Ανακοινώθηκε την Παρασκευή από την οικογένεια του ο θάνατος του Bill Withers που είχε συμβεί στις 30 Απριλίου στο Λος Αντζελες εξαιτίας καρδιακών επιπλοκών. Ο William Harrison Withers Jr., όπως ήταν το πλήρες όνομα του, γεννήθηκε στις 4 Ιουλίου 1938 στο Σλαμπ Φορκ, μια μικρή πόλη της Δυτικής Βιρτζίνια. [Είχε μια δύσκολη παιδική και εφηβική ηλικία καθώς γεννήθηκε τραυλός με αποτέλεσμα να μην είναι αποδεκτός από τα άλλα παιδιά ενώ ο πατέρας του, ανθρακωρύχος στο επάγγελμα, πέθανε όταν ήταν δέκα τριών ετών. Η φτώχεια στην οποί ζούσαν ο ίδιος, η μητέρα του και τα πέντε μεγαλύτερα αδέλφια του τον έκανε μόλις στα δέκα επτά του να καταταγεί εθελοντικά στο αμερικανικό πολεμικό ναυτικό στο οποίο υπηρέτησε για εννέα χρόνια.
Ηταν κατά την διάρκεια τους όμως που ενδιαφέρθηκε για την μουσική και ιδιαίτερα το τραγούδι και έτσι, μετά την αποστρατεία του,] το 1967 πήγε στο Λος Αντζελες επιδιώκοντας να αρχίσει μια καριέρα στην μουσική ενώ βιοποριζόταν δουλεύοντας ως συναρμολογητής σε διάφορες βιομηχανίες. Εχοντας μάλιστα οδυνηρές αναμνήσεις από την φτώχεια που είχε βιώσει μικρός συνέχισε να εξασκεί αυτό το επάγγελμα για καιρό αφότου είχε καθιερωθεί και γνωρίσει επιτυχία ως τραγουδιστής καθώς, όπως έλεγε, «η μουσική βιομηχανία είναι μια πολύ αβέβαιη δουλειά». Στις αρχές της δεκαετίας του ’70 οι δοκιμαστικές ηχογραφήσεις (demos) του βρήκαν ευήκοον ους στο πρόσωπο το ιδιοκτήτη μιας μικρής ανεξάρτητης δισκογραφικής εταιρείας και έτσι το 1971 κυκλοφόρησε το πρώτο album του με παραγωγό τον σπουδαίο κιμπορντίστα (και ηγέτη του instrumental γκρουπ Booker T. & The MGs) Booker T. και τον ίδιο τον Withers να υπογράφει αρκετά από τα τραγούδια. Ενα από αυτά ήταν το «Ain’t No Sunshine», ένα από τα ομορφότερα ερωτικά τραγούδια όλων των εποχών που παρότι πολλοί και πολλές διασκεύασαν στη συνέχεια καμία εκτέλεση του δεν μπόρεσε να υπερβεί την υπέροχη αυθεντική του, το οποίο με την κυκλοφορία του σε single γνώρισε πολύ μεγάλη επιτυχία και τον καταξίωσε αμέσως. Η ερμηνεία του ήταν πολύ διαφορετική από το συχνά ακόμα και ξέφρενο funk στιλ του James Brown το οποίο είχε ήδη αρχίσει να κυριαρχεί στην «μαύρη μουσική» της εποχής αλλά αντίθετα βαθιά συναισθηματική, με πρότυπο πιθανότατα τον μεγάλο Otis Redding πέραν βέβαια του γεγονότος ότι εκείνος ήταν τενόρος ενώ ο Bill Withers διέθετε μια πλούσια βαρύτονη φωνή.
Ο ίδιος ήταν επίσης δημιουργός της επόμενης μεγάλης επιτυχίας του «Lean On Me» όπως και του «Use Me», αμφοτέρων από το δεύτερο album του που κυκλοφόρησε ένα χρόνο αργότερα. Άλλαξε δισκογραφική εταιρεία, ήταν στην ομάδα των μουσικών της soul που το 1974 πήγαν στο Ζαΐρ για την μεγάλη συναυλία η οποία προηγήθηκε του Rumble In The Jungle, του αγώνα πυγμαχίας δηλαδή των Κάσιους Κλέι (Μοχάμεντ αλί) και Τζο Φορμαν για τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητού βαρέων βαρών που πραγματοποιήθηκε εκεί και στη συνέχεια άλλαξε για μιαν ακόμα φορά εταιρεία εξαιτίας προβλημάτων νομικής φύσης αλλά και συνεννόησης. Η τελευταία μεγάλη επιτυχία του με δικό του τραγούδι ήρθε με το γλυκύτατο και τόσο αισιόδοξο «Lovely Day» του ’77 ενώ το τελευταίο του χιτ ήταν το ’80, το «Just The Two Of Us», μια soul μπαλάντα που είχε γράψει μαζί με άλλους δύο αλλά υπήρχε σε δίσκο του jazz σαξοφωνίστα Grover Washington Jr.
Η διαδρομή του δεν διήρκεσε πολύ καθώς ο τελευταίος δίσκος του με πρωτότυπο υλικό κυκλοφόρησε το ’85, Lκάτι που παραδέχθηκε και ο ίδιος κατά την τελετή ένταξης του στο Rock ‘N’ Roll Hall Of Fame το ’15, προσθέτοντας όμως ότι «δεν είμαι σπουδαίος συνθέτης αλλά τα λίγα τραγούδια που έγραψα δεν μοιάζουν με άλλων και ούτε μπορούν να ενταχθούν εύκολα σε ένα μόνο ιδίωμα, φέρουν την δική μου σφραγίδα και μόνον», κάτι που όντως δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς. Το ’15 επίσης τιμήθηκε με μια πανηγυρική συναυλία στο Carnegie Hall της Νέας Υόρκης στην οποία συμμετείχαν αρκετά σημαντικά ονόματα. ]Με τον θάνατο του λίγο πριν συμπληρώσει τα ογδόντα δύο χρόνια του η αυθεντική soul έχασε έναν από τους τελευταίους ελάχιστος εναπομείναντες άξιους εκπροσώπους της.
