Μετά τη “Νέκυια”, που παρουσιάστηκε στην Επίδαυρο με ηθοποιούς του θεάτρου Νο, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επανέρχεται στο είδος, επιλέγοντας να ανεβάσει από την Πέμπτη 16 Νοεμβρίου στην Εναλλακτική Σκηνή της Λυρικής ένα έργο της παράδοσης του Νο, με τίτλο “Tο τραγούδι της αιώνιας θλίψης”, σε μουσική Φίλιππου Τσαλαχούρη και τη Ρένη Πιτακή στην πρωταγωνιστική ερμηνεία του Πνεύματος της πριγκίπισσας Υο-κι-χι.
Κρίσιμο συστατικό της σύνθεσης, ο Χορός, αποτελείται από έξι άτομα και ολοκληρώνει φωνητικά την αφήγηση.
Το έργο αποδίδεται στον συγγραφέα Komparu Zenchiku που θεωρείται απ’ τους σημαντικότερους ποιητές, σκηνοθέτες, ηθοποιούς και θεωρητικούς στην ιστορία του θεάτρου Νο.
Σύμφωνα με τον μύθο, η εξαιρετικής ομορφιάς πριγκίπισσα Υο-κι-χι έχασε τη ζωή της στην κοιλάδα Μπέγκαϊ. Ο αυτοκράτορας της Κίνας Γκένσο, συντετριμμένος από την απώλεια, αναθέτει σε έναν Μοναχό του Ταό να αναζητήσει τον τόπο που κατοικεί το πνεύμα της. Με τη βοήθεια ενός Χωρικού, ο Μοναχός φθάνει στην Κατοικία της Μεγάλης Αγνότητας. Όταν εκείνος πρέπει να φύγει, εκείνη καταρρέει και μένει στον πύργο της Αιώνιας Ζωής.
“Τον όγδοο μ.Χ. αιώνα, οι ευγενείς της ιαπωνικής αυλής επινόησαν την τέχνη του τσαγιού και μια τέχνη για να 'αφουγκράζονται το θυμίαμα'. Έκτοτε, η υπέροχη τέχνη του υπαινιγμού, της μεταφοράς ή, πιο σωστά, η αγάπη για το υπαινικτικό στην Τέχνη βρίσκεται βαθιά στις ρίζες του θεάτρου Νο”, λέει ο Μιχαήλ Μαρμαρινός γι' αυτό το είδος δραματικής ποίησης, “τόσο πρωταρχικής και θεμελιώδους, τόσο έντονης και σχεδόν τόσο όμορφης όσο το αρχαίο ελληνικό δράμα του πέμπτου αιώνα των Αθηνών”.
Ο δημοφιλής σκηνοθέτης μιλά για “αριστουργήματα ανθρώπινης λεπτότητας, ποίησης, αξιοπρέπειας και αφαίρεσης, που μοιάζουν συχνά στα μάτια του δυτικού θεατή μικρά και ανολοκλήρωτα - ενώ τα ίδια είναι απόλυτα πλήρη στη σύνθεσή τους. Ο λόγος είναι απλός: συχνά, η κρίσιμη σκηνή στηρίζεται πολύ περισσότερο σε έναν χορό από ό,τι στις λέξεις”.
Ο Μ. Μαρμαρινός χαρακτηρίζει το έργο “ένα ελάχιστο κόσμημα καθαρής ποίησης, μια επιτομή αφαίρεσης και ουσίας, η μικρότερη πέρλα από τον θησαυρό κάποιου μακρινού μας Πριάμου, ικανή να περικλείει και να υπαινίσσεται μέσα στον ελάχιστο όγκο της όλα τα είδη αξιών ή αρχών για το τι μπορεί να είναι μουσική, αφήγηση, χορός, ποίηση, θέατρο, χειρονομία. Διαποτισμένοι από την πρόζα, καταφεύγουμε συχνά στο 'συναίσθημα' για να συναντήσουμε την ψευδαίσθηση μιας εσωτερικής συνέχειας, μιας αρχέγονης πρωταρχικής μνήμης που λέγεται μουσική και που από εκεί καταγόμαστε. Το Νο είναι μια αστραφτερή μυστική δίοδος προς τις πηγές και ανεπιφύλακτα προς το έπος και το αρχαίο δράμα. Είναι μια τέχνη, πάνω στην τέχνη της ζωής και της επανάληψής της”.
Η παράσταση θα ανέβει 16, 17, 22, 23, 29, 30 Νοεμβρίου και 1, 6, 7, 8, 9, 10, 13, 14, 15 και 16 Δεκεμβρίου.
