Οι χορευτές αλλά και οι απλοί άνθρωποι που την αποθέωσαν για χρόνια στα θέατρα του κόσμου τίμησαν με λόγια καρδιάς, ευγνωμοσύνης και θαυμασμού τη Μάγια Πλισέτσκαγια, που απεβίωσε σε ηλικία 89 ετών από ανακοπή καρδιάς στο Μόναχο όπου ζούσε. Η ίδια είχε εκφράσει την επιθυμία να σκορπιστούν οι στάχτες της πάνω από τη Ρωσία. Τα δελτία ειδήσεων αφιέρωσαν εκτενή αφιερώματα και οι συντελεστές του θεάτρου Μπολσόι, που υπήρξε το σπίτι της για περισσότερα από πενήντα χρόνια και στο οποίο παρέμεινε μέχρι τη συνταξιοδότησή της, το 1990, χορογραφώντας, διδάσκοντας και χορεύοντας, τήρησαν ενός λεπτού σιγή. «Η Μάγια Πλισέτσκαγια ήταν, είναι και θα είναι αιώνια» δήλωσε ο γενικός διευθυντής του Μπολσόι, ενώ το θέατρο Μαριίνσκι της Αγίας Πετρούπολης τίμησε επίσης «εκείνη που αναδείχθηκε στην ενσάρκωση της ίδιας της ουσίας της τέχνης του μπαλέτου για πολλές γενιές θεατών από όλες τις χώρες».
Συλλυπητήρια μηνύματα στους συγγενείς της έστειλε, μεταξύ άλλων, και ο πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντίμιρ Πούτιν.
Η ερμηνείες της Πλισέτσκαγια σε ρόλους κλασικούς άλλα και σύγχρονους, που γράφτηκαν αποκλειστικά γι' αυτήν, είναι ιστορικές. Και ήταν πολλές οι φορές που χόρευε χωρίς να ακούει τη μουσική την οποία κάλυπταν τα χειροκροτήματα του κοινού. Ανήσυχη και πρωτοπόρα, αναζητούσε συνεχώς νέους τρόπους έκφρασης. Εκτός από την άρτια τεχνική, που συνδύαζε εξαιρετική ευκαμψία, ύψος αλμάτων, δύναμη και ταχύτητα, ο χορός της χαρακτηριζόταν από μια σπάνια θεατρικότητα με κινήσεις χεριών που θα μείνουν στην ιστορία, και συνδύαζε την παράδοση της ρωσικής χορογραφίας με τις νεωτεριστικές αναζητήσεις των σοβιετικών χορογράφων.
Διακρίθηκε για την ευφυΐα με την οποία ερμήνευσε τα σημαντικότερα έργα του ρεπερτορίου του Μπολσόι. Ταυτόχρονα, αγνοούσε το σοβιετικό καθεστώς, που χαρακτήριζε «σκανδαλώδη» τον τρόπο που ερμήνευε ορισμένες χορογραφίες. Η ίδια δεν δίστασε να βγάλει τις πουέντ και να χορέψει ξυπόλητη. Χόρεψε για περισσότερα από 50 χρόνια ξεπερνώντας κατά πολύ τα ηλικιακά όρια στα οποία συνήθως αποσύρονται οι μπαλαρίνες.
Ωστόσο, η μεγάλη ντίβα δεν γνώρισε μόνο την αποθέωση από τους συμπατριώτες της, αλλά και την εχθρότητα και την ταπείνωση.
Το σταλινικό καθεστώς χαρακτήρισε την οικογένειά της «εχθρό του λαού», ο πατέρας της εκτελέστηκε και η μητέρα της στάλθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. "Οι αναμνήσεις μου είναι γεμάτες με ατέλειωτο πόνο και ταπείνωση» έγραψε στην αυτοβιογραφία της. Δεν αυτομόλησε στη Δύση γιατί φοβόταν μήπως της σπάσουν τα πόδια ή χάσει τη ζωή της σε ατύχημα. Αμειβόταν πενιχρά και, όπως σημειώνει, δεν ήταν λίγες οι φορές που, για να χορτάσουν την πείνα τους στις περιοδείες, οι χορευτές έτρωγαν έως και σκυλοτροφή.
Σπούδασε χορό από την ηλικία των εννέα ετών και για πρώτη φορά εμφανίστηκε με τα Μπολσόι στα 11 χρόνια της, στα οποία εντάχθηκε αποκλειστικά από το 1943 και των οποίων έγινε πρίμα μπαλαρίνα το 1960.
Στον μακρύ κατάλογο των πρωταγωνιστικών της ρόλων ξεχωρίζουν η ερμηνεία της ως Οντέτ και Οντίλ στη "Λίμνη των Κύκνων", ως Αουρόρα στην "Ωραία Κοιμωμένη". Στα 80 της χρόνια χόρεψε το «Ave Мaya» που δημιούργησε γι' αυτήν ο Μορίς Μπεζάρ.
Η Πλισέτσκαγια είχε εμφανιστεί πολλές φορές στο ελληνικό κοινό, με παραστάσεις όπως οι «Άννα Καρένινα», «Θάνατος του κύκνου» κ.ά.
Από το 1991 ζούσε στο Μόναχο, όπου είχε εγκατασταθεί με τον σύζυγό της, τον Ρώσο συνθέτη Ρόντιον Σεντρίν, έπειτα από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης.
