Live τώρα    
23°C Αθήνα
ΑΘΗΝΑ
Ελαφρές νεφώσεις
23 °C
21.7°C24.7°C
3 BF 55%
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Ελαφρές νεφώσεις
23 °C
19.7°C24.9°C
1 BF 41%
ΠΑΤΡΑ
Αίθριος καιρός
20 °C
19.4°C21.6°C
4 BF 61%
ΗΡΑΚΛΕΙΟ
Σποραδικές νεφώσεις
21 °C
20.4°C20.8°C
2 BF 68%
ΛΑΡΙΣΑ
Αίθριος καιρός
24 °C
23.9°C24.0°C
3 BF 33%
Θεατρικό Αναλόγιο 2017 στο Θέατρο Τέχνης της οδού Φρυνίχου
  • Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς
  • Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
Εκτύπωση

Θεατρικό Αναλόγιο 2017 στο Θέατρο Τέχνης της οδού Φρυνίχου

Του Λέανδρου Πολενάκη

Η προβολή του σύγχρονου ελληνικού έργου και η στήριξη των νέων συγγραφέων αποτελεί καταστατικό σκοπό του Θεατρικού Αναλόγιου στο Θέατρο Τέχνης της οδού Φρυνίχου, που συνεχίζει επάξια την παράδοση του αείμνηστου Κάρολου Κουν. Από τις ελληνικές παραστάσεις που είδα, καταγράφω:

Φύκι στον βυθό”, της Πέννυς Φυλακτάκη. Ένα καλογραμμένο ψυχολογικό «θρίλερ» γύρω από την προβληματική διαθήκη ενός αινιγματικού, ιδιόρρυθμου παππού. Και ένας γρίφος που καλούνται να λύσουν οι επίδοξοι κληρονόμοι του. Το αστάθμητο στοιχείο του χρόνου είναι ο άξονας γύρω από τον οποίο εκτυλίσσεται το έργο και η δύναμη που κινεί τα πρόσωπά του, κεντρίζοντας τις βαθιές επιθυμίες, απογυμνώνοντας την ανάγκη τους να υπάρξουν από σάρκα και όνειρο. Μέχρι το πρωτότυπο, ανατρεπτικό τέλος. Σκηνοθετημένο «σωστά» σε οικείους, γοργούς ρυθμούς από τον Κωνσταντίνο Μάρκελλο. Με τους Κώστα Καζανά, Νεκταρία Γιαννουδάκη, Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου, Γιώργο Σαββίδη. (Επιμέλεια κοστουμιών Μαρίας Καραθάνου, μουσική Αντώνη Παπακωνσταντίνου.

Όταν ο Καραγκιόζης συνάντησε τη Μέρκελ στα Εξάρχεια”, του Γιάννη Σολδάτου. Ένα παιγνιώδες έργο και μια άκρως ευφυής σάτιρα στο γνωστό ύφος του συγγραφέα, ίσως το καλύτερο και το πιο εύστοχο από όσα μας έχει παρουσιάσει ώς τώρα. Μια γραφή γελαστική και μια απόδοση σκηνική ξεκαρδιστική (σκηνοθεσία του Δημήτρη Παντελιά). Με τον εξαίρετο Γεράσιμο Γεννατά (Καραγκιόζης) και με τους πολύ καλούς Ευγενία Αποστόλου, Τατιάνα Παπαμόσχου, Αυγουστίνο Ρεμούνδο, Ιωσήφ Ιωσηφίδη, Μαριάννα Λαμπίρη, Σπύρο Βάρελη, Ιωάννη Στρατάκη, Έλλη Μπόμπολη. Κλέαρχο Παπαγεωργίου. Κοστούμια Ιωάννα Τσάμη, μουσική Πανίνος Δαμιανός.

Ερήμην” του ποιητή Πάνου Κυπαρίσση σε σκηνοθεσία του ίδιου. Δραματοποίηση της περιπλανώμενης ζωής μιας γυναίκας στην περίοδο του εμφύλιου, που βρέθηκε πολιτική πρόσφυγας. Ένα έργο λυρικό, χτισμένο με λέξεις, ποίηση που αναπτύσσεται σε θέατρο μέσα από μια διαδικασία ομόκεντρων κύκλων που όλο απλώνουν, σαν να έχεις ρίξει πέτρα σε σκοτεινό νερό... Το στηρίζει καίρια και συγκινητικά η ηθοποιός Βασιλική Σκάλκου.

Αφιέρωμα στον Νίκο Καζαντζάκη, «Δον Κιχώτης». Σε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες βραδιές του Φεστιβάλ, ο Σπύρος Βραχωρίτης (σκηνοθεσία) και η Σίσυ Παπαθανασίου (μοντάζ) παρουσίασαν αποσπάσματα από τον ημιτελή κινηματογραφικό «Δόν Κιχώτη» του Όρσον Ουέλς, παράλληλα με απαγγελία αποσπασμάτων από το άγνωστο, αδημοσίευτο μέχρι σήμερα σενάριο του Νίκου Καζαντζάκη για τον Κιχώτη. Τα δύο δένουν άριστα, σε ένα θέαμα-ακρόαμα υψηλής αισθητικής και πνευματικής αξίας.

Και τώρα τι κάνουμε;” του Βαγγέλη Χρόνη. Μια γλυκόπικρη «δραματική κωμωδία», όπου ο θεατής δεν ξέρει αν πρέπει να γελάσει ή να κλάψει με τον μονόλογο ενός άντρα που μόλις έχασε την επί πολλά έτη σύζυγό του και τώρα την «πενθεί». Ένα κείμενο βιτριολικό, με τέλος «ευριπιδικό». Η καλή σκηνοθεσία είναι του Μάνου Καρατζογιάννη. Ερμηνεύει με το μοναδικό του υπόγειο χιούμορ ο Αντώνης Καφετζόπουλος. Μοναδικό μειονέκτημα η κάπως μεγάλη διάρκεια του έργου, με κάποιες επαναλήψεις που καλό είναι να περικοπούν.

Κλείνω με το κορυφαίο έργο - παράσταση του Φεστιβάλ, το “Αγαθό” της Ναταλίας Κατσού. Μία από τις πιο αυθεντικές ποιητικές φωνές της νεότερης γενιάς μας καλεί σε ένα ταξίδι αναζήτησης της έμψυχης ουσίας του κόσμου. Ένα θεατρικό παιχνίδι ανάμεσα στο ένα και στα πολλά, στη φθορά και την αφθαρσία, στο μέρος και το όλο, στο πεπερασμένο και το άπειρο, στο αρσενικό και το θηλυκό, στη ζωή και στον θάνατο. Ανάμεσα στο κλειστό κέλυφος του «εγώ» και στον συμπαντικό μας εαυτό. Η ποιήτρια κατορθώνει να συγκεράσει την υπαρξιακή α-πορία της, ποιοι είμαστε, τι θέλουμε, πού πάμε, σε έναν άφυλο μονόλογο μεστό, πυκνό, θεατρικό, που η σκηνοθεσία τής Λίλυς Μελεμέ αντιμετωπίζει ως εργαλείο, μοιράζοντάς τον σε δύο ασπαίροντα σώματα, του άνδρα και της γυναίκας, αμέσως μετά τον διχασμό του ενιαίου, αρχικού, σύμφωνα με τον πλατωνικό μύθο, ανδρόγυνου πλάσματος. Αυτό ακριβώς παρακολουθούμε να συμβαίνει στη σκηνή: τα πρώτα δευτερόλεπτα του επώδυνου και ηδονικού συνάμα χωρισμού, που γεννάει τον πόθο της επανένωσης. Σαν ερωτικό σπασμό διαρκείας... Τελούν ιδανικά το δρώμενο οι χαρισματικοί Πάρης Λεόντιος και Ειρήνη Βαλατσού.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΓΝΩΜΕΣ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

EDITORIAL

ΑΝΑΛΥΣΗ

SOCIAL