Μια παράσταση διαφορετική από τις άλλες, καθώς οι θεατές, εξοπλισμένοι με ειδικά γυαλιά που δεν τους επιτρέπουν να βλέπουν τους ηθοποιούς αλλά μόνον να τους ακούν, παρακολουθούν το "Περί Τυφλότητας" του Ζοζέ Σαραμάγκου που παρουσιάζεται στο Θέατρο Bios της οδού Πειραιώς. Μια ειδική συνθήκη που μπορεί να παραξενεύει στην αρχή, αλλά βάζει τον θεατή άμεσα και γρήγορα στη θέση των χαρακτήρων του έργου που βιώνουν μια παράξενη τύφλωση, μετά τη μόλυνσή τους από έναν περίεργο ιό που δημιουργεί κρούσματα μιας ιδιαίτερης λευκής τυφλότητας, τα οποία αρχίζουν να παίρνουν τη μορφή επιδημίας.
Οι τυφλοί απομονώνονται σε εγκαταλελειμμένα κτήρια που μοιάζουν με στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μια ομάδα θα προσπαθήσει να επιβιώσει όταν έρθει αντιμέτωπη με άλλη βίαιη ομάδα τυφλών και αρχίσει έτσι ένας αγώνας για την επιβίωση.
Το "Περί Τυφλότητας" είναι μια παράσταση που προσπαθεί να φέρει στην επιφάνεια τα σκοτεινότερα αλλά και φωτεινότερα χαρακτηριστικά της ανθρώπινης φύσης. Πρόκειται για μια ιστορία - κοινωνικό πείραμα, όπως τα περισσότερα βιβλία του Ζοζέ Σαραμάγκου, μας εξηγεί ο νέος σκηνοθέτης Αλέξανδρος Ραπτοτάσιος, που είχε την ιδέα να κάνει το έργο του σημαντικού λογοτέχνη θεατρική παράσταση βιωματικού τύπου. Το έργο παρακολουθεί τον αγώνα επιβίωσης μιας ομάδας τυφλών σε ακραίες συνθήκες, σε μια χώρα που καταρρέει συστημικά αλλά και ηθικά.
“Η εμπειρία για το κοινό είναι ιδιαίτερη, διότι το μεγαλύτερο μέρος της παράστασης το ακούνε, το μυρίζουν και το αισθάνονται γύρω τους χωρίς να μπορούν να δουν τίποτα. Δηλαδή μπαίνουν με κάποιο τρόπο στον ρόλο του μολυσμένου πληθυσμού αυτής της χώρας”, επιβεβαιώνει ο σκηνοθέτης.
“Μέσα από την ιστορία αυτής της ομάδας αγνώστων τυφλών βλέπουμε τη σύγκρουση του ατομικού και του συλλογικού και αυτό είναι που θέλουμε να δώσουμε πιο έντονα, εντάσσοντας το κοινό στον χώρο της θεατρικής δράσης. Είναι επιλογή του καθενός τελικά πώς θα αντιδράσει σε μία κρίση, αν θα γίνει εκμεταλλευτής ή εκμεταλλευόμενος, αν θα δεχτεί μια κατάσταση ως έχει ή θα αντισταθεί για να την αλλάξει”, προσθέτει ο Α. Ραπτοτάσιος επισημαίνοντας πως “η ιστορία έχει μια τόσο επική προοπτική που η δραματοποίησή της με έναν κλασσικό τρόπο θα ήταν ανεπαρκής μπροστά στο μέγεθος της εξαθλίωσης αλλά και της ανθρωπιάς που αισθάνεται κάποιος όταν διαβάζει το βιβλίο. Θέλουμε να ενεργοποιήσουμε τη φαντασία του κοινού στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό χωρίς να εκβιάζουμε τα συναισθήματά του. Θέλουμε να του δώσουμε την πλήρη εικόνα και τη διαδρομή κάθε χαρακτήρα και έπειτα τον χώρο για να αντιδράσει όπως επιθυμεί ο καθένας”.
Ο σκηνοθέτης ζει και δουλεύει στο Λονδίνο με την ομάδα του Ferodo Bridges, ενώ η ηθοποιός Βίκυ Κυριακουλάκου είναι συνεργαζόμενη σκηνοθέτης και παρούσα στην παράσταση.
Ο ίδιος επέλεξε, όπως μας λέει, το συγκεκριμένο κείμενο, καθώς πιστεύει πως αφορά την εποχή και τη χώρα. Όσον αφορά τον τρόπο που επέλεξε να σκηνοθετήσει, πιστεύει πως το κοινό πρέπει να τοποθετείται σε πραγματικές καταστάσεις και σκηνικές συνθήκες που θα το αναγκάσουν “να γευτεί κάποιο στοιχείο της ιστορίας”.
Έχοντας εμπειρία από αντίστοιχες παραγωγές στο Λονδίνο, υποστηρίζει πως “το εμπειρικό/βιωματικό θέατρο είναι κάτι πολύ οικείο" για τον ίδιο και δεν θεωρεί “πως είναι μόδα αλλά αντίδραση στην αστική αποξένωση".
