Η Βικτωρία Ταγκούλη γεννήθηκε προικισμένη με μία πλούσια σε συναίσθημα και με πολλές τεχνικές δυνατότητες φωνή τις οποίες καλλιέργησε με πολύχρονες και ολοκληρωμένες μουσικές σπουδές. Αφού δοκίμασε ποικιλοτρόπως αυτές τις δυνατότητες και εμπλούτισε ακόμα περισσότερο την θεατρικότητα της φωνητικής της παρουσίας στην ομάδα Σπείρα – Σπείρα του Σταμάτη Κραουνάκη και συμμετείχε σε δύο musicals που την μουσική τους είχε γράψει ο Χρίστος Θεοδώρου κυκλοφόρησε δύο δίσκους με τραγούδια του ιδίου αλλά με διαφορετικούς στιχουργούς, κατά σειρά τα «α» και «Φωτοβόλτα». Λίγο πριν το τέλος της περυσινής χρονιάς ήρθε και ο τρίτος, το «Τετράδιο», πάντα με την υπογραφή του ιδίου συνθέτη αλλά αυτή τη φορά με όλους τους στίχους να υπογράφονται από τον ουσιαστικά πρωτοεμφανιζόμενο – και νεότατο – Μιχάλη Γελασάκη. Πρόκειται για μία πολύ προσεγμένη δουλειά η οποία διερευνά όλες σχεδόν τις ανθρώπινες σχέσεις και τις συναισθηματικές αντιδράσεις που προκύπτουν από αυτές διατυπώνοντας τες σε τραγούδια με όμορφες μελωδίες και πολύ φροντισμένες και πραγματικά ξεχωριστές ενορχηστρώσεις (μόνον ακουστικά όργανα, πιάνο, ακορντεόν, κοντραμπάσο, βιμπράφωνο και, πάνω από όλα, ένα κουαρτέτο εγχόρδων που ηχογραφήθηκε «ζωντανά» και ταυτόχρονα με την φωνή) και βέβαια με κύριο εκφραστικό μέσο και σημαντικότερο ατού της την Βικτωρία Ταγκούλη η οποία, χωρίς καν να το προσπαθεί, δείχνει πόση μεγάλη είναι η διαφορά ανάμεσα σε μιαν ακόμα τραγουδίστρια και μία αληθινή ερμηνεύτρια!
Συνέντευξη στον Θάνο Μαντζάνα
Η παιδεία και οι καταβολές σας είναι περισσότερο μουσικές, θεατρικές ή αμφότερες και ταυτόχρονα; Όπως και αν έχει η πολύ θεατρική διάσταση της ερμηνείας σας προέκυψε μέσα από την Σπείρα - Σπείρα ή προϋπήρχε;
Έχω σπουδάσει μουσική, είμαι απόφοιτος του Ωδείου Kodaly και του τμήματος Μουσικής Επιστήμης Και Τέχνης του πανεπιστημίου Μακεδονίας με εξειδίκευση στο τραγούδι. Ήθελα να κάνω ολοκληρωμένες σπουδές επάνω στη μουσική και να έχω μια πολύπλευρη μουσική καλλιέργεια. Θέατρο δεν έχω σπουδάσει και δεν θεωρώ τον εαυτό μου ηθοποιό, η σχέση μου με το θέατρο άρχισε όταν μπήκα στην ομάδα. Ωστόσο στο ωδείο είχα κάνει μαθήματα μελοδραματικής λόγω των σπουδών μου στην όπερα ενώ επίσης ασχολήθηκα και με το musical.
Δεν είστε η μόνη που μετά την Σπείρα - Σπείρα ακολουθεί μια γόνιμη προσωπική πορεία, θυμάμαι επίσης τουλάχιστον και την Ηρώ Σαϊα. Υπάρχει λοιπόν τελικά κάτι το ιδιαίτερο σε αυτή την ομάδα που προσθέτει στους συντελεστές της και αναδεικνύει ακόμα περισσότερο τις δυνατότητες τους; Και τι προσέφερε σε εσάς προσωπικά η συνεργασία – ή μήπως μαθητεία; – με τον Σταμάτη Κραουνάκη;
Σίγουρα ο καθένας από εμάς εξελίχθηκε μέσα στην ομάδα γιατί δουλεύαμε πολύ και επάνω στις αδυναμίες μας. Αυτό που κέρδισα εγώ από αυτή τη συνεργασία, εκτός του ότι ήρθα σε επαφή με αυτό που ονομάζουμε μουσικό θέατρο, είναι ότι έζησα μοναδικές εμπειρίες όπως το ότι έπαιξα στο μικρό και το κυρίως θέατρο της Επιδαύρου, στο εξωτερικό σε πολύ σπουδαία θέατρα όπως η όπερα της Φρανκφούρτης και γενικά συμμετείχα σε πολύ σημαντικές παραστάσεις.
Δεν είναι συνηθισμένο μια ερμηνεύτρια να κυκλοφορεί τους τρεις πρώτους δίσκους της με τον ίδιο συνθέτη. Ταιριάζετε τόσο πολύ με τον Χρίστο Θεοδώρου και δεν έχετε αναζητήσει κάποιον άλλο ή δεν έχετε βρει τον κατάλληλο;
Με τον Χρίστο ταιριάζουμε πάρα πολύ και γι' αυτό συνεργαζόμαστε όλα αυτά τα χρόνια και σίγουρα μέχρι και σήμερα είναι ο πιο κατάλληλος συνθέτης για να δουλέψω μαζί του. Θεωρώ το εαυτό μου πολύ τυχερό που γνώρισα τον Χρίστο γιατί είναι πολύ σπάνιο να ταιριάξεις με έναν συνθέτη και να πορευτείς μαζί του και να αφήσετε ένα κοινό στίγμα, ειδικά μάλιστα με έναν συνθέτη του επιπέδου του Χρίστου που έχει γράψει,, εκτός από τους τρεις δίσκους που κάναμε μαζί, μουσική για είκοσι πέντε θεατρικές παραστάσεις αλλά και τρία πρωτότυπα musicals.
Και γιατί δουλέψατε με διαφορετικούς στιχουργούς σε καθέναν από τους τρεις δίσκους σας;
Στην πρώτη μας δουλειά οι στίχοι ανήκαν σε πολλούς ποιητές και στιχουργούς γιατί ήταν τραγούδια που είχαν γραφτεί ανεξάρτητα από το δίσκο, στο «Φωτοβόλτα» συνεργαστήκαμε με τον Διαμαντή Γκιζιώτη και τώρα στο με τον Μιχάλη Γελασάκη. Δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος για τον οποίο μέχρι τώρα δεν είχαμε δουλέψει με ένα σταθερό στιχουργό, με τον Μιχάλη πάντως έχω την αίσθηση ότι θα έχουμε μια μακρόχρονη συνεργασία.
Τι είναι για εσάς - αλλά και για τον Χ. Θεοδώρου - ξεχωριστό στους στίχους του Μιχάλη Γελασάκη; Θεωρείτε την συνεργασία αυτή καλύτερη, πιο γόνιμη και αποδοτική από τις προηγούμενες που είχατε;
Ο Μιχάλης έχει μια αμεσότητα στους στίχους του που εμένα με άγγιξε πολύ. Δεν θα ήθελα να πω αν είναι η καλύτερη ή όχι συνεργασία γιατί έτσι θα μείωνα τις προηγούμενες δουλειές που έχω κάνει. Κάθε δίσκος σημαίνει κάτι ξεχωριστό για εμένα, είμαι υπερήφανη για όλες τις μέχρι δουλειές μου.
Ποιος θα λέγατε ότι είναι ο κεντρικός θεματικός πυρήνας των στίχων του Μ. Γελασάκη, αν βέβαια κατά τη γνώμη σας υπάρχει κάποιος; Και ποιο ρόλο παίζει η νοσταλγία σε αυτούς, ενυπάρχει ως διάθεση μόνον ή όχι;
Από την αρχή που φτιαχνόταν αυτός ο δίσκος είχαν συναποφασίσει με τον Χρίστο να γράψουν απλά μεν αλλά όχι και απλοϊκά τραγούδια. Βασικός πυρήνας είναι τα συναισθήματα που δημιουργούνται από την τριβή δύο ανθρώπων είτε σε μια φιλία είτε σε μία σχέση, είτε ακόμα και σε μια οικογένεια. Έρωτας, απογοήτευση, θυμός, νοσταλγία, στοργικότητα...Δεν είναι όλα τα τραγούδια νοσταλγικά, είναι όμως αληθινά. Ο Μιχάλης δεν λαϊκίζει στους στίχους του, η νοσταλγία του δίσκου είναι πιο πολύ η ένδειξη της ανάγκης επιστροφής στην αυθεντικότητα και την προσωπική αλήθεια καθενός/καθεμίας μας.
Οι στίχοι όλων των τραγουδιών έχουν προσωπική θεματολογία και αναφορές, δεν θα θέλατε ή έστω δεν αναρωτηθήκατε γιατί δεν υπάρχουν και κάποιοι που να εμπνέονται και να αγγίζουν κοινωνικά θέματα, ειδικά σε μια τόσο δεινή για την χώρα μας συγκυρία;
Σε καιρούς δύσκολους σαν τον δικό μας, πρωταρχικό μέλημα είναι να βρούμε την χαμένη μας αξιοπρέπεια και την θετική οπτική απέναντι στα πράγματα. Αυτό θα γίνει μόνο αν θυμηθούμε το ανθρώπινό μας πρόσωπο, η έλλειψη αυτού του προσώπου ευθύνεται κυρίως για τα δεινά που είπες. Όταν καθένας από εμάς θυμηθεί το ανθρώπινο, ευαίσθητο πρόσωπό του τότε τα πράγματα θα αλλάξουν και σε κοινωνικό επίπεδο. Η χώρα βρίσκεται σε αυτήν την κατάσταση που όλοι βλέπουμε και ζούμε γι' αυτό ακριβώς νιώθουμε την ανάγκη να διεγείρουμε τον συναισθηματικό κόσμο των ακροατών που φαίνεται να είναι σε συναισθηματικό λήθαργο, απορροφημένοι σε μία οθόνη τηλεόρασης ή έστω υπολογιστή. Η προσωπική θεματολογία δεν είναι κάτι ξεχωριστό και αποκομμένο από την θέση που παίρνουμε και νομίζω ότι η εσωτερική καλλιέργεια είναι αλληλένδετη με την κοινωνική δράση. Δεν θεωρώ λοιπόν ότι είναι ένας απολιτίκ δίσκος αλλά το ακριβώς αντίθετο!
Τι σας ελκύει τόσο πολύ στα ακουστικά και ιδιαίτερα στα κλασικά όργανα και αντίστοιχα τι σας απωθεί ή έστω σας αποτρέπει από το να χρησιμοποιείτε ηλεκτρικά;
Μου αρέσουν και τα δύο εξίσου. Στον προηγούμενό μας δίσκο για παράδειγμα είχαμε αρκετά ηλεκτρονικά και ηλεκτρικά στοιχεία, αυτή τη φορά αποφασίσαμε να χρησιμοποιήσουμε το κουαρτέτο εγχόρδων και γενικά φυσικά όργανα γιατί εκεί μας οδήγησαν τα ίδια τα τραγούδια.
Η νέο-ρετρό, όπως την αποκαλείτε οι ίδιοι, ενορχήστρωση και γενικότερη αισθητική του δίσκου προέκυψε εξαιτίας των στίχων του Μ, Γέλασάκη ή από μιαν εσωτερική αγάπη σας για αυτήν;
Το αίσθημα και το κλίμα των τραγουδιών – ομού στίχοι και μουσική - όπως τα πρωτακούσαμε και τα νιώσαμε στην πιάνο/φωνή μορφή τους, καθόρισαν και το ενορχηστρωτικό πλαίσιο. Ο Χρίστος δοκίμασε πολλές εκδοχές αλλά επικράτησε αυτή των εγχόρδων.
Πόσο σημαντικό είναι για εσάς αλλά και για τους άλλους δύο συντελεστές του δίσκου το τραγούδι να διακρίνεται από μια κομψότητα αλλά και από μια αίσθηση έμφυτης «διακριτικότητας»;
Ευχαριστώ για την εύστοχη ερώτηση η οποία μου δίνει την ευκαιρία να πω ότι η κομψότητα, η διακριτικότητα, η αμεσότητα, η καθαρότητα και η διαύγεια είναι τα στοιχεία που και οι τρεις μας αγαπάμε και θεωρούμε ότι μας καθορίζουν τόσον ως καλλιτέχνες όσο και σαν ανθρώπους και θα είναι πάντα τα ζητούμενά μας!
Και πόσο σημαντικό - αλλά και απαραίτητο - θεωρείτε η ερμηνεία σου να έχει και ένα ισχυρό «θεατρικό» υπόβαθρο; Είναι κάτι για το οποίο προσπαθείτε συνειδητά;
Ένα τραγούδι έχει τη δική του αυτοτελή ιστορία και αυτό είναι το δύσκολο της υπόθεσης, ότι πρέπει μέσα σε τρία συνήθως λεπτά, να αποδόσεις το συναίσθημα που χρειάζεται. Επομένως κατά τη γνώμη μου όντως είναι απαραίτητη μια «θεατρική» προσέγγιση.
Τι επιζητείτε αλήθεια να πείτε με αυτό το album και πώς θα το συνοψίζατε με μόνο τρεις – τέσσερις λέξεις;
Χάδι, τρυφερότητα, ευαισθησία, αλήθεια...
Ακούτε γύρω σας αρκετά ενδιαφέροντα νέα πράγματα ή όχι; Γενικά είστε αισιόδοξη ή μη για την πορεία και το μέλλον της σημερινής ελληνικής μουσικής;
Ναι είμαι από τη φύση μου πολύ αισιόδοξη και αυτή τη στάση έχω επιλέξει να έχω στη ζωή μου. Γίνονται και γράφονται πολύ ενδιαφέροντα πράγματα και υπάρχει πολλή δημιουργικότητα στο ελληνικό τραγούδι. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι πολλές φορές δεν προβάλλονται, βέβαια αν κάτι αξίζει βρίσκεται ο τρόπος να επικοινωνηθεί.
Πόσο εύκολο είναι να λειτουργήσει αλλά ακόμα και να επιβιώσει μια νέα ερμηνεύτρια όπως εσείς σε μια σκηνή αλλά και σε μια κοινωνία που δοκιμάστηκε άγρια και συνεχίζουν να δοκιμάζεται στην τετραετή περίοδο της κρίσης και των Μνημονίων;
Δεν νομίζω ότι η δυσκολία έχει να κάνει με τις δοκιμασίες που περνάμε, μπορώ να πω ότι τώρα ο κόσμος αναζητά πιο πολύ τα καλά πράγματα γιατί μοιραία γίνεται πιο επιλεκτικός. Το πρόβλημα είναι η νοοτροπία που υπάρχει γύρω από τον χώρο της διασκέδασης. Το δύσκολο για έναν νέο/α ερμηνευτή/ια είναι να καταφέρει να επικοινωνήσει το άγνωστο και καινούργιο υλικό του/της.
Και τα επόμενα σχέδια σας, άμεσα αλλά ίσως και πιο μακροπρόθεσμα;
Τα πιο άμεσα σχεδία μας είναι τρεις συναυλίες, στις 16 Φεβρουαρίου στο «Passport» στον Πειραιά και στις 23 Φεβρουαρίου και 2 Μαρτίου στο «Κόκκινη Σβούρα» στο Χαλάνδρι.
Εμείς θα σας προτείναμε, αν είχατε την δυνατότητα, να παρακολουθήσετε μια από αυτές γιατί πολύ απλά η Βικτωρία Ταγκούλη και όσα όμορφα γράφει το «Τετράδιο» της αληθινά το αξίζουν....
«Ένας κόσμος όπου κανείς δεν θα ντρέπεται να συγκινηθεί μπροστά στον άλλο...»
Για να σχηματίσουμε όμως μία πιο ολοκληρωμένη άποψη για το «Τετράδιο» απευθύναμε μερικές ερωτήσεις και στον στιχουργό του συνόλου των τραγουδιών του Μιχάλη Γελασάκη, γνωστού κριτικού μουσικής, ραδιοφωνικού παραγωγού και μουσικού επιμελητή μέχρις ότου μας αποκάλυψε και αυτή την πλευρά του,
Το «Τετράδιο» αυτό περιέχει νοσταλγικές αναμνήσεις, καταγραφές της καθημερινότητας/πραγματικότητας, αμφότερα αυτά ή κάτι άλλο;
Οι σελίδες του περιέχουν κυρίως την αγωνία μας και τη θέλησή μας για έναν κόσμο πιο συναισθηματικό και πιο ανθρώπινο όπου κανείς δεν θα ντρέπεται να συγκινηθεί μπροστά στον άλλο.
Υπάρχει κάποια κεντρική έννοια/ιδέα που να διατρέχει τους στίχους όλων ή έστω των περισσοτέρων τραγουδιών;
Ο βασικός άξονας των τραγουδιών ήταν να φτιαχτεί ένα περιβάλλον νοσταλγικό/ρομαντικό σε αντίθεση με την κυνικότητα και την αγριότητα της εποχής. Έχουμε ανάγκη από περισσότερη στοργή και αλληλεγγύη και νομίζω ότι αυτός ο δίσκος διαπνέεται από αληθινή στοργικότητα.
Η μουσική γράφτηκε επάνω στους στίχους, το αντίστροφο ή δουλεύονταν παράλληλα;
Κάποια επάνω στους στίχους, κάποια επάνω στη μουσική, κάποια άλλα εξελίχθηκαν παράλληλα...Δεν είχαμε έναν συγκεκριμένο τρόπο δουλειάς ως προς αυτό.
Είχες κατά νου ότι οι στίχοι σου θα ερμηνευτούν από γυναίκα όταν τους έγραφες; Ανεξάρτητα από αυτό, έλαβες υπόψη σου συγκεκριμένα την φωνή της Βικτωρίας με την χροιά και όποιες άλλες ιδιαιτερότητες της;
Ήξερα από την αρχή ότι τα τραγούδια αυτά γράφονται για τη Βικτωρία και προσπάθησα να δω τα πράγματα με μία οπτική που δεν θα την έβγαζε εκτός κλίματος και αφετέρου δεν θα της ήταν ένα «ξένο σώμα». Ήταν μία άσκηση για εμένα να μπορέσω να έρθω κοντά στη Βικτωρία, αν ήταν για κάποιον άλλο ερμηνευτή μάλλον δεν θα ήταν αυτά τα τραγούδια, πιθανότατα θα ήταν σκληρότερα. Η Βικτωρία είναι μια ερμηνεύτρια με τεράστιες φωνητικές δυνατότητες και αυτό το ξέραμε τόσον εγώ όσο βέβαια και ο Χρίστος Θεοδώρου ο οποίος συνεργάζεται μαζί της για πολύ περισσότερο χρόνο.
Και η επίγνωση των δυνατοτήτων, όχι μόνο του εαυτού σου αλλά και των συνεργατών σου, είναι μία παράμετρος που πάντα συντελεί σε ένα άρτιο και ουσιαστικό αποτέλεσμα...
