Η Μέριλ Στριπ, μιλώντας κατά την τελετή του National Board of Review (είναι η μία από τις δύο εθνικές ενώσεις κριτικών κινηματογράφου στις ΗΠΑ) προς τιμήν της συναδέλφου της Έμα Τόμσον, που βραβεύτηκε για την ερμηνεία της στην ταινία «Η Μαγική Ομπρέλα» (Saving Mr. Banks) του Τζον Λι Χάνκοκ, δεν δίστασε να βγάλει στο προσκήνιο τις ανομολόγητες (αλλά τεκμηριωμένες) αλήθειες για τον Γουόλτ Ντίσνεϊ και τον χαρακτήρα του. Η υπόθεση της ταινίας επικεντρώνεται στη ζωή της συγγραφέως από την Αυστραλία Π. Τράβερς (Έμα Τόμσον), δημιουργού της Μαίρης Πόπινς, και στην πολύχρονη προσπάθεια του Ντίσνεϊ να πάρει τα δικαιώματα των βιβλίων της, για κινηματογραφική μεταφορά. Το 1961 ο Ντίσνεϊ προσκάλεσε την Π. Τράβερς στο στούντιό του στο Λος Άντζελες, για να συζητήσουν το ενδιαφέρον του να αποκτήσει τα δικαιώματα του έργου της. Η πρώτη επαφή είχε γίνει το 1940 και είχε αποτύχει παταγωδώς...
Η Μέριλ Στριπ, παίρνοντας τον λόγο στην τελετή του National Board of Review, ανέφερε μεταξύ άλλων: "Κάποιοι από τους στενούς συνεργάτες του Ντίσνεϊ το έλεγαν ανοιχτά: δεν χώνευε τις γυναίκες. Σύμφωνα με τα λόγια του Γουόρντ Κίμπαλ, που ήταν ένας από τους μεγαλύτερους σκιτσογράφους του, 'δεν χώνευε τις γυναίκες και τις γάτες'. Υπάρχει η εντύπωση ότι οι περισσότεροι καλλιτέχνες είναι παράξενοι, εκκεντρικοί, δύσκολοι... Ο Εζρα Πάουντ είχε πει κάποτε: 'Δεν έχω γνωρίσει ποτέ κανέναν μεγάλο καλλιτέχνη που η αξία του να μην ήταν αντίστοιχη της κακής του συμπεριφοράς'. Ο Εζρα Πάουντ πιθανότατα το είπε αυτό για να δικαιολογηθεί ο ίδιος, μια και ήταν φοβερός ρατσιστής. Η ποίησή του, βέβαια, 'επανορθώνει' κάπως για την προσωπικότά του. Ο Γουόλτ Ντίσνεϊ, από την άλλη, ο οποίος και αυτός χάρισε και χαρίζει τόση χαρά σε εκατομμύρια παιδιά κάθε ηλικίας, είναι άραγε γνωστό ότι υπήρξε κι αυτός ρατσιστής; Ότι ίδρυσε και στήριξε ένα από τα πρώτα αντι-εβραϊκά λόμπι της κινηματογραφικής βιομηχανίας; Κι ότι υπήρξε μισογύνης; Θα σας διαβάσω την απάντησή του σε μια νεαρή κοπέλα, τη Μαίρη Φορντ από το Αρκάνσας, η οποία έστειλε αίτηση για να πάρει μέρος στο εκπαιδευτικό του πρόγραμμα σχεδιαστών. Και θα σας το διαβάσω απόψε εδώ, προς τιμήν της Έμα Τόμπσον, γιατί ξέρω ότι είναι κι εκείνη μία ασυμβίβαστη φεμινίστρια: «Αγαπητή δεσποινίδα Φορντ. Λάβαμε την αίτησή σας για το τμήμα σκίτσου και ζωγραφικής. Όμως δεν προσλαμβάνουμε γυναίκες για καμία δημιουργική εργασία στην εταιρεία μας. Ο σχεδιασμός και το σκιτσάρισμα των καρτούν γίνεται αποκλειστικά από άνδρες. Γι` αυτό τον λόγο δεν παίρνουμε υπόψη μας αιτήσεις από κορίτσια για το εκπαιδευτικό σχεδιαστικό μας πρόγραμμα. Η μόνη θέση εργασίας για γυναίκες στα γραφεία μας είναι για να ξεπατικώνουν τα σχέδια των αντρών σε ριζόχαρτο, ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες...».
Βλέποντας τη 'Μαγική Ομπρέλα' μπορώ να φανταστώ τη δυσαρέσκεια του Γουόλτ Ντίσνεϊ, που έπρεπε να παλέψει επί 20 χρόνια για να κερδίσει τη συμπάθεια της Π. Τράβερς. Πρέπει να τον τσάκισε το γεγονός ότι έπρεπε να υποκύψει σε μία γυναίκα, σε ένα εξίσου δύσκολο ταλαντούχο πλάσμα. Σε μία προσωπικότητα που δεν υπέκυπτε στη διαβόητη γοητεία του... Και όλα αυτά βέβαια με κάνουν να σκέφτομαι την κούρσα για τα Όσκαρ. Η οποία είναι, στ' αλήθεια, μια γελοιότητα! Έχουμε τόσες υπέροχες ταινίες φέτος, το να ξεχωρίσουμε μία είναι άδικο. Από την άλλη, ναι, είναι μία ευκαιρία για να γιορτάσουμε τη δουλειά μας, και είμαι περήφανη που είμαι σήμερα εδώ, ανάμεσα σε τόσους καλλιτέχνες".
