Την τελευταία δεκαετία όμως έχει σαφώς επικεντρωθεί στους Mechanimal, ένα γκρουπ στο οποίο τα synthesizers και τα ηλεκτρονικά του έχουν φυσικά πρωταγωνιστικό ρόλο, αν και τις περισσότερες φορές συμπληρώνονται από ηλεκτρική κιθάρα και/ή ντραμς.
Πυρήνας πάντως των Mechanimal είναι η -όχι πάντα εύκολη και σχεδόν ποτέ αδιατάρακτη!- ισορροπία από τον ηλεκτρονικό, μηχανικό ήχο των ηχητικών πηγών του Γ. Παπαϊωάννου και της εκάστοτε ανθρώπινης φωνής η οποία ερμηνεύει τα τραγούδια του, ενώ πολύ σημαντική είναι και η συμβολή των βίντεο της Αγγελικής Βρεττού (σε βαθμό που να θεωρείται μέλος του συγκροτήματος) στις ζωντανές εμφανίσεις τους.
Το δίπολο μηχανικός ήχος / ανθρώπινη φωνή (το οποίο επί της ουσίας είναι και αυτό που σημαίνει το όνομά τους) ήταν ολοφάνερο στο πρώτο, ομότιτλο album τους που κυκλοφόρησε το 2012, όπως και στο δεύτερο, το οποίο το ακολούθησε το 2014.
Το τρίτο, όμως, το «ΔΤΔ», που ήρθε στις αρχές του 2016, ήταν μια μικρή έκπληξη καθώς τη θέση στην ερμηνεία του Freddie F. -που μέχρι τότε θεωρούνταν το δεύτερο σταθερό μέλος των Mechanimal- είχε πάρει η Ελένη Τζαβάρα (γνωστή για ένα διάστημα και ως Etten). Η αντικατάσταση της ανδρικής από γυναικεία φωνή επέφερε και μια αισθητή αλλαγή, όχι μεν στη δομή, αλλά σίγουρα στη φόρμα των τραγουδιών του γκρουπ.
Όπως αποδείχθηκε όμως αυτές οι αλλαγές ήταν προσωρινές. Για τον τέταρτο δίσκο τους ο Freddie F. είναι και πάλι στο μικρόφωνο και ο Γ. Παπαϊωάννου αφήνει τις σχετικά πιο «ποπ» φόρμες του «ΔΤΔ» για να επιστρέψει στο σκληροπυρηνικό, σχεδόν industrial ύφος με το οποίο ξεκίνησαν, αλλά, σχεδόν δέκα χρόνια μετά, το εφαρμόζει και το αξιοποιεί πιο ολοκληρωμένα από ποτέ. Το «Crux» κυκλοφόρησε στα τέλη του Ιανουαρίου και είναι αναμφίβολα το πλέον ώριμο και πιθανότατα το καλύτερο μέχρι τώρα album των Mechanimal.
Στιχουργικά εμπνέεται από τα τόσα ψήγματα και γεγονότα που αποτελούν την πραγματικότητα της εποχής μας, τα οποία ένα αόρατο αλλά και απολύτως υπαρκτό και πανίσχυρο παγκόσμιο σύστημα επιχειρεί, μέσω των κάθε είδους fake news που διεκδικούν πια την θέση της ακλόνητης αλήθειας, να επιβάλει ως μια φυσιολογική «κανονικότητα», ενώ κάτω από την εύθραυστη, σχεδόν διάφανη επιφάνειά της μαίνονται πολλαπλές, σε όλες τις διαστάσεις και προς όλες τις κατευθύνσεις, συγκρούσεις και αντιφάσεις.
Σε αυτή την κατασκευασμένη «ομαλή κανονικότητα» αντιπαραθέτει ένα όχι απλά πολυσυλλεκτικό, αλλά πολυπρισματικό ηχητικό κολλάζ, το οποίο αρδεύεται από πληθώρα πηγών, από το industrial και το techno μέχρι το hip-hop και αναδρομές στην αναθεωρητική φύση του post punk, αντιτάσσοντας επί της ουσίας τη συνθετότητα της φύσης και της δημιουργίας σε μια τεχνητά δομημένη «κανονικότητα», που, αν την εξετάσουμε προσεκτικά, δεν μπορεί παρά να μας αποκαλυφθεί ως το σημερινό, περισσότερο τεχνολογικό από ποτέ, πρόσωπο του λαϊκισμού.
Αν αυτό φαίνεται παράδοξο, ας αναλογιστούμε ότι τα περισσότερα πολύ σημαντικά «πολύπλοκα» πράγματα αποδεικνύονται απλούστατα, αρκεί βέβαια να θέλει κάποιος / κάποια να μπορεί συλλάβει αυτή την απλότητα και μαζί της τη θεμελιώδη αλήθεια στην οποία κατά κανόνα στηρίζεται.
ΘΑΝΟΣ ΜΑΝΤΖΑΝΑΣ
Στηρίξτε την έγκυρη και μαχητική ενημέρωση. Στηρίξτε την Αυγή. Μπείτε στο syndromes.avgi.gr και αποκτήστε ηλεκτρονική συνδρομή στο 50% της τιμής.
