Μια πολυκύμαντη αδελφική σχέση βρίσκεται στο επίκεντρο του θεατρικού έργο «Ο Ένοικος», της Άννας Παντζέλη, που επιστρέφει για δεύτερο χρόνο από αύριο Κυριακή, στις 6.30 μ.μ., στο Θέατρο Αλκμήνη στα Πετράλωνα. «Διάλεξα την αδελφική, γιατί νομίζω ότι είναι μια πολύ ισχυρή σχέση, η οποία ωστόσο εδώ έχει φτάσει σε ένα τέλμα λόγω των κατηγοριών που έχει εξαπολύσει η μια αδελφή εναντίον της άλλης για μία σειρά δυσάρεστων γεγονότων που έχουν συμβεί ανάμεσα στα δύο πρόσωπα» μας λέει η συγγραφέας και ηθοποιός που συνσκηνοθετεί την παράσταση, όπως εξηγεί η ίδια, με τη συμπρωταγωνίστριά της Λίνα Μαρκάκη: «Με την Λίνα έχουμε την ίδια αντίληψη και τον ίδιο σεβασμό για το θέατρο. Όλη η δραματουργική επιμέλεια της παράστασης είναι κοινή, επί της ουσίας η μία σκηνοθετεί την άλλη».
Πρόκειται για ένα ψυχολογικό δράμα με τις καθημερινές τριβές αλλά και τις πικρές αλήθειες που κρύβει συνήθως μια συγγενική σχέση. Αφηγείται τη μονότονη και συνάμα αστεία ζωή της Μαρίας και της Στέλλας μέσα από την καθημερινότητά τους. Με αφορμή τα γενέθλια του ενοίκου τους Μάρκου, οι δύο αδελφές, που δεν τα κατάφεραν στη ζωή τους, αρχίζουν να ξετυλίγουν το παρελθόν τους και να αλληλοσπαράζονται.
«Δύο αδελφές - ναυάγια, που δεν κατάφεραν να πραγματοποιήσουν αυτά που ονειρεύονταν, επέστρεψαν στο πατρικό τους και άρχισαν να αλληλοκατηγορούνται» επισημαίνει η Α. Παντζέλη, αναφερόμενη σε ένα έργο όπου η οικογένεια, τα βιώματα, οι παιδικές κόντρες αλλά και οι ξεχωριστές μα και τόσο ίδιες ζωές τους γίνονται σκιές που τις καταδιώκουν αλλά και τις λυτρώνουν ταυτόχρονα. Οι δύο αδελφές θα διανύσουν «χιλιόμετρα ζωής» μέσα σε μια νύχτα για να καταλήξουν να σπάσουν ένα απόστημα χρόνων, που πονά το ίδιο και τις δύο. «Η μια αδελφή πληγώνει την άλλη για να γλύψει στο τέλος τις πληγές. Την ώρα που το απόστημα σπάει, λυτρώνονται και οι δύο» εξηγεί.
«Όσον αφορά τον Μάρκο, τον ένοικο που νοικιάζει ένα δωμάτιο, η μία αδελφή βλέπει τον γιο που δεν έκανε και η άλλη τον ερωμένο που επιθυμεί» διευκρινίζει η συγγραφέας και ξεχωρίζει μια σκηνή που αγαπά: «Έχουμε μια πολύ μικρή δίλεπτη παντομίμα που μας βαραίνει σαν γυναίκες και, παρόλο που τα έχουμε βρει με τον χρόνο και την ηλικία, πάντα κάτι μας πονάει, όπως η μοναξιά, αλλά και οι ρυτίδες» καταλήγει.
