Ο Όμηρος Πουλάκης, μετά τη «Μεγάλη Χίμαιρα» του Μ. Καραγάτση στο Θέατρο Πορεία τον περσινό χειμώνα, πρωταγωνιστεί φέτος στο «Γλυκό Πουλί της Νιότης», ένα από τα πιο γνωστά έργα του Τενεσί Ουίλιαμς, στο θέατρο Άλμα, μαζί με την Κατερίνα Μαραγκού, σε απόδοση Μάριου Πλωρίτη και σκηνοθεσία Αναστασίας Ρεβή.
Από τον αμερικανικό Νότο της δεκαετίας του '50 στη σημερινή Αθήνα της κρίσης, πολλά άλλαξαν και άλλα μένουν, λες, αναλλοίωτα. Αναμετρώμενος με το έργο τού κορυφαίου Αμερικανού δραματουργού, ο ταλαντούχος ηθοποιός εγγράφει ακόμα μια σημαντική ερμηνεία στη φαρέτρα του και μας μιλά για τις εκλεκτικές συγγένειες και τις εγγενείς διαφορές των δύο εποχών, τον ρόλο που ερμηνεύει, την τέχνη του και τα επόμενα σχέδιά του.
Συνέντευξη στην Έλενα Ακύλα
* Το έργο διαδραματίζεται στον αμερικανικό Νότο στα τέλη της δεκαετίας του 1950. Ρατσισμός, φόβος για το διαφορετικό, επιβολή μιας σεξουαλικής ηθικής, χαμένες ζωές. Πόσο συντηρητικές είναι σήμερα οι κοινωνίες;
Μέσα στο έργο φαίνεται να υπάρχουν δύο πολύ ισχυρές αντίρροπες κοινωνικές δυνάμεις. Από τη μία η σεξουαλική απελευθέρωση που εκφράζεται μέσα από την ελευθεριότητα του rock 'n' roll και από την άλλη μια τάση για προστασία από τη "διαφθορά" καθώς και για τη διαφύλαξη της φυλετικής καθαρότητας. Ακόμη και σήμερα υπάρχουν πολύ βαθιά στοιχεία συντηρητισμού στις κοινωνίες μας, πολλοί άνθρωποι κονιορτοποιούνται μέσα από επιλογές που δεν είναι δικές τους, αλλά επιβεβλημένες από την κοινωνία, και συνθλίβονται. Βασική προϋπόθεση του συντηρητισμού είναι η διάθεση να μην επανεξετάζεις και να μην αναρωτιέσαι. Το να διερωτάσαι είναι μεγάλη κινητήριος δύναμη. Αν πρέπει να απαντήσω τώρα στο ερώτημα αν στην ουσία τους τα πράγματα έχουν αλλάξει από τότε, θα έλεγα πως ναι, υπάρχει μια πρόοδος, αν και υπάρχουν ταυτόχρονα και αντίθετες εκδηλώσεις. Η πορεία της κοινωνίας δεν είναι γραμμική, αλλά θα ήταν πολύ μηδενιστικό να πω πως τρεις ολόκληρες γενιές ανθρώπων δεν κατάφεραν τίποτε.
* «Πριγκίπισσα, οι άνθρωποι του κόσμου τούτου δεν χωρίζονται σε πλούσιους και φτωχούς ή σε καλούς και κακούς, αλλά σε κείνους που γνώρισαν ή γνωρίζουν την ηδονή στον έρωτα και σε κείνους που δεν τη γνώρισαν, αλλά την αγναντεύουν από μακριά με ζήλια, άρρωστη ζήλια». Πώς τοποθετείστε πάνω σ' αυτό. Σε ποιον βαθμό σας αφορά;
Το να απολαμβάνεις τον έρωτα όπως μπορεί να τον ορίζει ο καθένας, γιατί είναι δύσκολο να διατυπώσεις με ακρίβεια τι είναι ο έρωτας, πολύ συχνά ταυτίζεται με την ηδονοθηρία. Η απόλαυση στον έρωτα δεν είναι ταυτόσημη με την ηδονοθηρία. Η απόλαυση στον έρωτα έχει απελευθερωτικά χαρακτηριστικά και συμβάλλει στη διεύρυνση των οριζόντων μας. Η εξομοίωση αυτών των δύο είναι συντηρητισμός. Πιστεύω, ωστόσο, πως ο κόσμος δεν χωρίζεται σε αυτές τις δύο κατηγορίες. Βέβαια ο Τσανς Γουέιν ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων που βιώνει τον εαυτό του μέσα από αυτό το δίπολο.
* Στο έργο είναι έντονο το πολιτικό υπόβαθρο που συμβάλλει στο να δημιουργηθούν ποικίλα υπαρξιακά αδιέξοδα: Με μπούσουλα τη συμβολική διάσταση των χαρακτήρων (Τσανς = ευκαιρία - τυχοδιωκτισμός, Χέβενλι = Αγνότητα κ.λπ.), τι θα θέλατε να σημειώσετε;
Στη συντηρητική επαρχιακή πόλη του αμερικανικού Νότου, όπως αυτή αναπλάθεται μέσα από το κείμενο του Τ. Ουίλιαμς, στην ουσία όλοι οι ήρωες χαμένοι ή κερδισμένοι, είναι θύματα. Πρόκειται για μια ανθρωποφάγο κοινωνία. Υπάρχει ένας ολετήρας όπου τους τσακίζει όλους, κάνει τον ωραίο άσχημο, τον νέο γερασμένο, την αθώα σπιλωμένη, την επιτυχημένη εκπεσούσα. Οι άνθρωποι συνδέονται μεταξύ τους με τελείως λάθος όρους, ψάχνοντας εναγωνίως να βρουν ένα σημείο επαφής, αλλά η ταξική και κοινωνική ασφυξία εν τέλει τους τσακίζει.
* Εσείς βρίσκετε κοινά στον εαυτό σας με κάποιον από τους χαρακτήρες;
Αισθάνομαι πως έχω μια εγγύτητα με τη διάθεση, την ορμή για ζωή, είτε αυτή εκφράζεται από τον Τσανς, την Αλεξάνδρα ντε Λάγκο ή και τη Χέβενλι. Εδώ που ήρθαμε, ήρθαμε για να ζήσουμε. Αυτό το στοιχείο το αναγνωρίζω, με αυτό σχετίζομαι. Σε αυτόν τον κόσμο ζωντανός δεν γεννιέσαι, γίνεσαι. Ο Ζίζεκ έχει πει πως ο άνθρωπος που ρέπει προς την προσωπική του απελευθέρωση καθίσταται αυτόματα εχθρός για εκείνον που δεν αντέχει να βλέπει στα μάτια του τη δική του σκλαβιά. Ακριβώς αυτό είναι για μένα ο συντηρητισμός.
* Επόμενες συνεργασίες;
Τον Ιανουάριο του 2016 θα έχω έναν ρόλο στον «Δον Ζουάν», στο Φάουστ, σε σκηνοθεσία Χρήστου Σουγάρη, ο οποίος και τον υποδύεται. Ο Αλέξης Κωτσόπουλος και ο Νικόλας Καρύδης έχουν γράψει τη μουσική, η Φαίδρα Σούτου είναι η χορογράφος της παράστασης και η Κατερίνα Κουτσοχερίτη μαζί με την Αντριάννα Αλεξίου οι δραματολόγοι. Παίζουν ακόμα η Ξανθή Γεωργίου, η Χριστίνα Χειλά - Φαμέλη και ο Λευτέρης Χαρέλλης. Επίσης, συνεργάζομαι ήδη με το Γιώργο Γεωργόπουλο, τον σκηνοθέτη του "Tungsten", στην καινούργια του ταινία.
info
"Το Γλυκό πουλί της Νιότης": Θέατρο Άλμα, Αγ. Κωνσταντίνου και Ακομινάτου 15-17, Αθήνα, τηλ. 210 5220100.
Παίζουν: Κατερίνα Μαραγκού (Αλεξάντρα ντε Λάγκο), Όμηρος Πουλάκης (Τσανς Γουέιν), Λευτέρης Βασιλάκης, (Τζορτζ Σκάντερ), Αργύρης Γκαγκάνης (Μπος Φίνλεϊ), Νικόλας Παπαδομιχελάκης (Τομ Φίνλεϊ), Αγγελική Μητροπούλου (Χέβενλι Φίνλεϊ), Βέφη Ρέδη (θεία Νόνι). Σκηνικά / Κοστούμια: Μάιρα Βαζαίου.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη και Κυριακή στις 19.00, Πέμπτη στις 20.00, Παρασκευή και Σάββατο στις 21.00. Η παράσταση θα διαρκέσει ώς τις 24 Απριλίου 2016.
