Οι «Σημειώσεις από το υπόγειο», ένα έργο πολεμικής όπου ο Ντοστογιέφσκι ασκεί ανελέητη κριτική και παρωδεί τα μεγάλα φιλοσοφικά - λογοτεχνικά κινήματα της εποχής του, κυρίως τον ρασιοναλισμό και τον ρομαντισμό και στρέφεται ενάντια στους «κανονικούς» ανθρώπους, τις θεωρήσεις και τις βεβαιότητές τους, επαναφέρει για όλες τις Τετάρτες του Ιανουαρίου και του Φεβρουαρίου ο Πέρης Μιχαηλίδης, σε σκηνοθεσία και ερμηνεία δική του στο Beton 7 στον Βοτανικό.
Είναι η συνάντηση του ήρωα με μια πόρνη όπου αποκαλύπτονται οι κωμικοτραγικές αντιφάσεις του ψυχισμού ενός παραδοσιακού ρομαντικού με τον οποίο ταυτίστηκε και ο ίδιος ο συγγραφέας στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής του.
Η παράσταση, ακολουθώντας τη λογική της σύγκρουσης που εκφράζει το κείμενο του Ντοστογιέφσκι, υιοθετεί μια λοξή ματιά απέναντι στην περιφραγμένη πρωτοπορία.
Τέλη Μαρτίου του 1864 το λογοτεχνικό - πολιτικό μηνιαίο περιοδικό «Επόχα» φιλοξένησε την εξομολόγηση ενός παράδοξου ανθρώπου. Το κείμενο, που έφερε τον τίτλο «Σημειώσεις από το υπόγειο», υπέγραφε ο Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, εκδότης, μαζί με τον αδελφό του Μιχαήλ, του περιοδικού.
Αν ο “Διπλός Άνθρωπος” και το “Υπόγειο” θεωρούνται και πρέπει να θεωρούνται ληξιαρχικές πράξεις γεννήσεως του ντοστογιεφσκικού κόσμου, είναι γιατί ανακαλύπτουν αυτόν τον ήρωα. Έναν άνθρωπο κουρέλι, έναν άνθρωπο με καταρρακωμένη έπαρση, που είναι βορά των ‘αντιπάλων’ και ζει σαν ένα αξεδιάλυτο σύμπλεγμα ταπείνωσης και υπεροχής το οποίο περνάει αδήριτα από τη συνείδηση των άλλων.
«Ο Ντοστογιέφσκι αποτάσσει τη βεβαιότητα και ως υπέρτατο σκοπό θέτει την άγνοια. Γι’ αυτό υμνεί την ιδιοτροπία, την αυθαιρεσία, την αλόγιστη πράξη και το καπρίτσιο», γράφει ο Κωστής Παπαγιώργης για τον Ντοστογιέφσκι. «Αυτή η τοποθέτηση οδηγεί απευθείας σε έναν αναρχίζοντα ατομικισμό ο οποίος, με δικαίωμα την απόλυτη αυθαιρεσία, φτύνει, προπηλακίζει και ασχημονεί σε βάρος όλων των αξιοσέβαστων αρχών, χωρίς να εξαιρεί τον εαυτό του».
