Η Λαμπεντούζα είναι ένα μικρό ιταλικό νησάκι, στο νοτιότερο σημείο της Ιταλικής επικράτειας, στη Μεσόγειο. Τόπος ιστορικός, τόπος αλιέων , τόπος βιοποριστών και καθημερινών ανθρώπων. Εσχάτως είναι ο τόπος συγκέντρωσης και εγκλεισμού του ολοένα αυξανόμενου πληθυσμού μεταναστών και προσφύγων από τη Μέση Ανατολή αλλά κυρίως την Αφρική. Η Λαμπεντούζα, όπως και κάθε νησί της Ελλάδας που δοκιμάζεται από την προσφυγική - μεταναστευτική κρίση, είναι ο τόπος όπου η μνήμη των απελπισμένων πνιγμένων, περιζώνει και σημαδεύει τις ζωές των κατοίκων. Ο τόπος σωτηρίας καθίσταται και ένας μη-τόπος για όλους εκείνους που τόλμησαν να ονειρευτούν την ευρωπαϊκή γη της Επαγγελίας, αλλά δυστυχώς δεν μπόρεσαν ποτέ να δρασκελίσουν το «κατώφλι» της. Μεταβάλλεται όμως και σε τόπο μαρτυρίας θανάτου για όλους όσοι μετέχουν στην περισυλλογή και τη μακάβρια «αποδελτίωση»
Στο έργο του Άντερς Λουστγκάρτεν, η Λαμπεντούζα είναι τόπος εξομολόγησης και σωτηρίας, τόπος δοκιμασίας και αυτοθυσίας, τόπος μικρότητας αλλά και μεγαλείου. Ο Λουστγκάρτεν χρησιμοποιεί το υλικό του με περισσή προσοχή. Τα δύο πρόσωπα, ο Στέφανο στην Λαμπεντούζα και η Ντενίζ στην Αγγλία, αφηγούνται παράλληλα τις εμπειρίες τους από την Ευρώπη της κρίσης και του συλλογικού υπαρξιακού αποπροσανατολισμού. Η μετανάστευση, η υπερχρέωση των νοικοκυριών, η διάχυτη πολεμική, η αποδιοργάνωση των ανθρώπινων σχέσεων, η ανάγκη για ανθρωπιά, είναι μερικά από τα επίδικα που αναδύονται από τον κόσμο τους. Η μετανάστευση είναι κατά περίεργο τρόπο η κοινή τους συνισταμένη. Ο Λουστγκάρτεν επιλέγει να μην κάνει ζουμ σε βίαιες ή εξαιρετικά αγχωτικές καταγραφές γεγονότων. Ακόμα και η περιγραφή της περισυλλογής πτωμάτων από τη θάλασσα, μοιάζει να διαχέεται μέσα στο σκηνικό γεγονός.
Το δράμα λειτουργεί ως λούπα φωτογραφική για να «δει» έκαστος θεατής τη θέση του απέναντι σε μείζονα κοινωνικά προβλήματα. Ωστόσο, ο στόχος του δραματουργού δεν είναι να «ξεβολέψει» βίαια τον αστό θεατή από τις θεωρητικές του κατασκευές, δεν απαιτεί να τον θέσει στην πρώτη γραμμή της κρίσης. Αποφεύγοντας με τέχνη ακανθώδεις αντίλογους και σαφείς πολιτικές θέσεις, εστιάζει με παράδοξη κομψότητα στον πυρήνα της υπαρκτικής κρίσης η οποία πυροδοτεί όλες τις άλλες. Τούτο δεν είναι άλλο από την έλλειψη και συγχρόνως την ανάγκη αγάπης και συνύπαρξης.
Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, σκηνοθετώντας για τη φετινή περίοδο στο Θέατρο του Νέου Κόσμου τη Λαμπεντούζα, επιλέγει να αναδείξει την προβληματική του Λουστγκάρτεν με την ίδια προσοχή και λεπτότητα του συγγραφέα. Σε μια καλά γεωμετρημένη σκηνή, όπου το λευκό, πλακάτ τοπίο και η όμπρα των μινιμαλιστικών κορμών από δέντρα δίνουν την αίσθηση ενός ιδιοπαθώς κομψού no man’s land (σκηνικά-κοστούμια: Μ. Αυγερινού), τα δύο πρόσωπα, η Ντενίζ (Χ.-Μ. Γιαννάτου) και ο Στέφανο (Αργ. Ξάφης) αφηγούνται τα σημάδια τους και όσα το μεταναστευτικό στις ποικίλες εκφάνσεις του, ανασκαλεύει στην ύπαρξή τους. Τα δύο πρόσωπα κινούνται στον χώρο διαγράφοντας κάθετους και οριζόντιους άξονες και αφηγούνται ομοίως. Σαν να θέτουν σαφείς συντεταγμένες σε ένα δράμα ασύντακτο και μη τελεολογικό.
Ο Αργύρης Ξάφης στον ρόλο του Στέφανου, επιδεικνύει λεπτοδουλεμένη υποκριτική ευαισθησία καθώς προσεγγίζει τον ρόλο του χωρίς μελοδραματισμούς και εκβιασμένες συγκινήσεις. Στον αντίποδα, η Χαρά - Μάτα Γιαννάτου προσεγγίζει τον ρόλο της Ντενίζ με τη δέουσα σαρκαστική και κυνική διάθεση, στοχεύοντας όμως στην ανατροπή. Με μια σχετική επιφύλαξη για το μείγμα απεύθυνσης προς το κοινό και εσωτερικής -σχεδόν με χαρακτηριστικά ενδοβολής- αφήγησης (προσωπικά θα προτιμούσα η αναλογία να ευνοεί περισσότερο το δεύτερο σκέλος), η Λαμπεντούζα στο θέατρο του Νέου Κόσμου αναμφιβόλως λειτουργεί διττά: μέσα από μια σφιχτή και μινιμαλιστικά δουλεμένη παράσταση, μπορεί να διαβρωθεί οποιαδήποτε αστική παραδοχή. Και αυτό ίσως είναι πιο δραστικό από τις κραυγές και τους ναρκισσισμούς. Εντός και εκτός σκηνής.
