“Ο Τσέχωφ είναι ένας από τους πιο αγαπημένους μου συγγραφείς ακριβώς επειδή είναι από τους πολύ δύσκολους να αποκρυπτογραφήσει κανείς” ομολογεί ο σκηνοθέτης Γιάννης Χουβαρδάς με αφορμή τον “Γλάρο” που παρουσιάζεται στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Σημειώνει πως οι χαρακτήρες του είναι “πάρα πολύ ευάλωτοι και αυτό που τους χαρακτηρίζει είναι η αποτυχία. Είναι πάρα πολύ κοντά μας αυτό, πολύ ανθρώπινο, καθώς αυτό που χαρακτηρίζει τον άνθρωπο είναι η αποτυχία και όχι η επιτυχία. Αν ο δρόμος είναι στρωμένος μόνο με επιτυχίες, ο άνθρωπος παύει να είναι άνθρωπος και γίνεται κάτι άλλο. Κι όταν έρχεται μια πολύ μεγάλη αποτυχία και τον χτυπάει, αυτή είναι η πιο εκτυφλωτική έλξη στο έργο”.
Έργο που καθιέρωσε τον Τσέχωφ ως θεατρικό συγγραφέα στη συνείδηση κοινού και κριτικής, ο «Γλάρος» θίγει τις σχέσεις, τα κίνητρα, την ψυχολογία και τις διεκδικήσεις ανθρώπων που αγαπούν, υπηρετούν ή θέλουν να υπηρετήσουν την τέχνη μέσω της συγγραφής και του θεάτρου. Γύρω τους περιστρέφονται οι άνθρωποι της καθημερινότητας που προσπαθούν να ξεπεράσουν τα αδιέξοδα της ζωής τους.
“Όλοι οι ήρωες του 'Γλάρου' είναι ανθρώπινες αποτυχίες, γι' αυτό γίνονται πάρα πολύ ελκυστικοί ως ρόλοι, ως ψυχοσυνθέσεις και ως διαδρομές που θέλεις να ανακαλύψεις, κάτι που ποτέ δεν εξαντλείται. Μοιάζουν αντανακλάσεις των αποτυχιών του καθενός μας. Οι ρόλοι έχουν ρωγμές κι αυτό είναι πολύ ελκυστικό για έναν σκηνοθέτη” σχολιάζει.
Ρωτώντας τον ποιο είναι το προσωπικό του αποτύπωμα στην παράσταση, ο Γιάννης Χουβαρδάς διευκρινίζει πως ο Τσέχωφ δεν σου επιτρέπει να κάνεις μεγάλες παρεμβάσεις, “γιατί αυτομάτως αλλοιώνεται και ανατρέπεται το DNA του έργου, καταστρέφεται ο πυρήνας της σύλληψής του, που είναι πως τα πράγματα δεν κατασκευάζονται, καθώς είναι και υπάρχουν. Γι' αυτό επέλεξα να είμαι όσο λιγότερο παρεμβατικός γίνεται”, προσθέτει. Μοναδικό σκηνικό στοιχείο σε μια άδεια από αντικείμενα σκηνή είναι ένα υλικό διαφανές, που αφήνει τα πράγματα να φαίνονται και πολλές φορές είναι σαν να μην υπάρχουν, σαν μια αυλαία που παίρνει διάφορες μορφές και χρήσεις μέσα στην παράσταση. Με κοστούμια σχεδιασμένα κατά τέτοιον τρόπο ώστε να μην απασχολούν κι ένα μουσικό κομμάτι κυριαρχεί και ακούγεται σε διάφορες επεξεργασίες.
“Προσπάθησα να οπισθοχωρήσω και να δώσω το προβάδισμα στο έργο και τους ηθοποιούς κάνοντας πολύ λεπτές επεμβάσεις εκεί όπου θεωρούσα ότι χρειαζόταν. Το έργο και ο θεατής είναι ενώπιος ενωπίω με έναν πολύ διαφανή μεσάζοντα, τον ηθοποιό και ό,τι υπάρχει γύρω του” καταλήγει ο Γιάννης Χουβαρδάς.
