«Όταν τα πράγματα ξεφεύγουν από το μέτρο κι όταν υπάρχουν ακραία πάθη, οι άνθρωποι του πνεύματος πρέπει να τακτοποιούν τα θέματα βάζοντάς τα σε τάξη. Η τέχνη του θεάτρου βασίζεται πάρα πολύ στο να μπαίνεις στη θέση του άλλου. Δουλειά του συγγραφέα, του ηθοποιού, του σκηνοθέτη είναι ακριβώς να δει πώς σκέφτεται ο άλλος".
Αυτά ανέφερε μεταξύ άλλων στην “Αυγή” ο Ισπανός θεατρικός συγγραφέας Ιγνάθιο δελ Μοράλ όταν είχε επισκεφθεί τον περασμένο Αύγουστο την Αθήνα για να παρευρεθεί στις πρόβες του έργου του “Φυλακισμένες” που παρουσιάζεται στο Θέατρο Vault σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά.
Ο συγγραφέας θα παρευρεθεί απόψε και αύριο στην επίσημη πρεμιέρα και θα συζητήσει στη συνέχεια με το κοινό. Στη συζήτηση θα υπάρχει διαδοχική μετάφραση στα ελληνικά από τη μεταφράστρια του έργου Μαρία Χατζηεμμανουήλ.
Γραμμένες από κοινού με τη Βερόνικα Φερνάντεθ, οι "Φυλακισμένες" μοιάζει να διατρέχουν όλη τη σύγχρονη Ιστορία και να αναζητούν τη ρίζα των προβλημάτων που ταλανίζουν την Ισπανία. Όλα είναι παρόντα, από τον Φράνκο έως την αντίσταση, τον εμφύλιο και τον καθολικισμό που βασιλεύει.
Μια πινακοθήκη χαρακτήρων, από την κομμουνίστρια και την αναρχική έως την τσιγγάνα και τη μοιχαλίδα, συμβιώνουν σε μια γυναικεία φυλακή σε κάποια επαρχία της ισπανικής ενδοχώρας στα τέλη της δεκαετίας του 1940, αμέσως μετά τη λήξη του ισπανικού εμφυλίου και την επιβολή της δικτατορίας του Φράνκο.
Μια φορά κάθε δέκα χρόνια ο επίσκοπος της περιοχής ζητάει από την κυβέρνηση να δώσει χάρη σε μία κρατούμενη και η κυβέρνηση πάντα ικανοποιεί αυτό το αίτημα. Στη φυλακή εκτίουν την ποινή τους δέκα κρατούμενες, από τις οποίες οι οκτώ ελπίζουν -η καθεμιά για τους λόγους της- πως θα της δοθεί χάρη. Στη φυλακή ζουν και οι τρεις μοναχές, οι οποίες εκτελούν χρέη δεσμοφύλακα.
«Όταν γράφω, δεν βάζω στόχο το μεγάλο θέμα, αλλά το εντοπίζω σε έναν μικρόκοσμο και εκεί αρχίζω να το αναλύω, να βλέπω τις συνθήκες που το γέννησαν. Τα πρόσωπα και οι ήρωές μου ζουν σε ένα περιβάλλον, βλέπω τις μεταξύ τους συναισθηματικές, πολιτικές, οικονομικές σχέσεις και προσπαθώ να καταδείξω αυτό που θέλω κάθε φορά. Έτσι σιγά-σιγά τα πρόσωπα και οι χαρακτήρες αποκτούν δική τους ζωή και προοπτικά τους τοποθετώ μέσα στις δικές μου ιδέες και ανησυχίες. Έτσι όπως συμβαίνει πάντα με τη συγγραφή» υποστηρίζει.
Η Εκκλησία και η Ακροδεξιά
Εξαιρετικό ενδιαφέρον έχει η ανάλυση που ο Ιγνάθιο δελ Μοράλ κάνει σχετικά με τον καθολικισμό στην Ισπανία, καθώς είναι ένα από τα στοιχεία της θεματολογίας του.
«Όταν όλοι ήταν καθολικοί και πίστευαν, η Εκκλησία δεν είχε κανένα πρόβλημα. Τώρα όμως που τα πράγματα έχουν αλλάξει, άρχισε να περνά στην άμυνα, αλλά και στην επίθεση, ανησυχεί. Η Εκκλησία, που είχε βοηθήσει πάρα πολύ τον Φράνκο να ανέλθει στην εξουσία, είχε ονομάσει σταυροφορία τη στήριξη αυτή. Ο ίδιος το ανταπέδωσε, παραχωρώντας της πάρα πολύ μεγάλα προνόμια.
Κάθε φορά που κάποια κυβέρνηση θέλει να περικόψει μέρος των προνομίων, η Εκκλησία ακονίζει τα νύχια της και κανείς δεν την ακουμπά, με αποτέλεσμα οι πιο συντηρητικοί και σκληροπυρηνικοί καθολικοί να έχουν συσπειρωθεί ακόμα περισσότερο και να κάνουν πολύ αισθητή την παρουσία τους, καθώς έχουν επίσης συμμαχήσει με την Ακροδεξιά. Συνεχίζουν μάλιστα να μιλάνε για καταδίωξη και να λένε πως η Εκκλησία βρίσκεται υπό διωγμό».
Ο Ιγνάθιο δελ Μοράλ μας αποκαλύπτει πως το θέατρο και οι άνθρωποί του ήταν παρόντες ακόμα και στη μεγάλη κινητοποίηση των Αγανακτισμένων λέγοντας πως «το πρώτο κύμα όσων ξεκίνησαν τις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας στην Ισπανία ήταν πολύ νέοι, κυρίως φοιτητές και άνεργοι, και ανάμεσά τους υπήρχαν και κάποιοι συγγραφείς θεάτρου που βρίσκονταν στις ίδιες ηλικίες, οι οποίοι έδωσαν ένα στίγμα με κάποια έργα που έγραψαν, ωστόσο στην πλειονότητά τους ήταν απόντες”.
“Τώρα ήρθε η ώρα που γράφονται έργα εμπνευσμένα από κείνες τις μέρες. Το θέατρο είναι μια τέχνη που μπορεί και αναλύει πάρα πολύ τα πράγματα. Όλα αυτά τα βίαια που συσσωρευμένα εκπέμπονται από παντού η τέχνη πρέπει να τα βάζει σε ένα κανάλι και να τους δίνει έναν δρόμο, μια διέξοδο, για να μπορέσει να τα αναλύσει στη συνέχεια με βάση τη λογική» καταλήγει.
