Ο μύθος του Οιδίποδα είναι ο πιο διαδεδομένος, χάρη στις δυο τραγωδίες του Σοφοκλή αλλά και στη χρήση του από τον Ζίγκμουντ Φρόυντ, πατέρα της ψυχανάλυσης. Ξεκινώντας από την ανάγνωση του “Οιδίποδα Τύραννου”, ο Φρόυντ διατύπωσε τη θεωρία του “οιδιπόδειου”. ΄Οτι, το πλέγμα των ψυχικών παρορμήσεων του αγοριού βρίσκεται στην ασυνείδητη επιθυμία φόνου του πατέρα και ερωτικού σμιξίματος με τη μητέρα... Με εργαλείο τη θεωρία του, ο Φρόυντ επέστρεψε στην τραγωδία του Σοφοκλή για να την ερμηνεύσει.
Υπάρχουν και άλλες, διαφορετικές αναγνώσεις, με βασιμότερη του ανθρωπολόγου Ζαν Πιέρ Βερνάν, όπου η αμφιθυμία του Οιδίποδα δεν οφείλεται στην αντιπαλότητα με τον πατέρα, αλλά στη βίαιη απόσπασή του από τον μητρικό κορμό και την έκθεσή του ως βρέφους. Στο μητρικό - συζυγικό κρεβάτι και στην αγκαλιά της Ιοκάστης ο Οιδίπους ξαναβρίσκει τη ευτυχία της σάρκας που στερήθηκε τότε και την εκπλήρωση του αδήλωτου πόθου για τη γυναίκα - μάνα - ερωμένη. (Το ίδιο ισχύει για την Ιοκάστη.) Ο “Οιδίπους” δεν είναι δράμα χριστιανικό, είναι τραγωδία των αρχετύπων. Η σαρκική “αμαρτία” του Οιδίποδα δεν είναι ηθικολογικής τάξης, αλλά παραβίαση ενός “ταμπού”. Στην τραγωδία του Σοφοκλή όλα ξεκινούν από ένα σκοτεινό χρησμό, για να καταλήξουν στην αιματηρή, αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Ο βασιλιάς της Θήβας Λάιος έχει λάβει χρησμό, να μην ολοκληρώσει τον γάμο του με την Ιοκάστη. Επειδή είναι γραμμένο ότι ο γιός που θα γεννήσει προορίζεται να τον σκοτώσει και να παντρευτεί τη μάνα.
Ο πόθος νικάει και ο Λάιος προχωρεί, με συνέπεια τη γέννηση του Οιδίποδα. Το βρέφος παραδίδεται σε ένα βοσκό για να το εκαταλείψει στον Κιθαιρώνα, σώζεται όμως από έναν άλλο βοσκό που το προσφέρει στον άτεκνο βασιλιά της Κορίνθου. Ο ενήλικος Οιδίπους λαβαίνει παρόμοιο χρησμό και φεύγει από την Κόρινθο για να αποφύγει την εκπλήρωση. Σκοτώνει στο δρόμο το πατέρα του χωρίς να ξέρει. Στη Θήβα πραγματοποιείται... το υπόλοιπο του χρησμού... Ο Οιδίπους είναι ένα επιλεγμένο ιερό θύμα των θεών για να εξαγοράσει με το αίμα του το αίμα προγενέστερων αθώων θυμάτων. Δεν το ξέρει και αγωνίζεται να αποτρέψει τη μοίρα του. ΄Οταν το αντιλαμβάνεται την αποδέχεται σαν να ήταν επιλογή του. Δεν πρόκειται για ψυχαναλυτικό δοκίμιο ενοχής, αλλά για γήινη τραγωδία σάρκας, σπέρματος και αίματος.
Η σκηνοθεσία του Χρήστου Σουγάρη (κίνηση Φαίδρας Σούτου, μετάφραση Βασίλη Παπαβασιλείου) την έδωσε έτσι, ως συνέχεια του περσινού “Αίαντα”: γήινα και χωμάτινα. Με τους ήρωες όχι αφηρημένα σύμβολα, αλλά από σάρκα και αίμα. Μεταφερμένους σε χωροχρόνο οικείο και κοντινό, χωρίς να χάνουν το διαχρονικό στοιχείο, σε ύφος μετριασμένου ρεαλισμού. Με τον εξελισσόμενο ραγδαία ρολίστα Ντένη Μακρή, τη λεπταίσθητη, αισθαντική Νίκη Σερέτη, τον δυνατό Σαμουήλ Ακίνολα, με καλούς συμπαίκτες τους, Νίκο Γκέλια, Κώστα Λιάσκο, Μπέτυ Βακαλίδου, τους ικανούς τυπίστες Γρηγόρη Ποιμενίδη, Μιχάλη Μουλακάκη, και με τον Γιώργο Ψυχογιό, ένα “διαμαντάκι”.
Το ευρηματικό σκηνικό, του Αριστοτέλη Καρανάνου, τα όμορφα κοστούμια, της Αλεξάνδρας Σιάφκου. Λειτουργικοί φωτισμοί του Τάσου Παλαιορούτα, μουσική του Γιώργου Χριστιανάκη.
