"Όταν οι Γερμανοί την τουφέκισαν, στις αρχές του καλοκαιριού του 1944, λίγο πριν από την απελευθέρωση, η Μαργαρίτα δεν είχε πατήσει ακόμα τα είκοσι χρόνια της. Το λιγνό κορμί της βάσταξε μ' απίστευτη αντοχή όλες τις κακουχίες της φυλακής, το στόμα της έμεινε κλεισμένο σ’ όλα τα μαρτύρια που μαθεύτηκε πως της κάνανε. Και στάθηκε μπροστά στο απόσπασμα χαμογελώντας το πικρό χαμόγελο της οικογένειας των Περδικάρηδων. (...) όταν σήκωσαν τα ντουφέκια, η μικρή Μαργαρίτα κούνησε το χέρι της κ’ είπε ένα ακατανόητο καληνύχτα, μάλιστα δεν είπε καληνύχτα, είπε ακριβώς 'καληνύχτα ντε...'".
Εμπνευσμένο από ένα εμβληματικό διήγημα του “Τέλους της μικρής μας πόλης” του Δημήτρη Χατζή, το “Καληνύχτα Μαργαρίτα” του Γεράσιμου Σταύρου παρουσιάζεται για πρώτη φορά από μεθαύριο Σάββατο 13 Οκτωβρίου στη Μονή Λαζαριστών του ΚΘΒΕ σε σκηνοθεσία Φώτη Μακρή.
Θεατρική μεταφορά του διηγήματος «Μαργαρίτα Περδικάρη», η ιστορία του έργου είναι τοποθετημένη στα χρόνια της κατοχής, σε μια μικρή επαρχιακή πόλη.
"Η οικογένεια Περδικάρη είναι μια τυπική εικόνα της μεγαλοαστικής επαρχίας. Ο συντηρητισμός, η απληστία, η απάτη, η συνενοχή, η αμοιβαιότητα στην κοινωνική πρόσοψη και η δυσπιστία στο 'εσωτερικό' τη χαρακτηρίζουν. Έχει διαβρωθεί από τα ίδια τα λάθη της, την αυτοϋπονόμευσή της", σημειώνει ο σκηνοθέτης για την παράσταση, όπου πρωταγωνιστούν ο Γιώργος Νινιός στον ρόλο του Περικλή Περδικάρη και η Κατερίνα Παπαδάκη στον ρόλο της Μαργαρίτας.
"Αυτό το σπίτι - θεσμός θα καταρρεύσει χτυπημένο από μέσα" εξηγεί. "Η νεαρή δασκάλα, το στερνοπαίδι της οικογένειας, η Μαργαρίτα, θα πυροδοτήσει τα εκρηκτικά... Όταν η Μαργαρίτα μυείται στην αντίσταση κατά των Γερμανών, είναι ώριμη να δεχτεί την έξοδο, τη διαφυγή από το περιβάλλον της. Τα επιχειρήματά της τα βρίσκει μέσα στο ίδιο της το σπίτι".
Το έργο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1967 από το Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο του Μάνου Κατράκη.
"Ο θάνατος της Μαργαρίτας είναι η νίκη της ζωής πάνω στη σήψη και τον θάνατο της κοινωνίας που τη γέννησε και η οποία συνειδητά την πρόδωσε. Το βιολογικό της τέλος σηματοδοτεί την αρχή του νέου κόσμου που θα αντικαταστήσει τον κόσμο του παρελθόντος. Η τελευταία σκέψη της Μαργαρίτας εκφράζει τον πόθο της και την ελπίδα ότι ο καλύτερος κόσμος για τον οποίο πεθαίνει είναι εφικτός... Ή μήπως όχι;..." αναρωτιέται καταλήγοντας ο Φώτης Μακρής.
