Χορεύει, κολυμπάει χειμώνα - καλοκαίρι, κάνει ποδήλατο και σκι στο βουνό, παίζει τένις. Έχει σπουδάσει οικονομικά και έχει PhD στη Δημογραφία από το LSE. Επισκέπτρια καθηγήτρια στη Σορβόννη, δούλεψε σε διευθυντική θέση στο ΕΚΚΕ παραμένοντας ενεργή ακτιβίστρια και φεμινίστρια. Σήμερα είναι δημοτική σύμβουλος σε δήμο των βορείων προαστίων κι εγώ νιώθω καλά που θα έχω και πάλι την ευκαιρία να την ψηφίσω στις δημοτικές εκλογές της άνοιξης.
Όμως η Χάρις δεν είναι μόνον αυτά, γιατί κάποια μέρα την κέρδισαν το θέατρο και η ηθοποιία. Μaster classes, workshops, σεμινάρια υποκριτικής, φωνητικής, κινησιολογίας και μιμικής με σπουδαίους δασκάλους προηγήθηκαν ή συνόδεψαν το ανέβασμά της στα φώτα της ράμπας. Δεκάδες συνεργασίες και παραστάσεις ακολούθησαν.
Και τώρα «Μέχρι πριν μια μέρα»: Το Σάββατο 9 Φεβρουαρίου, στη μόνη θεατρική παράσταση που ανεβάζει φέτος το Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Β&Μ Θεοχαράκη, η Χάρις Συμεωνίδου πρωταγωνιστεί μετά από δύο συνεχείς σεζόν σε θεατρική σκηνή της Αθήνας.
Ο μονόλογος που ερμηνεύει είναι ένα ακραίο άθλημα. Και είναι αυτή η στιγμή που -όση δύναμη και αν διαθέτουν το κείμενο, η σκηνοθεσία, η μουσική, τα φώτα, τα σκηνικά- αν ο ηθοποιός δεν βγάλει φτερά, θα κατακρημνιστεί. Αφορά τη φανταστική συνέντευξη μιας διάσημης ντίβας του θεάτρου που έχει από χρόνια εγκαταλείψει τη σκηνή και τώρα παρατηρεί την πορεία της ζωής της, τον χρόνο που φεύγει, μιλάει για την αναπόφευκτη μοίρα ενός καλλιτέχνη που αναγκάζεται να αποδεχθεί τη μοναχικότητα, με μόνη συντροφιά το αλκοόλ.
Το «Μέχρι πριν μια μέρα», που έγραψε ο Χρίστος Θεσσαλονικεύς και σκηνοθετεί ο Γιάννης Σταματίου, με μουσική του Κώστα Μουστάκα, σκηνικά - κοστούμια της Μπέτυς Λυρίτη, ακουμπάει τη ψυχολογία της γυναίκας, κάθε ευαίσθητου ανθρώπου. Η ζωή της αποκαλύπτεται σταδιακά και ο θεατής, καθώς παρακολουθεί σαν σε μια κρυφή ιεροτελεστία το ξεγύμνωμα της γεμάτης ανατροπές ζωής της ξεχασμένης ντίβας, βρίσκει σημεία ταύτισης με το προσωπικό της δράμα.
