“Η αποδοχή της διαφορετικότητας του άλλου αλλά και της δικής μας βρίσκεται στο επίκεντρο του έργου της Νάντιας Δρακούλα, που εντάσσεται στο πλαίσιο των έξι παραστάσεων του ‘συγγραφέα του μήνα’ που θέσπισε το Εθνικό Θέατρο” μας εξηγεί ο σκηνοθέτης Κώστας Παπακωνσταντίνου με αφορμή την πρεμιέρα του έργου “Το σχοινάκι” αύριο στην Σκηνή Νίκος Κούρκουλος στις 10 μ.μ.
“Σε ένα πρώτο επίπεδο ‘Το σχοινάκι’ αναφέρεται σε μια περίπτωση μπούλινγκ, σχολικού εκφοβισμού, ωστόσο βλέπουμε την ιστορία δεκαοχτώ χρόνια μετά. Το θύμα της επίθεσης, η Λίζα, επιστρέφει στην πόλη της για να βρει κάτι από την παλιά τραυματική εμπειρία. Συναντά τους ανθρώπους που έχουν παίξει ρόλο στη ζωή της και για ένα μικρό διάστημα η σκέψη όλων ταξιδεύει στο παρελθόν. Χωρίς να ξέρει ακριβώς τι ψάχνει, η ηρωίδα επιχειρεί ένα ταξίδι στον χρόνο, αφού έχει αναμετρηθεί με τους ανθρώπους του παρελθόντος. Στο τέλος κανείς δεν θα είναι ίδιος” σημειώνει ο σκηνοθέτης.
“Το σχοινάκι είναι ένα παιχνίδι που πρέπει να πηδάς ψηλά, να είσαι αποφασιστικός και συντονισμένος. Έχω στα χέρια μου ένα πολύ καλό θεατρικό έργο και ένα κείμενο διαλογικό, που με την πρόβα απογειώνεται” επισημαίνει ο Κ. Παπακωνσταντίνου, μιλώντας για ένα έργο που, με άμεσο λόγο και συμβολικές αναφορές στο παραμύθι της Σταχτοπούτας, διερευνά τις ευθύνες και φωτίζει τις συνέπειες του εκφοβισμού στον ανθρώπινο ψυχισμό ακόμη και όταν τα χρόνια του σχολείου έχουν περάσει.
Αναφερόμενη στο έργο, η συγγραφέας σημειώνει: “Πόσο μακριά τεντώνει ένα σχοινάκι; Πόσο ψηλά μπορείς, αλήθεια, να πηδήξεις; Κι αν πέσεις, ξέρεις πώς να ξανασηκωθείς; Η Λίζα ήταν ‘ένα απόμακρο παιδί, σχεδόν αλλοπαρμένο’. Στο σχολείο της η διαφορετικότητα ήταν ξένο σώμα. Κάθε μέρα της ήταν ένας αγώνας για προσαρμογή και ένας αγώνας που έχανε. Χρόνια μετά, η Λίζα, ενήλικη πια, επιστρέφει στο ίδιο σχολείο μαζί με τον γιο της, αλλά αυτή τη φορά είναι ή νομίζει ότι είναι δυνατή. Θα συναντήσει τους παλιούς της ‘αντιπάλους’, αλλά και εκείνο το πρόσωπο που την βοήθησε να ‘σηκωθεί’. Ο μύθος της Σταχτοπούτας διαβασμένος ανάποδα ή η αναζήτηση της πιο υπερεκτιμημένης προσδοκίας. Της συγχώρεσης, των άλλων, του εαυτού μας”.
Για “ένα δυνατό έργο σχέσεων, που μας δίνει τη δυνατότητα να κάνουμε ένα είδος θεάτρου όπου η επικοινωνία ενδυναμώνει τη σχέση των ηθοποιών και των ρόλων πάνω στη σκηνή” κάνει λόγο ο σκηνοθέτης, προσθέτοντας πως “μπορεί να μην είναι πολιτικό έργο με την έννοια της επικαιρότητας, αλλά κοινωνικό, που ακουμπά στην πολιτική”.
Μέσα από τις προηγούμενες παραστάσεις της ομάδας, όπως οι “Χαλασοχώρηδες”, “Η Μαζώχτρα”, “Το ρωμαϊκό λουτρό”, “Αυτόχειρ”, ο Κ. Παπακωνσταντίνου έχει προχωρήσει σε μια πρόταση πάνω στην τριτοπρόσωπη αφήγηση των λογοτεχνικών έργων, όπου, χωρίς να γίνεται διασκευή του κειμένου και τοποθέτηση αφηγητή, ουσιαστικά μετατρέπεται η αφήγηση σε διάλογο και οι ήρωες μιλάνε σε τρίτο πρόσωπο.
Το έργο, που είχε εκδοθεί πριν από μερικά χρόνια και τώρα επανεκδίδεται από τις εκδόσεις Σοκόλη, θα παρουσιαστεί από 10 έως και 27 Μαΐου, κάθε Τετάρτη και Σάββατο, στις 10 μ.μ. με είσοδο 5 ευρώ.
