Η "Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων", το γνωστό σε όλους μας βιβλίο του Lewis Carroll, έχει γνωρίσει πολλά ανεβάσματα στις θεατρικές σκηνές διεθνώς, ενώ δεν είναι λίγες οι κινηματογραφικές ταινίες που έχουν εμπνευστεί από τις περιπέτειες της μικρής Αλίκης.
Η Αλίκη μέσα από τις λόχμες των ονείρων και τις περιπέτειες της παιδικής φαντασίας έρχεται αντιμέτωπη με περίεργους κατοίκους του ζωικού βασιλείου, προσπαθεί να λύσει αινίγματα και γρίφους, συνδιαλέγεται με τη διαταραγμένη κόκκινη βασίλισσα και τον άβουλο σύζυγό της, αντιμάχεται μια στρατιά από τραπουλόχαρτα, φιλοσοφεί με τον Τρελοκαπελά, ενώ ενίοτε συρρικνώνεται και διαστέλλεται.
Η ιστορία της Αλίκης, είναι μια ιστορία - πρόκληση στην κοινή λογική αλλά και οδός αλληγορικής εξερεύνησης μιας ενηλικίωσης, που σιγά-σιγά αρχίζει να παρεισφρέει στην ήρεμη παιδικότητα. Είναι ένα ονειρόδραμα που, όταν βρίσκει τον δρόμο του προς τη σκηνή, αποτελεί «επικίνδυνο» στοίχημα. Oι πολυτοπικές σκηνές, οι πολυάριθμες εναλλαγές χρόνου και σκηνών, η σπονδυλωτή διάρθρωση των περιπετειών, οι χαρακτήρες του έργου, που είναι άλλοτε ζώα και αντικείμενα, οι συχνά δολιχόσχημοι διάλογοι και η συμπύκνωση των εννοιών μέσα στις φράσεις, η συστολή και η διαστολή τόσο των χωροχρονικών διαστάσεων είναι ζητήματα που απαιτούν σκηνοθετική ευελιξία, πειθαρχία αλλά και ευρηματικότητα.
Με αυτά τα στοιχήματα αναμετριέται και η παράσταση «Η Αλίκη είχε αρχίσει να βαριέται έτσι που καθόταν πάνω στο χορτάρι...», που παρουσιάζεται στο θέατρο Θησείον, από την ομάδα Τσόκαρα.
Η τριμελής ομάδα ηθοποιών (Ελεάννα Αποστολάκη, Μελίσσα Κωτσάκη, Ανδρομάχη Σπανέλλη) αναλαμβάνει να ενσαρκώσει αντιπροσωπευτικούς ρόλους της ομώνυμης ιστορίας στον ιδιαίτερο βιομηχανικό χώρο του Θησείον. Για ακόμη μια φορά η δομή και το ύφος του χώρου που φιλοξενεί την παράσταση αποτελεί προτέρημα αλλά και συνάμα πρόκληση για το σκηνοθετικό εγχείρημα. Το εμφανές μπετόν, η ανοιχτή σκηνή, ο προθάλαμος, η θέση των θεατών, η ακουστική, μπορούν να ενισχύσουν ή να ηγεμονεύσουν του σκηνικού γεγονότος. Η ομάδα επιλέγει να μην επέμβει συνολικά στο χώρο, αφήνοντας αυτόν να αλληλοδράσει αντιστικτικά με όσα διαδραματίζονται επί σκηνής. Αντιθέτως, δίνει έμφαση στα σκηνικά αντικείμενα και στις εναλλαγές ενδυματολογικών αξεσουάρ, που αφενός συνεπικουρούν στην εκτύλιξη της ιστορίας, αφετέρου δημιουργούν κίνηση αλλά και συνδήλωση των όσων εκφέρονται λεκτικά και σωματικά από τις ηθοποιούς. Αντικείμενα φτιαγμένα με ευαισθησία, ευφάνταστες λύσεις αναπαράστασης «δύσκολων» σημείων των περιπετειών της Αλίκης, αρμονικές χρωματικές γκάμες και καλή χρήση της ζωντανής μουσικής (μουσική: Θ. Κοσμίδης) αποτελούν θετικά σημεία μιας παράστασης, που ιδανικά αφορά την πρώτη σχολική και όχι την προσχολική ηλικία. Ο φωτισμός, έντονος και μονοχρωματικός, φωτίζει όλη τη σκηνή, προσδίδοντας διαύγεια αλλά συγχρόνως αφαιρώντας μαγεία.
Οι διάλογοι είναι δουλεμένοι με προσοχή (δραματουργική επεξεργασία: Μ. Κωτσάκη, Α. Φλέσσα), ενώ έχουν επιλεγεί να παρουσιαστούν βασικά σημεία των περιπετειών της Αλίκης, ώστε η παράσταση να μην εκταθεί χρονικά με υπερβολή.
Ωστόσο, εκεί που χρειάζεται προσοχή είναι η σαφήνεια στην εναλλαγή των σκηνικών γεγονότων. Συχνά, δεν γίνεται αντιληπτό πώς γίνεται η μετάβαση από το ένα γεγονός στο άλλο, ούτε πώς συναρθρώνονται οι δράσεις των χαρακτήρων σε συγκεκριμένες σκηνές. Τούτο προκαλεί δυσκολία στην παρακολούθηση της παράστασης από τους μικρότερους θεατές, ενώ, αν και η χαλαρή, σπονδυλωτή σύνδεση των σκηνικών περιπετειών της Αλίκης βοηθάει στην εξέλιξη της ιστορίας, ωστόσο δεν δίνει το απαραίτητο παραστασιακό βάθος στην εκάστοτε σκηνή.
Η Αλίκη γλιστράει στην επιφάνεια των περιπετειών της και στο τέλος βγαίνει από τη σκηνή, κλείνοντας την παράσταση αρκετά συγκινητικά αλλά και αινιγματικά, όπως ακριβώς αρχίζει.
Η παιδική ηλικία και η παιδική φαντασία ανοίγει και κλείνει ερμητικά, όπως ακριβώς και στην παράσταση.
