Με κουρεμένο το μούσι του που έβαψε κόκκινο, όπως και την μπροστινή τούφα από τα μαλλιά του, ο Σταμάτης Κραουνάκης συνεχίζει, παρά τα εξήντα του χρόνια, όπως λέει, να δηλώνει "εκτεθειμένος στην περιπέτεια", ερμηνεύοντας τον εννιάχρονο Βικτώρ, παιδί θαύμα και "μικρό επαναστάτη" στο έργο ορόσημο του σουρεαλιστικού κινήματος "Βικτώρ ή τα παιδιά στην εξουσία" του Ροζέ Βιτράκ που παρουσιάζεται μετά από σαράντα τρία χρόνια και πάλι στο Θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη και σε παγκόσμια πρώτη με τη μορφή μουσικού έργου, με λιμπρέτο και μουσική που έγραψε ο ίδιος o τραγουδοποιός.
Ένα "παρά φύσιν έξυπνο", υπερανεπτυγμένο εννιάχρονο αγόρι με την προδιαγεγραμμένη "καριέρα μοναχογιού" της αστικής τάξης, ο Βικτώρ, αποφασίζει την ημέρα των γενεθλίων του, να "τινάξει το σπίτι του στον αέρα", καθώς αποκαλύπτοντας τη μοιχεία του πατέρα του, ξεσκεπάζει με βίαιο τρόπο όλη την υποκρισία της οικογένειας και της τάξης του. Συνειδητοποιώντας ωστόσο ότι δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα γύρω του, οδηγείται σε ένα τέλος για το ίδιο.
Το συγκεκριμένο έργο μέσα από τα μάτια ενός παιδιού που μιλάει για το τέλος και την ανημποριά της νεότητας να αλλάξει τον κόσμο, είναι ένα όραμα χρόνων που γίνεται πραγματικότητα για τον Σταμάτη Κραουνάκη, καθώς όπως μας αποκαλύπτει το έχει στο μυαλό του πολλά χρόνια, από την εποχή ακόμα που βρέθηκε στο ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας και ήθελε να δημιουργήσει ένα λαϊκό μουσικό θέατρο.
"Στην ουσία ο Βιτράκ προβλέπει το τέλος της Ευρώπης και αυτό είναι πάρα πολύ εμφανές. Προβλέπει ότι η πτώση θα έρθει γιατί τα σπίτια θα γκρεμιστούν προς τα μέσα", εξηγώντας πως συνέθεσε ένα μουσικό έργο όπου η μουσική "μιλάει στη θέση του κειμένου. Στην ουσία το έργο μεταγλωττίστηκε σε γλώσσα μουσική, κάτι που από την ιδέα μέχρι την εκτέλεση ήταν πάρα πολύ δύσκολο. Μελετώντας ωστόσο τη σχολή των σουρεαλιστών και την αυτοματική γραφή που ήταν ο τρόπος τους, θεωρώ ότι τα καταφέραμε".
Ο Κραουνάκης χρησιμοποίησε στοιχεία από την ελληνική οπερέτα, τον Μπρεχτ, το μιούζικαλ, το ροκ αλλά και τη γαλλική σχολή. "Όλα μπαίνουν σε αυτό το επικίνδυνο τσίρκο", σχολιάζει.
"Ο Βικτώρ κάνει την επανάστασή του, καυτηριάζοντας τη σαθρότητα του κόσμου, την υποκρισία της οικογένειας, της τάξης του. Θέλει να τα αποκαλύψει και να τα καταστρέψει όλα με φοβερή μανία, αλλά καθώς είναι κομμάτι του ίδιου αυτού κόσμου που έχει ήδη μολυνθεί από τον ιό της υποκρισίας, αισθάνεται ανήμπορος. Όταν θέλεις όλα να τα διαλύσεις πρέπει να βρεις κάτι καινούργιο. Και εκείνος δεν μπορεί. Και αυτός ο πόνος της ματαιότητας είναι αφόρητος. Πονάει τόσο που πεθαίνει..." όπως λέει ο πρωταγωνιστής για την παράσταση που "έχει όλα τα ρίσκα του ακροβατικού χωρίς δίχτυα ασφαλείας".
Η παράσταση πορεύτηκε όπως λένε οι συντελεστές του, με όχημα τη φράση του Γκράμσι: "Η κρίση συνίσταται ακριβώς στο γεγονός ότι το παλιό πεθαίνει και το νέο δεν μπορεί να γεννηθεί".
Για ένα "έργο με διάσταση πολιτική και κοινωνική", κάνει λόγο η σκηνοθέτις Μαριάννα Κάλμπαρη, σημειώνοντας πως "ανέβηκε για πρώτη φορά το 1928 από τον Αρτώ στον μεσοπόλεμο, μετά το τέλος του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου και την προετοιμασία του Β’, εμπεριέχοντας πολλά στοιχεία της εποχής. Ο Βιτράκ με την πολύ ιδιαίτερη γραφή, συντάχθηκε με τους σουρεαλιστές και τους ντανταιστές, αλλά πολύ γρήγορα αποχώρησε από την παρέα. Τολμά δε να χρησιμοποιήσει στο έργο πάρα πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία, καθώς αυτό το παιδί θαύμα, ο Βικτώρ ήταν ο ίδιος ο Ροζέ. Μιλάει για τον ίδιο, την οικογένειά του, για την κοινωνική του τάξη, με έναν τρόπο πολύ διαφορετικό. Το έργο αποτέλεσε επανάσταση στη θεατρική γραφή και ανέβηκε μόνο για τέσσερις παραστάσεις. Έκανε τρομερή εντύπωση, αλλά το κοινό δεν μπόρεσε να το αποδεχθεί. Ήταν ίσως πολύ νωρίς ακόμη. Τη δεκαετία του ‘50 το ανέβασε ξανά ο Ζαν Ανούιγ και ήταν τότε που βρήκε τη μεγάλη αναγνώριση με αποτέλεσμα να αποτελεί πλέον ένα σημαντικό έργο του διεθνούς ρεπερτορίου" καταλήγει η κ. Κάλμπαρη.
Και ο Σταμάτης Κραουνάκης εξομολογείται πως στην τελευταία πρόβα πριν από την πρεμιέρα, "είχε το αίσθημα του παιδιού που το πάνε για πρώτη φορά στο λούνα παρκ. Μου αρέσει που είμαι τόσο χρόνων και είμαι εκτεθειμένος στην περιπέτεια. Και καθώς βρίσκομαι στο βάθος της σκηνής και κοιτώ τη φωτογραφία του Κουν σκέφτομαι με καμάρι και λέω ‘κοίτα παππού, κάτι σου έφερα και εγώ’. Είναι σαν να γυρίζεις στο σχολείο σου με το ντοκτορά σου. Ήμουν 22 χρόνων όταν εδώ έκανα την πρώτη μου μουσική διδασκαλία στους Ιππείς του Λαζάνη σε μουσική Θεοδωράκη", θυμάται και συγκινείται.
Η παράσταση "Βικτώρ ή τα παιδιά στην εξουσία" παρουσιάζεται από Πέμπτη έως Κυριακή στο Θέατρο Τέχνης της οδού Φρυνίχου με δραματoλόγο τον Πλάτωνα Μαυρομούστακο, σκηνικά και κοστούμια του Κωνσταντίνου Ζαμάνη και πρωταγωνιστές τους Χάρη Φλέουρα, Φωτεινή Μπαξεβάνη, Φένια Παπαδόδημα, Χρήστο Γεροντίδη, Μαρία Τζάνη, Γεράσιμο Γεννατά και Κωνσταντίνο Ευστρατίου. Συμμετέχουν οι Βασιλίνα Κατερίνη, Μάριος Κρητικόπουλος, Βασίλης Παπαδημητρίου, Κώστας Κουτρούλης. Στη μουσική διεύθυνση και το πιάνο είναι ο Βασίλης Ντρουμπογιάννης, στις κιθάρες και τα κρουστά ο Βάιος Πράπας.
