Τουρλουμπούκι Φεστιβάλ

Τα φετινά φεστιβάλ ηλεκτρικής μουσικής μού θυμίζουν τον τρόπο που έλεγα μάθημα όταν με εξέταζαν οι γονείς μου για να δουν... αν έχω διαβάσει. Θα μπορούσα να ονομάσω τον συγκεκριμένο τρόπο «μελέτης», διάβασμα-σαλάτα. Παράδειγμα: "Η υποτείνουσα στην Αυστραλία μένουν οι Αβορυγίνες τα βαρέα μέταλλα λύω λύεις λύει regina rosas amat". Δεν σας βασανίζω άλλο, μα καταλάβατε οτιδήποτε; Ούτε οι γονείς μου τότε, γι' αυτό εξάλλου είχα μόνιμη δουλειά τον Σεπτέμβριο: επαναληπτικές εξετάσεις ως μετεξεταστέος. Κάπως έτσι συμβαίνει με τα φετινά φεστιβάλ, αν εξαιρέσει κανείς το στοχευμένα μεταλλικό Heavy By The Sea. Καλλιτέχνες παντελώς άσχετοι ο ένας με τον άλλο, συχνά και από ακραία μεταξύ τους μουσικά είδη, πολλοί και μπερδεμένοι, πολύ νέοι και αρχαίοι, άλλοι σε σύνταξη, άλλοι στη μουσική τους εφηβεία. Θα σπρωχτούν στις κατάφωτες σκηνές, άλλοι με μέταλ κοινό, άλλοι με αναμνήσεις από τη σκηνή του Μάντσεστερ, άλλοι κουβαλώντας την αμφίβολη λάμψη των σημερινών hipsters. Θα αποφύγω να πω ονόματα για ένα απλό λόγο: ξεχωριστά το κάθε όνομα έχει ειδικό βάρος. Θα μάζευε κόσμο μόνο του στο Γκαγκάριν ή στο Φαζ. Μιλάμε για μουσικούς σπουδαίους, για κάποιες φωνές με σημασία παλιά. Και για τους σημερινούς τους συναδέλφους. Κακή επιλογή των εταιρειών μετάκλησης; Ήταν τεμπέληδες; Ή μήπως ισχύει το ευρύτατα διαδεδομένο των προσπαθειών μετάκλησης σπουδαίων ονομάτων (οι Muse π.χ. είναι σε περιοδεία και σε λίγες μέρες οι Rammstein παίζουν στη γειτονική μας Βουλγαρία) και της τελικής άρνησης των μάνατζερ και των καλλιτεχνών να έρθουν στην Ελλάδα λόγω της κρίσης; Είναι καλύτερα οικονομικά οι Βούλγαροι, οι Κροάτες ή ακόμη και οι Ρουμάνοι; Μάλλον όχι. Αν και προσωπικά γνωρίζω παρασκηνιακά καταστάσεις που οδήγησαν στον φετινό απερίγραπτο συναυλιακό αχταρμά, θα επιμείνω στην οπτική του απλού κόσμου. Του κοινού που, αν είναι να πάει στη Μαλακάσα, στο ΟΑΚΑ (o.k., εκεί δεν αμφισβητείται η αξία της συναυλίας του Roger Waters) ή στην Πλατεία Νερού, πρέπει να αποζημιωθεί. Να πιάσει τόπο και το τελευταίο δύσκολο να βγει ευρώ του. Υπολογίζοντας και τα αναπόφευκτα έξοδα ενός απλού ζευγαριού σε ένα τέτοιο φεστιβάλ, είναι ξεκάθαρο πως, σήμερα, είναι πολυτέλεια να είσαι εκεί. Αν όμως είναι να ακούσεις ό,τι άκουσε η δύστυχη μαμά μου μόλις μου ζήτησε να πω μάθημα, και μάλιστα να σκάσεις και φράγκα, το ξανασκέφτεσαι. Ειδικά αν την έχεις πατήσει κάπως έτσι και τα προηγούμενα χρόνια.