Ποιο είναι το παρελθόν της τέχνης που λατρεύουμε; Αποτελεί έργο των σημερινών καλλιτεχνών να αποκαλύψουν τα μυστικά του παρελθόντος ενός έργου τέχνης; Και πόσο συχνά οι καλλιτέχνες συμβιβάζονται με αυτό το παρελθόν;
Μήπως το αντιμετωπίζουμε σαν μια εννοιολογική κατάσταση και αναμορφώνουμε έναν διάλογο με αυτό; Αντιπαραθέτοντας τον χρόνο ως καταλύτη για την ταυτότητα της Ιστορίας της Τέχνης;
Αυτά τα ερωτήματα θέτει, μεταξύ άλλων, στην αποψινή του performance, στις 9 μ.μ στην ΑΣΚΤ, ο Φίλιππος Τσιτσόπουλος, καλλιτέχνης που εξερευνά τα όρια του θεάτρου και της ζωγραφικής.
Μέσω της παράστασης, ο ξεχωριστός αυτός performer αναζητάει ένα ιδιαίτερο σημείο σύγκλισης συναισθημάτων, χρησιμοποιώντας ταυτόχρονα το τέλος από το θεατρικό έργο “Σαλώμη” του Όσκαρ Ουάιλντ, απόσπασμα από το έργο “Κάσπαρ” του Πέτερ Χάντκε και το ραπ τραγούδι “Panick Attack” του Dave από το BBC. Μια βίντεο εγκατάσταση κατά μήκος του χώρου θα υποστηρίζει την performance που θα διαρκέσει περίπου 48 λεπτά. Η είσοδος είναι με ελεύθερη συνεισφορά.
Η πρακτική του Τσιτσόπουλου επιχειρεί να εμπλέξει τον θεατή σε ένα νέο θέατρο ή, περισσότερο, σε ένα σύστημα που συμπεριλαμβάνει το θέατρο ως έναν καταλύτη των καθημερινών εννοιών της ζωής. Ο ίδιος εφαρμόζει αυτές τις έννοιες στις εικαστικές τέχνες και παρατηρεί τις επιπτώσεις που μπορεί να έχουν στην «εικόνα» ως συμπεριφορά πλαστικότητας.
Σύμφωνα με τον performer, ο καμβάς της παράστασης είναι το κλασικό έργο όπου μέσα στο δέρμα του είναι κρυμμένα, κάτω από μια μάσκα, τρομερά μυστικά.
Ανάμεικτα συναισθήματα θα επιχειρηθεί να δημιουργηθούν κατά τη διάρκεια της performance, κάτι που, όπως λέει ο ίδιος, “είναι το ζητούμενο αποτέλεσμα που, από κοινού με τη θεατρική απόδοση κοντά στα όρια της τρέλας, κάνει το τέλος πολύ ιδιαίτερο".
Ο Φ. Τσιτσόπουλος επισημαίνει πως “όλα αυτά που παρατηρήσαμε κατά τη διάρκεια της performance είναι τα λόγια μιας άρρωστης μάσκας που χρειάζεται θεραπεία από το ίδιο της το παρελθόν, όπως επίσης και ο ηθοποιός που βρίσκεται πίσω απ’ το προσωπείο, προσπαθώντας, στην εν λόγω θεατρική τρέλα, να γεφυρώσει αιώνες δηλητηριασμένης τέχνης”.
