"Πάντα με ενδιέφερε η σχέση με τον πατέρα. Τόσο η σχέση με τον πατέρα μου όσο και με τις κόρες μου, ωστόσο κίνητρο και οπτική μου υπήρξε κυρίως η πλευρά από την θέση μου ως γιο” λέει ο ηθοποιός Ακύλλας Καραζήσης με αφορμή τη σκηνοθεσία της παράστασης που υπογράφει στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά με τίτλο “Μπαμπά Χορεύεις;” χαρακτηρίζοντάς το “ένα πολύ εγκάρδιο θέμα, συναισθηματικά φορτισμένο, ειδικά όταν ο πατέρας μεγαλώνει και, ακίνδυνον πια, τον βάζουμε στο ντουλάπι", όπως υπογραμμίζει.
Η δραματουργία της παράστασης βασίζεται σε πολλά κείμενα, που απαρτίζουν ένα ενιαίο, όπου καταγράφεται η σχέση με τον πατέρα μέσα από τη λογοτεχνία, το θέατρο, τη μουσική.
Πηγές έμπνευσης και υλικά είναι αποσπάσματα από σενάρια ταινιών με τον Τζέιμς Ντιν, όπως το "Επαναστάτης χωρίς αιτία" και το "Ανατολικά της Εδέμ", αλλά και ο "Οιδίποδας Τύραννος" του Παζολίνι, στιγμιότυπα από την ταινία "Ο Στρίγγλος που έγινε αρνάκι" με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα, ταινίες του Κασσαβέτη, τραγούδια του Καζαντζίδη για τον πατέρα και άλλα. Υπάρχουν ακόμη αναφορές στο φάντασμα του πατέρα του Άμλετ που συνυπάρχει με κείμενα του Φρόυντ, βιντεοταινίες του 1980, τον Πρίσλεϊ, τον Κατ Στίβενς αλλά και τον Σίλερ. Κομμάτια κι αποσπάσματα που γεννιούνται από μια απόπειρα περιγραφής μιας τόσο αυτονόητης, τόσο περιπλοκής, τόσο μοιραίας για την ζωή όλων μας λέξης και έννοιας όπως ο πατέρας.
"Σκέφτηκα πως στο έργο δεν θα έπρεπε να υπάρχει πατέρας, για να μπορούμε να μιλήσουμε ελεύθερα γι' αυτόν. Έτσι κι αλλιώς ο πατέρας λείπει, πάντα έλειπε, είτε σαν φιγούρα είτε σαν ψυχολογική οντότητα, είτε λόγω πολύωρης εργασίας είτε ταξιδιών. Η μάνα ήταν εκείνη που είχε αναλάβει τις ευθύνες του σπιτιού και της διαπαιδαγώγησης των παιδιών" εξηγεί ο Α. Καραζήσης προσθέτοντας ωστόσο πως “ο πατέρας έλειπε και δεν έλειπε, όπως λέει και η γαλλική σχολή της ψυχανάλυσης, για το ότι είναι το ενδιάμεσο, ένα είδος εισόδου στον κοινωνικό χώρο. Η έννοια μπορεί να επεκταθεί ακόμα και στην περίπτωση που κάποιος εργοδότης τοποθετεί τον εαυτό του στη θέση αυτή αυτοαποκαλούμενος πατέρας για τους εργαζόμενους. Θυμηθείτε το 'Πατέρας - αφέντης' της ιταλικής ταινίας".
Ελπίζοντας πως ο πατέρας θά 'ρθει και περιμένοντάς τον, οι τρεις γιοι και η Mάνα τον περιγράφουν, τον αναλύουν, του τραγουδούν, τον αφηγούνται, τον βρίζουν, του ετοιμάζουν γιορτή και τέλος τον δικάζουν.
Αυτή η θεατρική απόπειρα ερμηνείας της λέξης πατέρας επιχειρείται από έναν σπαρταριστό θίασο ηθοποιών αποτελούμενο από τους Μάρθα Φριντζήλα, Θάνο Τοκάκη, Θανάση Zερίτη και Kωνσταντίνο Πλεμμένο.
"Υπάρχει πάρα πολύ μεγάλη αγιογραφία για τον πατέρα και πάρα πολλή ηθική. Συναισθηματικά είναι κάτι που το ξέρουμε όλοι και είναι απροσδιόριστο, γι' αυτό και κάνουμε αυτήν την παράσταση” παραδέχεται και διευκρινίζει πως “παρόντες είναι τρεις γιοι - κλόουν και μια μάνα ισχυρή, δυνατή και πληθωρική, που, από τη γιορτή για τον πατέρα που λείπει, φτάνουν έως τη δίκη του. Η παράσταση έχει πολλή χαρά και πολλή μουσική. Μια παράσταση που εν τέλει δεν είναι για το τι σφάλματα έχει κάνει ο πατέρας σου απέναντι σε εσένα αλλά εσύ να μην επαναλάβεις αυτά τα λάθη στο δικό σου παιδί” καταλήγει.
