Αποκλίνουμε από τη χρονική σειρά σχολιασμού των καλλιτεχνικών γεγονότων, στην οποία δεσμευόμαστε να επανέλθουμε, για μια παρένθεση αισιοδοξίας: την πρώτη ορθή παρουσίαση της οπερέτας του Θεόφραστου Σακελλαρίδη «Η κόρη της καταιγίδος» στο ανακαινισμένο Δημοτικό Θέατρο Πειραιώς, που παρακολουθήσαμε στην παράσταση της 4ης Ιανουαρίου. Η συγκίνηση προφανής ενώπιον της συνετής αποκατάστασης ενός ιστορικού πολιτισμικού χώρου, στον οποίο έχουμε ζήσει λίγες αλλά ανεξίτηλες στιγμές, όπως τη μοναδική μας εκ του σύνεγγυς εμπειρία της υποκριτικής παλέτας της Έλλης Λαμπέτη σε 6 μονόπρακτα από τον Τσέχωφ έως τον Στρίντμπεργκ (η «Ανθρώπινη Φωνή» του Κοκτώ από τη δική της μυριόχρωμη φωνή θα μας συνοδεύει ες αεί) ή το ρεσιτάλ (φευ, σε κοινό 5 ψυχών) της θρυλικής -και εν τω μεταξύ αείμνηστης- Βρετανίδας πιανίστριας Dame Moura Lympany. Στη νέα μας επίσκεψη το θέατρο έλαμπε αναβαπτισμένο σε νέα δόξα, φωτισμένο και πλημμυρισμένο από κοινό διψασμένο για την ελληνική οπερέτα, ένα είδος που, παρά την συστηματική και εκ προθέσεως μεταπολιτευτική απόπειρα θανάτωσής του, αντιστέκεται με επιτυχία χάρη στη γνήσια λαϊκή αναφορά του ως αναγνωρίσιμο από ένα ιδιότυπο μεσοαστικό στρώμα, που ίσως χρειαζόταν την κρίση για να συνειδητοποιηθεί ταξικά ως ο πλέον οικονομικά ασθενής, αλλά διαχρονικά δημιουργικός πυλώνας της κοινωνίας. Ανέκαθεν ζηλωτές της κομβικής σημασίας της αυτόχθονος οπερέτας ως γέφυρας προς τη σοβαρή μουσική, αφήσαμε το βλέμμα να περιηγηθεί αχόρταγα τον χώρο υπερβαίνοντας τις αναμνήσεις της καταφρόνιας που αντιμετωπίζαμε όποτε θέταμε το θέμα της οπερέτας ως στρατηγικού όπλου μουσικού εκπολιτισμού του ελληνικού πληθυσμού (όπως κατά τη συνέντευξη Τύπου ανάληψης καθηκόντων ως γενικού διευθυντή της ΕΡΑ από μεγάλης γλωσσικής ευαισθησίας δημοσιογράφο, οπότε και είχαμε αντιμετωπισθεί ως περίπου γραφικοί όταν ζητήσαμε αξιοποίηση του ραδιοφωνικού αρχείου του σχετικού ρεπερτορίου για σκοπούς τρέχουσας μετάδοσης).
Όλα αυτά φαίνεται ότι η κρίση τα περιθωριοποίησε, μαζί με την αλαζονεία των ποικιλώνυμων εξουσιών και των μέχρι χθες αλώβητων επιλογών μετριότητας που προωθούσαν και -έν τινι μέτρω- εξακολουθούν να προωθούν. Ευτυχώς, εν πολλοίς τα πράγματα αρχίζουν να τους ξεπερνούν! Νέοι λυρικοί καλλιτέχνες, αρχιμουσικοί και μουσικολόγοι, με ευρωπαϊκή παιδεία, προσανατολισμό και δίψα για την ποιότητα, εραστές μιας νέας ταπεινότητας έναντι του αντικειμένου τους, ωθούν τα πράγματα σε νέες συναρπαστικές ατραπούς. Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιώς διαθέτει τη δυνατότητα να καταστεί το Teatro de la Zarzuela της μητροπολιτικής ζώνης τ. διοικήσεως πρωτευούσης, θυμίζοντας πλέον με την παρουσία του την αφροσύνη της Αθήνας σε σχέση με την απώλεια του δικού της Δημοτικού Θεάτρου. Αυτό είναι το στοίχημα για τον χώρο που κάποτε ('50s) φιλοξένησε επί έτη την ανακαινιζόμενη τότε Εθνική Λυρική Σκηνή, διαθέτει εξαιρετική ακουστική για τις μέτριου όγκου φωνές της πλειονότητας των λυρικών μας ερμηνευτών και, όπως διαπιστώσαμε ιδίοις ωσίν, συσχετίζει εξαιρετικά την προβολή τους στο κοίλον σε σχέση με την ορχήστρα, ευλόγως τοποθετημένη στην τάφρο της, ώστε να μην καλύπτει τη σκηνή (αλήθεια, γι' αυτό δεν φημίζεται η ακουστική στο Festspielhaus του Bayreuth;)
Η αισιοδοξία μας, αν και από λόγους εμπειρίας και συναφούς πρόνοιας συγκρατημένη, τροφοδοτείται, ωστόσο, όχι μόνον από το συνολικό καλλιτεχνικό αποτέλεσμα του συγκεκριμένου θεάματος, στο οποίο θα επανέλθουμε, αλλά και από άλλες παραμέτρους του εναρκτήριου αυτού εγχειρήματος. Εν πρώτοις από την -διά πληθώρας αστερίσκων σημαινόμενη στο δωρεάν διανεμόμενο συνοδευτικό φυλλάδιο της παραγωγής- εθελοντική σύμπραξη του Πειραϊκού Φωνητικού Συνόλου Libro Coro, στην ωσαύτως εθελοντική διδασκαλία της Ανθής Γουρουντή, καθώς και της Αθηναϊκής Συμφωνικής Ορχήστρας Νέων (εφεξής ΑΣΟΝ), αλλά και των σπουδαστών Τμημάτων Επαγγελματικού Μακιγιάζ και Κομμωτικής του ΙΕΚ Ακμή, καθώς και ηθοποιών ή άλλων συντελεστών σε όλες ή ορισμένες πτυχές της συμμετοχής τους. Στους τελευταίους συγκαταλέγονται και ο σκηνοθέτης Αλέξανδρος Ευκλείδης, καθώς και ο αρχιμουσικός Χαράλαμπος Γωγιός κατά το σκέλος αποκατάστασης κειμένου και μουσικού υλικού. Συνεχίζεται...
