικά έγχορδα, για παράδειγμα κρουστά ή ίσως πνευστά;
Οχι, αν συνέβαινε αυτό θα το έκανα...Για τώρα δεν νιώθω να χρειάζομαι κρουστά ή οποιοδήποτε άλλο όργανο εκτός από αυτά που περιλαμβάνει το σχήμα το οποίο παίζει στον δίσκο.
Ο τίτλος του δίσκου έχει κάποια συμβολική σημασία;
Συμβολική όχι αλλά σίγουρα έχει σημασία. Έψαχνα για τίτλο και τότε ακριβώς μου πέρασε από το μυαλό αυτός ο στίχος ο οποίος συνόψιζε ιδανικά τόσο την κατάσταση που βρισκόμουν τότε όσο και το περιεχόμενο του album.
Υπάρχει κάποιος, στην Ελλάδα ή και στο εξωτερικό, ο οποίος να νιώθετε ότι, έστω και με τον δικό του τρόπο και καθόλου απαραίτητα εκ παραλλήλου, να ακολουθεί μια κατεύθυνση ανάλογη με την δική σας;
Οχι, δυστυχώς όχι. Και λέω δυστυχώς γιατί με ρωτούν που εντάσσεται η μουσική μου και έρχομαι σε πολύ δύσκολη θέση γιατί δεν ξέρω τι να απαντήσω. Άσε που δεν είναι και καθόλου θετικό από...εμπορικής πλευράς! (γέλια)
Και τυχόν συνεργασίες; Δεν σας περνούν καθόλου από το μυαλό, δεν θα σας ενδιέφερε να κάνετε μερικές ακόμα;
Επί του παρόντος ούτε αυτό είναι κάτι που με απασχολεί...Δεν θα απέρριπτα βέβαια κάτι που θα με ενδιέφερε πραγματικά αλλά, μέχρι και αν να συμβεί αυτό, νιώθω και είμαι εντελώς...αυτάρκης, δημιουργικά και εκφραστικά, με αυτό που κάνω στους δίσκους μου.
Συνεχίζετε όμως πάντα και τις σόλο εμφανίσεις σας, έτσι δεν είναι;
Φυσικά και δεν σκοπεύω να τις σταματήσω! Είναι κάτι που λειτουργεί εκτονωτικά για εμένα γιατί τότε είμαι μόνος με τον εαυτό και την μουσική μου, άρα και απόλυτα ελεύθερος να κάνω ό,τι θέλω μαζί της και μέσα από αυτήν.
Πώς βλέπετε αυτή την κρίση η οποία ολοένα εντείνεται και όσα συνεπάγεται σε κάθε επίπεδο; Πιστεύετε ότι θα καταφέρουμε ποτέ να εξέλθουμε από αυτήν;
Νομίζω ότι όλοι έχουμε πια συνειδητοποιήσει ότι πρόκειται για ένα διεθνές παιχνίδι, σε βάρος όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και ολόκληρου σχεδόν του κόσμου και πιστεύω ότι έχουμε επίσης καταλάβει ποιοι το παίζουν. Το θετικό είναι ότι ο κόσμος έχει αρχίσει να ξυπνάει και το βλέπει, όπως επίσης καταλαβαίνει ότι οι μεγάλες αλλαγές, όπως αυτή που χρειαζόμαστε τώρα, δεν μπορούν να έρθουν από έναν ή λίγους αλλά μόνον από πολλούς ανθρώπους.
Όλη αυτή κατάσταση έχει καθόλου επηρεάσει ή και αποτυπωθεί στο υλικό του δίσκου;
Και μόνον το γεγονός ότι κυκλοφορεί ένας δίσκος και μάλιστα τέτοιος υπό τόσο δυσμενείς συνθήκες πιστεύω ότι είναι πολιτική πράξη...Δεν συνιστά πολιτική θέση το να επιμένεις να κάνεις μουσική, γενικότερα να παράγεις πολιτισμό, όταν όλο γύρω σου γκρεμίζονται;
Και τι περιλαμβάνουν τα σχέδια σας για την συνέχεια;
Τις γνωστές, πάντα όχι πολλές, εμφανίσεις σε πολλά μέρη της Ελλάδας για την παρουσίαση του δίσκου, στην Αθήνα θα παίξουμε στο θέατρο «Πόρτα» στις 20 Ιανουαρίου, στις Τρίτες Παράλληλες που επιμελείται ο Κορνήλιος Σελαμσής. Ταυτόχρονα έχω ήδη αρχίσει να δουλεύω τον επόμενο δίσκο μου που αυτή τη φορά θα έρθει αρκετά σύντομα και θα είναι ντουέτο μου με έναν...ντράμερ.
Ντουέτο με ντράμερ;!;
Ναι, ξέρω τι σκέφτεσαι, αυτό που είπα πριν για την ηλεκτρική κιθάρα και τα κρουστά...Νομίζω όμως ότι ήμουν σαφής, μίλησα μόνο για το παρόν! ()γέλια)
Νομίζουμε ότι είναι αυτή ακριβώς η τάση του Μπάμπη Παπαόοπουλου να αιφνιδιάζει ακόμα και τον ίδιο τον εαυτό του που προσδίδει στην μουσική του την τόσο γοητευτική προσωπική και άρα, νομοτελειακά, ανανεωτική της διάσταση...
