Το παιδικό θέατρο είναι κυρίως υπόθεση των μεγάλων πόλεων. Στην Ελλάδα για πολύ καιρό η παραγωγή και το ανέβασμα παραστάσεων για παιδιά αφορούσε κυρίως την Αθήνα, ακολούθως (και με μεγάλη διαφορά) τη Θεσσαλονίκη, ενώ και ορισμένα «τολμηρά» ΔΗΠΕΘΕ, αναλάμβαναν ενίοτε κάποια παραγωγή για το ειδικό κοινό των παιδιών, την εποχή που ακόμα ο θεσμός λειτουργούσε με σθένος. Στην υπόλοιπη περιφέρεια, κάποιοι θίασοι του «κέντρου», περιόδευαν κατά καιρούς, δίνοντας την ευκαιρία στα παιδιά να παρακολουθήσουν αποσπασματικά λίγες παραστάσεις, συχνά δε αμφιβόλου ποιότητας και παραγωγής. Τα δεδομένα όμως στον χάρτη του παιδικού, αλλά και του νηπιακού και του εφηβικού θεάτρου έχουν αλλάξει δραματικά τα τελευταία χρόνια και κυρίως την τελευταία δεκαετία.
Οι τρεις προαναφερόμενες κατηγορίες αποτελούν σε μεγάλο βαθμό την «ατμομηχανή» των θεάτρων, μια και σε επίπεδο καθαρά εμπορικό - οικονομικό στηρίζουν σταθερά τις θεατρικές επιχειρήσεις, εφόσον η «δεξαμενή» θεατών και γονέων παραμένει θαλερή, με τους γονείς να επενδύουν σταθερά στην ψυχαγωγία των παιδιών τους.
Στο καλλιτεχνικό πεδίο τόσο στο παιδικό, όσο και στο εφηβικό και προσφάτως και στο νηπιακό θέατρο, οι παραγωγές είναι πλέον πολλές, πολυποίκιλες, συχνά με πρωτότυπο σενάριο, ενώ και η Ελλάδα (κυρίως η αθηναϊκή σκηνή) φαίνεται να συντονίζεται τόσο με τις ευρωπαϊκές τάσεις, όσο και με την εμπεδωμένη ροπή της θεατρικής παραγωγής στις ΗΠΑ, που αποδεικνύουν μια πρωτόγνωρη άνθηση των τριών αυτών κατηγοριών θεάτρου. Δραματουργία, σκηνοθεσία, υποκριτική και γενικότερα η συνολική παραστασιακή έκφανση ευδοκιμούν σημαντικά στο καθολικό πεδίο του θεάτρου για το «ανήλικο» κοινό, αποδεικνύοντας συχνά πόσο ελκυστικές μπορούν να είναι οι παραγωγές αυτές για όλες τις ηλικιακές ομάδες κοινού.
Στην Αθήνα, η πληθώρα αυτών των παραγωγών, μπορεί ακόμα να μη συνάδει με ανάλογο του αριθμού τους ποιοτικό πρόσημο, ωστόσο όλο και περισσότερες παραστάσεις αναδεικνύονται σταθερά, καλλιτεχνικά σχήματα εξαρτιώνονται και εξειδικεύονται συνεχώς. Τα επόμενα χρόνια το μεγάλο ποιοτικό άλμα θα αφορά σίγουρα το παιδικό, το εφηβικό και το νηπιακό θέατρο στην Ελλάδα, ενώ δεν θα ήταν άστοχο να υποστηρίξουμε ότι και σε επίπεδο νέας δραματουργίας, διασκευών, αλλά και παραστασιακών πειραματισμών, το πεδίο που συνιστούν αυτά τα τρία είδη θα είναι εξόχως παραγωγικό και εξαιρετικά ενδιαφέρον.
Παρατηρώντας με προσοχή όχι τόσο τα τεκταινόμενα στην Αθήνα, αλλά ό,τι συμβαίνει στη Θεσσαλονίκη, θα λέγαμε, με σχετική ασφάλεια, ότι βάσει των παραστάσεων παιδικού θεάτρου που ανεβαίνουν στη συμπρωτεύουσα και κατόπιν σύγκρισης με τον αριθμό προηγούμενων ετών, η αυξητική τάση είναι σταθερή, με τις παραγωγές να είναι ως προς το μίγμα καινούργιες παραστάσεις, αλλά και ήδη ανεβασμένες στις αθηναϊκές σκηνές (με νέα ή την ίδια διανομή), που δοκιμάζονται παραστασιακά και στη Θεσσαλονίκη, με το κοινό της να είναι συχνά πολύ αυστηρός κριτής.
Ενδεικτικά, να αναφέρουμε ότι αυτή τη στιγμή παίζονται περίπου δεκαεπτά έργα παιδικού ρεπερτορίου, χώρια από παραστάσεις σε χώρους με επιστημονική δράση (όπως το Νoesis) και τα εργαστήρια θεατρικής αγωγής, ενώ συνεχώς ανακοινώνονται και νέες παραγωγές, όταν πριν από λίγα χρόνια ο αριθμός ήταν κατά πολύ μικρότερος. Από τις παραστάσεις που έχουν δείξει μέχρι τώρα ιδιαίτερη δυναμική είναι η «Οικογένεια Νώε» στο Βασιλικό Θέατρο, «Ο Πινόκιο» στο θέατρο Αριστοτέλειον, «Ο Αγησίλαος» στο θέατρο Τ, «Τα ψηλά βουνά» στο Ολύμπιον, «Ο Κουκουμπλής» στον πολυχώρο Ερμού, αλλά και η αριστοφανική «Ειρήνη» στο θέατρο Αυλαία, μια παράσταση που παρουσιάστηκε και σε κέντρα φιλοξενίας προσφύγων, αλλά και σε χωριά και πόλεις της Βορείου Ελλάδας το καλοκαίρι του 2016.
Η Θεσσαλονίκη διαφαίνεται καθαρά πια, ως το νέο πεδίο ανάπτυξης της θεατρικής πρακτικής, και ως ο τόπος που μπορεί να αποκτήσει ιδιαίτερη δυναμική και στο παιδικό - νηπιακό και εφηβικό θέατρο, με ταυτόχρονη απεύθυνση στην πλατιά επικράτεια της Βόρειας Ελλάδας. Ίσως θα πρέπει να δούμε με μεγαλύτερη προσοχή το θεατρικό τοπίο της συμπρωτεύουσας, αλλά και τις δυνατότητες μιας θεατρικής στρατηγικής που θα εδράζεται στη Θεσσαλονίκη και θα έχει ορίζοντα και πέρα από τα βόρεια σύνορά μας. Ως προς αυτό θα επανέλθουμε...
