Για ένα έργο που αγαπά πολύ και έναν συγγραφέα που τον χαρακτηρίζει εφάμιλλο των δικών μας τραγικών, του Σαίξπηρ και του Τσέχωφ, μας μιλά ο Γιάννης Αναστασάκης, που σκηνοθετεί το “Περιμένοντας τον Γκοντό” του Σάμιουελ Μπέκετ, το οποίο κάνει αύριο πρεμιέρα στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. “Ασχολήθηκα με πολλή αγάπη και λαχτάρα με το κείμενο που αν και γραμμένο πριν εβδομήντα χρόνια, πιστεύω ότι μιλάει ακόμα για το σήμερα. Νομίζω ότι ο άνθρωπος, τουλάχιστον στην Ευρώπη, από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά, ζει με την αναμονή της ευτυχίας” σημειώνει ο καλλιτεχνικός διευθυντής της δεύτερης κρατικής σκηνής της χώρας.
Το έργο κατατάχθηκε στο λεγόμενο «Θέατρο του Παραλόγου». Θα μπορούσε να είναι μια κλοουνερί, ένα νούμερο στο τσίρκο, μια πραγματεία για την ανθρώπινη ύπαρξη, ένα δοκίμιο γραμμένο στον 21ο αιώνα που διανύουμε, μια κωμωδία που... παρωδεί την τραγωδία του ανθρώπινου είδους από την εμφάνισή του ώς σήμερα.
“Ο Μπέκετ έφτασε να γράψει το συγκεκριμένο έργο για να μιλήσει για τη μοναξιά του ανθρώπου και για την αναμονή μιας λύσης, ελπίζοντας ότι αυτή η λύση θα τον κάνει να ευτυχήσει. Ωστόσο, ο άνθρωπος περιμένει, ακόμα και σήμερα, αυτή τη λύση”.
Ο Γ. Αναστασάκης αναφέρεται στον ρυθμολογία του έργου προσθέτοντας πως “υπάρχει ακόμα και στη γλώσσα μια μουσική παρτιτούρα που πρέπει να τηρήσεις, μια εναλλαγή παιχνιδιών με φιλοσοφικές απόψεις που ακολουθούν οι βασικοί πρωταγωνιστές, υπάρχουν νούμερα και η εισβολή ενός αγοριού που, αν θέλετε, είναι και η δική μου πινελιά, καθώς το ερμηνεύει ο Φούλης Μπουντούρογλου, ένας μεγάλος άνθρωπος, καθώς ήθελα να δείξω ότι το αγόρι αυτό γερνάει και προχωράει μέσα στον χρόνο μαζί με το έργο”.
Στο έργο βρίσκονται μετέωροι σε ένα έρημο τοπίο ο Βλαδίμηρος και ο Εστραγκόν, που μιλούν, σιωπούν και περιμένουν τον Γκοντό που υποσχέθηκε πως θα έρθει.
“Ο Γκοντό δεν έρχεται ούτε στη δική μας παράσταση” ομολογεί ο σκηνοθέτης. “Ιδεολογικά πιστεύω ότι θα έπρεπε να πάμε να τον συναντήσουμε τον Γκοντό, να τον αναγκάσουμε να μας πει, αν έχει κάτι να μας πει, αν έχει να προτείνει κάποια λύση, κι αν πρέπει να κυνηγήσουμε την ευτυχία και όχι να την περιμένουμε”.
Στη σκηνή υπάρχει μόνο ένα δέντρο, ξερό, που στο δεύτερο μέρος βγάζει κάποια φύλλα. Και οι άνθρωποι παραμένουν εκεί, παρόλο που συνεχώς λένε να φύγουν.
“Τελευταία εικόνα είναι όταν οι βασικοί ήρωες πιάνουν ο ένας το χέρι του άλλου και μείνουν μαζί εκεί ακίνητοι, όπως δύο παιδιά που πηγαίνουν σχολείο ή ένα ζευγάρι που βγήκε βόλτα και παγώσαμε την εικόνα του” σχολιάζει ο Γιάννης Αναστασάκης, υπογραμμίζοντας πως “ο Μπέκετ αγαπά βαθιά τον άνθρωπο και μας δίνει πολλές ευκαιρίες και να συγκινηθούμε και να γελάσουμε, βλέποντας προβολές και δικών μας συμπεριφορών πάνω στη σκηνή”.
Στην παράσταση, που ανεβαίνει σε μετάφραση Μίνωα Βολανάκη, τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι του Κέννυ ΜακΛέλλαν, η μουσική σύνθεση του Μάνου Μυλωνάκη, η επιμέλεια κίνησης του Δημήτρη Σωτηρίου, οι φωτισμοί του Βασίλη Παπακωνσταντίνου και πρωταγωνιστούν οι Γιώργος Καύκας, Παναγιώτης Παπαϊωάννου, Θανάσης Ραφτόπουλος, Κωνσταντίνος Χατζησάββας και Φούλης Μπουντούρογλου.
