μια αφήγηση από το επίκεντρο των συρράξεων, που αποκαλύπτει την κρυμμένη διάσταση του πολέμου στη Συρία, ερευνώντας μια πραγματική ιστορία. Είναι το 2010, παραμονές της Αραβικής Άνοιξης, όταν στα βόρεια σύνορα της χώρας εγκαινιάζεται ένα εργοστάσιο τσιμέντου, γαλλικών συμφερόντων, που αποτελούσε μια από τις μεγαλύτερες ξένες επενδύσεις στην περιοχή. Το ξέσπασμα της λαϊκής εξέγερσης κατά του καθεστώτος Άσαντ και η αιματηρή σύγκρουση που ακολούθησε, δεν έκαμψαν τη λειτουργία της επικερδούς επιχείρησης, που θα εξακολουθήσει να λειτουργεί με κάθε κόστος. Στον βωμό του κέρδους οι υπεύθυνοι δεν δίστασαν να θέσουν σε κίνδυνο τις ζωές των εργατών, λειτουργώντας το εργοστάσιο κατά τη διάρκεια των συρράξεων.
Η δουλειά του σκηνοθέτη συνδέεται με αυτήν του δημοσιογράφου και του ακτιβιστή και σε αυτούς τους σκοτεινούς καιρούς πρέπει να υπερασπιστούμε τη θέση μας" τονίζει ο Σύρος σκηνοθέτης, που βρίσκεται στη χώρα μας με αφορμή την πρεμιέρα του έργου του "Τhe Factory"
“Στη Συρία υπάρχει λογοκρισία παντού. Δεν έχουμε καμία απολύτως ελευθερία, όχι μόνο να μιλήσουμε για ευαίσθητα θρησκευτικά ή πολιτικά θέματα, αλλά να σχολιάσουμε την κοινωνική ζωή”, εξηγούσε ο σκηνοθέτης, που συνεχίζει να ζει στη Δαμασκό και από κοινού με τον συγγραφέα Μοχάμαντ Αλ Άταρ να καταγράφουν με καλλιτεχνικούς όρους τα γεγονότα που σπαράσσουν τη χώρα τους.
"Το 2016, μετά την επίθεση στο 'Charlie Hebdo', το εργοστάσιο σταμάτησε να λειτουργεί και η σκανδαλώδης ιστορία του με την εμπλοκή ακόμη και στελεχών της γαλλικής κυβέρνησης, έκανε τον γύρο του κόσμου. Την αποκάλυψη έκανε η 'Le Monde' και η Γαλλίδα δημοσιογράφος είναι και η ηρωίδα του έργου μας. Οι δικηγόροι καταγγέλλουν έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και οι εργαζόμενοι ζητούν να αποζημιωθούν", υπογράμμιζε ο Ομάρ Αμπουσαάντα, προσθέτοντας λεπτομέρειες για τους τέσσερις μονολόγους που διασταυρώνονται μεταξύ τους σε κάποια σημεία, με πρωταγωνιστές τη δημοσιογράφο, δύο επιχειρηματίες και έναν εργάτη. Ορισμένοι από τους τότε εργάτες που ζουν ως πρόσφυγες στην Ελλάδα θα παρακολουθήσουν απόψε την παράσταση στη Στέγη.
"Για εμάς προτεραιότητα ήταν να ακουστεί η φωνή των εργατών, η ιστορία τους, άλλωστε το θέατρο είναι εργαλείο αντίστασης. Η δουλειά του σκηνοθέτη συνδέεται με αυτήν του δημοσιογράφου και του ακτιβιστή και σε αυτούς τους σκοτεινούς καιρούς πρέπει να υπερασπιστούμε τη θέση μας", τόνιζε ο δημιουργός, που επί πολλά χρόνια επισκέπτεται απομακρυσμένα χωριά στη Συρία, την Αίγυπτο και την Υεμένη, που ισοπεδώθηκαν τα τελευταία χρόνια, οργανώνοντας παραστάσεις και εργαστήρια στα οποία εμπλέκει τις τοπικές κοινότητες.
"Στη Δαμασκό ακόμα η κατάσταση είναι περίπλοκη, αν και οι συνθήκες της ασφάλειας έχουν βελτιωθεί. Μέχρι πριν από λίγο καιρό είχαμε προβλήματα με το νερό, το ρεύμα και τις συγκοινωνίες. Πολιτικά, τα πράγματα είναι ασταθή και το καθεστώς Άσαντ δρα ως νικητής. Έζησα στη Δαμασκό τη χειρότερη στιγμή της. Δεν θα την εγκαταλείψω τώρα. Ίσως καλλιτέχνες σαν εμένα να έχουν την ευκαιρία να μιλήσουν στις επόμενες γενιές για όσα συνέβησαν, ειδικά τώρα που οι δυνάμεις του Άσαντ χρησιμοποιούν τα θέατρα της χώρας για προπαγανδιστικούς σκοπούς”.
Το θέατρο των Ομάρ Αμπουσαάντα και Μοχάμαντ Αλ Άταρ ισορροπεί ανάμεσα στη μυθοπλασία και το ντοκουμέντο. “Πιστεύω ότι το θέατρο είναι σημαντικό να είναι μέρος αυτού που συμβαίνει τώρα", επέμενε, δίνοντας το στίγμα.
Ακολουθώντας τον Μοχάμαντ Αλ Άταρ, που ζει και δουλεύει στο Βερολίνο, ο Αμπουσαάντα εργάζεται κι αυτός τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη αποκαλύπτοντας πως το επόμενο βήμα του θα είναι η ανάδειξη του ρόλου της Ευρώπης στον συριακό πόλεμο. Αναφερόμενος, τέλος, στους πρόσφυγες της πατρίδας του υπογράμμισε πως “είναι ευρωπαϊκό ζήτημα, που πρέπει να λυθεί κεντρικά".
