“'Η Κυρία Κούλα' έχει χαρακτηριστεί το πιο ονειρικό έργο του Κουμανταρέα, φέρει κάτι κινηματογραφικό στην αφήγησή του, σαν ο συγγραφέας να σκηνοθετεί τις λέξεις, έτσι βλέπεις εικόνες, κάτι που ακολουθεί και η παράσταση. Οι λέξεις, οι αλλαγές, οι τόνοι, οι ρυθμοί μοιάζουν σαν να σκηνοθετούν αυτά που θα δεις μπροστά σου και θα φανταστείς σαν εικόνα διαβάζοντας”.
Με αυτά τα λόγια περιγράφει την παράσταση η ηθοποιός Μαρία Ζορμπά, η οποία, βασισμένη στο έργο του Μένη Κουμανταρέα “Η Κυρία Κούλα”, παρουσιάζεται κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στο Faust της οδού Καλαμιώτου στο ιστορικό εμπορικό κέντρο της Αθήνας.
Η νουβέλα περιγράφει τη συνάντηση μιας γυναίκας ώριμης, συντηρητικής, παντρεμένης και μητέρας δύο παιδιών με έναν ανέμελο νέο φοιτητή σ’ ένα βαγόνι του Ηλεκτρικού, στη διαδρομή από το Θησείο έως την Κηφισιά. Με ενδιάμεσους σταθμούς το Μοναστηράκι, όπου ανεβαίνει εκείνη, και τον Άγιο Νικόλαο, όπου διατηρεί γκαρσονιέρα εκείνος, πλέκεται η ερωτική τους ιστορία. Γύρω υπάρχουν η χαοτική Αθήνα και η ανελέητη καθημερινότητά της. Μια ιστορία απλή με ήρωες συνηθισμένους, που τολμούν να κάνουν, για λίγο, το όνειρο πραγματικότητα.
Η παράσταση, όπως εξηγεί η ηθοποιός, εστιάζει σε κάποιες λεπτομέρειες μέσω μιας κάμερας και του φακού της, επιχειρώντας να κάνει τους θεατές να μπουν για λίγο στη θέση των επιβατών του βαγονιού μέσα στο οποίο οι δυο πρωταγωνιστές συναντιούνται κι ερωτεύονται. Αυτές οι λεπτομέρειες που κινηματογραφούνται προβάλλονται πάνω στον τοίχο ή την κουρτίνα που υπάρχει στην σκηνή. “Κυνηγάμε κατά κάποιον τρόπο το βλέμμα του θεατή του βαγονιού, σαν οι θεατές να είναι λίγο και οι συνεπιβάτες της ιστορίας” υπογραμμίζει.
“Η Έφη Θεοδώρου έχει δημιουργήσει μια λίγο ασφυκτική ατμόσφαιρα με τους θεατές να είναι πολύ κοντά στους ηθοποιούς σαν ένα γεμάτο βαγόνι και πίσω υπάρχει ένας μεγάλος ανοιχτός χώρος που είναι ο χώρος της μνήμης, του ονείρου της συνεύρεσης των δυο προσώπων” σημειώνει.
Την “Κυρία Κούλα" την είχαν διαβάσει πέρυσι η Μαρία Ζορμπά και ο Γιάννης Νιάρος στο πλαίσιο της ενότητας Αναλόγιο του Εθνικού Θεάτρου στο Κοντέινερ της Φωκίωνος Νέγρη, γειτονιάς του Κουμανταρέα. Κάτι που είχε αρέσει τόσο σε συντελεστές όσο και σε κοινό, με αποτέλεσμα να δημιουργήσουν “μια παράσταση που μας αφορά”.
Η Μαρία Ζορμπά μιλάει για ένα έργο που συνεχίζει να συγκινεί και να αγαπιέται το δυνατό μοντέλο που προβάλλει, αυτό της ερωτικής σχέσης μιας μεγαλύτερης γυναίκας με έναν μικρότερο άνδρα.
“Ακολουθούμε μια καθημερινή γυναίκα που προσπαθεί να ξεφύγει από την ύπνωση, από όλα αυτά που τη ματώνουν, και να ξυπνήσει τον εαυτό της και να αισθανθεί και πάλι ζωντανή. Βουτάει σε αυτή την ιστορία, παρασύρεται από τον νεαρό και στη συνέχεια περνά μέσα από δρόμους πιο εσωτερικούς, μέσα από πιο υπαρξιακά ερωτήματα, αναρωτιέται για τη ζωή, τον θάνατο και τον θεό και ουσιαστικά βγαίνει μέσα από αυτήν τη σχέση με ένα καινούργιο βλέμμα για την ζωή της και τον κόσμο γύρω της”.
Ο τρίτος παίκτης πάνω στη σκηνή, που κινηματογραφεί ζωντανά σημεία της παράστασης τα οποία στη συνέχεια προβάλλονται σε μια οθόνη, μοιάζει σαν να είναι λίγο παρατηρητής και συγγραφέας της ιστορίας.
Ο Μένης Κουμανταρέας έγραψε την "Κυρία Κούλα" στα τέλη της δεκαετίας το 1978 και πολύ γρήγορα το πιο μικρό σε λέξεις βιβλίο του αγαπήθηκε από το κοινό έχοντας μεγάλη απήχηση. Ο συγγραφέας επεξεργάζεται τα δικά του προσωπικά συναισθήματα στις συχνές, εκείνη την περίοδο, διαδρομές του με τον Ηλεκτρικό, έτσι η νουβέλα αυτή κρύβει μέσα της πολλά προσωπικά του βιώματα.
Καταγράφει με μοναδικό τρόπο την περιπέτεια του έρωτα ανάμεσα σε δύο πρόσωπα κοινωνικά και ηλικιακά αταίριαστα, που όμως τολμούν να σπάσουν τα κοινωνικά πρότυπα και να διεκδικήσουν έναν χώρο για το όνειρο μέσα στους ρυθμούς της επανάληψης που έχει η καθημερινότητα: διαδρομές, στάσεις, αναχωρήσεις, ο δημόσιος κι ο αυστηρά ιδιωτικός χώρος, συγκρούσεις και συμφιλιώσεις.
Πρόκειται για μια ιστορία για το μυστήριο του έρωτα, τον φόβο των γηρατειών και του θανάτου, την απόπειρα "να μην είναι η μοναξιά η μόνη φυσική κατάσταση του ανθρώπου".
