Το συνοδευτικό φυλλάδιο της εναρκτήριας παραγωγής του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, με την οπερέτα του Θεόφραστου Σακελλαρίδη «Η κόρη της καταιγίδος», επιβεβαιώνει και ποιοτικές αποστάσεις της νέας αναβίωσης της σκηνοθεσίας, από την Αγγέλα Σαρόγλου, έναντι του ελαττωματικού προηγούμενου της Πειραιώς 260. Παραλλήλως εισάγει ενδιαφέροντα προβληματισμό μέσα από τα κείμενα των σκηνοθέτη Αλέξανδρου Ευκλείδη και μαέστρου Χαράλαμπου Γωγιού, καθώς και του θεατρολόγου Μανώλη Σειραγάκη, που προσυπογράφουμε ως διακήρυξη αρχών για παρόμοια εγχειρήματα προσφερόμενα σε στοιχεία και αναφορές ιστορικής τεκμηρίωσης. Γιατί, δεν πρέπει να το παρασιωπούμε, η πολιτική πολεμική κατά της οπερέτας οφείλεται, κυρίως, στην έμπρακτη εξαγγελία ενός μουσικοθεατρικού -τρόπον τινά- «ανήκομεν εις την δύσιν», δόγματος όμως ομολογουμένως αναπόδραστου για τους εραστές της λόγιας ελληνικής μουσικής, ακόμη και της εύθυμης, όπως η οπερέτα, που δεν είναι για τον λόγο αυτό λιγότερο απαιτητική
Με δεδομένη, πλέον, την de facto άμβλυνση της όποιας ταξικής πάλης μεταξύ αγροτικού και μικρο- ή μεσοαστικού στοιχείου, ας έλθουμε στην ίδια την καλαίσθητη παραγωγή. Ένα ανέβασμα με σκηνικό και ενδυμασίες (Κωνσταντίνος Ζαμάνης) αρκούντως ουτοπικά (όπως και οι pop art κομμώσεις!) ώστε να ανακαλούν μιαν άλλη εποχή στη ζωή των Αθηναίων αστών, με μόνη -αχρείαστη- παραφωνία τα διάφορα καψουροτράγουδα που «επένδυαν», με την παρέμβαση μάλιστα αναχρονιστικού DJ, τον χρόνο προσέλευσης των θεατών και τα διαλείμματα, ενοχλητική υπόμνηση μιας επαρκώς οικείας περιρρέουσας πραγματικότητας, à éviter absolument σε τυχόν επόμενη αναβίωση!
Η πλοκή της οπερέτας αξιοποιεί τους όρους της φαρσοκωμωδίας παρεξηγήσεων συνδυάζοντας αριστοτεχνικά το γαλλικό boulevard με την αθηναϊκή ηθογραφία και αποτελεί ευτύχημα ότι οι διάλογοι κρατήθηκαν σε αναλογία μέτρου προς τη μουσική, με εξαίρεση ίσως την τελευταία πράξη, όπου όμως, ας το ομολογήσουμε, οι πλατυασμοί της πρόζας ανέκαθεν ευδοκιμούσαν, ακόμη και σε τόσο εμβληματικές καταχωρήσεις του είδους, όπως η «Νυχτερίδα» ή «Η εύθυμη χήρα». Αλλά και η ίδια η διανομή των ερμηνευτών παρουσίαζε ενδιαφέρον και κατέγραφε υποσχέσεις. Σημειώνουμε ως χαρισματική για το είδος την παρουσία του Δημήτρη Ναλμπάντη στον ρόλο του Πέτρου, ενός άδοντος ηθοποιού προορισμένου ως πρωταγωνιστή της οπερέτας, με τους φυσικούς και πηγαίους υποκριτικούς τρόπους γεννημένου κωμικού, πολύ μακριά από το βεβιασμένο χιούμορ πολλών τηλεοπτικών αστέρων, και μάλιστα χωρίς εκπτώσεις στις μουσικές προδιαγραφές του ρόλου του.
Η κάπως άγουρη Πένυ Δεληγιάννη (αντί της προβλεπόμενης επί χάρτου Βάσιας Ζαχαροπούλου για την παράσταση της 4ης.01.14) εφάρμοσε σαν γάντι στον ρόλο της εξίσου νεαρής και αντιστοίχως άπειρης συζύγου του Ρίκας, της επώνυμης «Κόρης» του τίτλου, διασφαλίζοντας τις δραματουργικές ισορροπίες του ζεύγους. Στους αντίποδες, η Ιωάννα Φόρτη (αντί της προβλεπόμενης στο πρόγραμμα Ελένης Λιώνα) σκιαγράφησε έναν πειστικής υπερβολής χαρακτήρα μέγαιρας και μεγαλομανούς μητέρας με το υπαινικτικό επώνυμο Γκραντίδου, μουσικά ενισχυμένο από την εμβόλιμη «άρια» του Χ. Γωγιού και με «Grand Guignol» συνοδεία εκκλησιαστικού οργάνου για τα οιονεί ρετσιτατίβα της. Over the top, ενδυματολογικά, στην κόμμωση, στο μακιγιάζ αλλά και την κίνηση, η Μαρισία Παπαλεξίου δεν διστάζει ποτέ να τσαλακώνει την (ωραία) εικόνα της για τις ανάγκες των ρόλων της και τις επιθυμίες των σκηνοθετών της, όπως εν προκειμένω ως ελαφρών ηθών «κόμισσα» του καμπαρέ Πλου - Πλου, που ενεργοποιεί διαχρονικά επίκαιρους και αεί απαγορευμένους ανδρικούς πόθους.
Απολαυστικοί καθότι μετρημένοι οι Κωστής Ρασιδάκης (Γκραντίδης) και Χρήστος Κεχρής (Ρονσής), ευπρόσδεκτα εξεζητημένη και διαρκώς αμφίβολης νηφαλιότητας η Σοφιάννα Θεοφάνους στο μέρος της κ. Ρονσή, της μυστηριώδους και πάλαι ποτέ μοιραίας γυναίκας που αρχικά πυροδότησε την πλοκή, μια ακόμη υποκριτική βινιέτα. Χονδροειδείς αντίθετα, όπως όμως, ίσως, αρμόζει σε δευτεραγωνιστικό ζευγάρι -και μάλιστα λαϊκών χαρακτήρων- οπερέτας, ο γελοιογραφικός μεσογειακός επιβήτορας Νικόλας του Ζαφείρη Κουτελιέρη και η εξωτική, βαριεστημένη δούλα Μαριγώ της Λίντα Φενγκ, άλλη μια αναγνωρίσιμη αναφορά στις κοινωνικές συνθήκες της μετεμφυλιακής Αθήνας του '50-'60, μιας όχι και τόσο μακρινής εποχής.
Οι 55 παραστάσεις που είχε επιτύχει η «Κόρη της καταιγίδος» στο Δημοτικό Πειραιώς του 1923 περιορίσθηκαν σε 10 για την επιστροφή στην κοιτίδα της, ωστόσο με Θέατρο κατάμεστο και κοινό ενθουσιώδες, απροσδόκητα μεικτής χωρικής και κοινωνικής προέλευσης. Ηχηρό μήνυμα για την καλλιτεχνική κατεύθυνση και τις δυνατότητες που προσφέρει αυτός ο ιστορικός χώρος...
