Η Κοκκινοσκουφίτσα, το κλασικό παραμύθι του Σαρλ Περό, αποτελεί πάγια επιλογή ρεπερτορίου για το παιδικό θέατρο. Σε κάθε θεατρική περίοδο οπωσδήποτε παίζεται σε περισσότερες της μιας σκηνές. Οι σκηνοθετικές προσεγγίσεις είναι και αυτές ποικίλες.
Κάποιες παραστάσεις είναι πιο «κλασικές», κάποιες άλλες πιο «πειραγμένες», άλλες περισσότερο ανατρεπτικές -ιδίως όταν πρόκειται για παραστάσεις που αφορούν θέατρο ενηλίκων-, μερικές δίνουν έμφαση στο παιχνίδι και τη διαδραστικότητα, άλλες στον χορό και τη μουσική, ενώ υπάρχουν και αυτές που το οπτικό σκέλος είναι πραγματικά χορταστικό.
Σκηνοθετική προσέγγιση και σκηνική επιτέλεση είναι δύο βασικά σημεία στο εκάστοτε παραστασιακό αποτύπωμα του παραμυθιού.
Κοινός τόπος σε πολλές από της παραστάσεις της Κοκκινοσκουφίτσας είναι αυτό που αποτελεί βασικό στοιχείο πλέον στις παιδικές παραστάσεις:
Η διαδραστικότητα. Η έννοια της διάδρασης, της αλληλεπίδρασης με το κοινό, του σημειολογικού πλουραλισμού που μπορεί να μοχλεύεται στην παραστασιακή διαδικασία και να δημιουργεί διαύλους ενεργητικής επικοινωνίας ηθοποιών - κοινού, έχει αποτελέσει θεωρητικό και πρακτικό ζητούμενο σε όλα τα πρωτοποριακά παραστασιακά κινήματα του 20ού αιώνα, αλλά και των δύο πρώτων δεκαετιών του 21ου αιώνα. Ωστόσο η διάδραση αν και ως όρος χρησιμοποιείται ως πανάκεια, είναι στην πράξη πολύ σύνθετη ενέργεια.
Στο παιδικό θέατρο λόγω της ιδιοσυγκρασίας του κοινού, εφαρμόζονται τεχνικές με στόχο να κρατήσουν ζωντανό το ενδιαφέρον των παιδιών - θεατών, σε συνδυασμό με το ψυχαγωγικό ή και διασκεδαστικό σκέλος. Τίθεται ωστόσο το ερώτημα: με τη διαχείριση του πρωτογενούς υλικού, του κειμένου στον πυρήνα του, τι ακριβώς θέλουμε να κάνουμε; Ποιοι οι στόχοι της παρέμβασης - διασκευής σε κλασικά κείμενα και εν προκειμένω σε παραμύθια;
«Ορθόδοξη» προσέγγιση ή «ανατρεπτική» διαχείριση είναι πάντα ένα διλημματικό δίπολο και από αυτό δεν ξεφεύγει ούτε το παιδικό θέατρο. Στην παράσταση της Κοκκινοσκουφίτσας, στο θέατρο Εξ Αρχής, από την ομάδα Θεατρικοί Ορίζοντες, η επαφή με τα παιδιά είναι άμεση. Σε αυτό φυσικά βοηθάει και ο περιορισμένος χώρος, που «μας φέρνει όλους πιο κοντά». Στη μικρούλα σκηνή του θεάτρου η ομάδα των ηθοποιών ενσαρκώνει τους ρόλους του παραμυθιού, στο οποίο αν και ορισμένα στοιχεία “πειράζονται”, δεν χάνεται η βασική διάρθρωσή του (σκην. Ντ. Σπυρόπουλος).
Τραγούδια, χορευτικές χειρονομίες, απευθύνσεις και διάλογοι δημιουργούν ζεστό κλίμα. Η ενδυματολογική προσέγγιση ακολουθεί την πεπατημένη, χωρίς κάποια ιδιαίτερη άποψη. Τα σκηνικά συμβατικά, στη λογική της λιτής απεικόνισης (σκηνικά - κοστούμια: Κοσμάς Πανωρίδης). Θα μπορούσαν και να μην υπάρχουν. Σε αυτή τη συνθήκη όλο το παιχνίδι πέφτει στις πλάτες των ηθοποιών (Ελένη Τσακάλου, Κατερίνα Ζαχαριουδάκη, Ίλια Σπυροπούλου, Αγγελος Κούκος, Ιωάννα Φεϊνάι) και αυτοί πραγματικά προσπαθούν για το καλύτερο με προεξάρχοντα τον Άγγελο Κούκο στον ρόλο του Κακού Λύκου.
Το κοινό που θα ευχαριστηθεί είναι προσχολικής και πρώτης σχολικής ηλικίας. Επιμένω, ωστόσο, στο χωρικό στοιχείο. Ο μικρός χώρος του θεάτρου και κατά συνέπεια και ο μικρός χώρος της σκηνής, υπαγορεύουν ειδικούς σκηνοθετικούς και υποκριτικούς χειρισμούς. Στην προκειμένη περίπτωση το αποτέλεσμα σαφώς αμφιρρέπει. Η παράσταση διαρκεί περί τα εβδομήντα λεπτά. Τα παιδιά γελούν, μάλλον το διασκεδάζουν. Η επίγευση όμως είναι ήπια, χωρίς εξάρσεις. Η Κοκκινοσκουφίτσα χρειάζεται ανανεωτική ματιά μεν, χωρίς ευκολίες δε. Άρα το στοίχημα παραμένει ανοικτό και διαρκές.
